Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Πώς ένα κράτος που έπαθε πανωλεθρία το 1897 διπλασιάστηκε στον τον πρώτο βαλκανικό πόλεμο του 1912; Κάθε καταστροφή όταν υπάρχουν ακόμα υγιείς δυνάμεις έχει μέσα της τους σπόρους ενός θριάμβου.
Το 1897 παρά λίγο οι Τούρκοι να φθάσουν στην Αθήνα αφού αντιμετώπισαν ένα στρατό ανοργάνωτο με επικεφαλής πρίγκιπες που θεωρούσαν τον πόλεμο κάτι σαν το κυνήγι της αλεπούς. Επαναστάτησε ο στρατός και στο τέλος τις τύχες του τόπου ανέλαβε ο Βενιζέλος.
Πρώτο μέλημα ήταν με ένα γαλλικό δάνειο να ανασυγκροτήσει τη χώρα και να εξοπλίσει τον στρατό. Ήταν τότε που αποκτήσαμε το θωρηκτό Αβέρωφ. Ο Βενιζέλος κατάλαβε ότι αν ξεσπούσε πόλεμος από τη σλαβική συμμαχία κατά της Τουρκίας χωρίς να συμμετέχει η Ελλάδας κάθε διεκδίκηση στη Μακεδονία και τη Θράκη θα χανόταν για πάντα. Έτσι στις 16-5-1912 υπέγραψε αμυντική συμφωνία με τη Βουλγαρία. Μετά τα πράγματα πήραν τη σειρά τους και η μια επιτυχία διαδέχονταν την άλλη από ένα στρατό που πριν 15 χρόνια ήταν υπό διάλυση.
Τότε υπήρχε μια ζωτικότητα, ένας ενθουσιασμός στην Ελλάδα από κόσμο που έλεγε το ψωμί ψωμάκι. Παίρνουμε μερικά στοιχεία από το βιβλίο «Εμπρός διά της λόγχης» του Φώτη Σαραντόπουλου που υπάρχει στο διαδίκτυο και το συνιστούμε από καρδιάς.
Σε ένα προσκλητήριο κατά λάθος φώναξαν και τους νεκρούς. Η αντίδραση των στρατιωτών;
«Φυλάει σκοπιά στον Άγιο Πέτρο».
«Πήρε άδεια αορίστου χρόνου».
«Εκτελεί χρέη πεθαμένου».
«Σπουδάζει γεωπόνος και βλέπει τις βρούβες από τις ρίζες!»
Αν δεν έχεις χιούμορ και δεν πιστεύει ότι οι σφαίρες πιάνουν μόνο τους άλλους δεν πας στον πόλεμο.
Βλέπεις στο βιβλίο αυτό στοιχεία για τη ψυχοσύνθεση των Τούρκων. Σέβονται απόλυτα τη δύναμη κι όταν την έχουν είναι ανηλεείς. Όταν δεν την έχουν υποτάσσονται.
Βλέπεις ξάφνου τα δυτικά χωριά του Αξιού να δίνουν ότι ξύλινο υπήρχε καθώς και ξυλουργούς για να ζεύξουν γρήγορα τον Αξιό και να μη χαθεί η Θεσσαλονίκη.
Βλέπεις τον συνταγματάρχη Σβορώνο έφιππο να παροτρύνει τους στρατιώτες που έπεσαν σε ενέδρα να συνεχίσουν τη μάχη. Βλέπει τον ανήλικο Αποστόλη Κονταξάκη να δηλώνει ψεύτικα στοιχεία για να καταταγεί πράγμα που του στοίχισε τη ζωή. Ας τον θυμόμαστε κάπου κάπου,.
Σήμερα δεν θέλουμε να δούμε. Ότι βλέπουμε μας θυμίζει το «κι όλες της γης οι οχιές δαγκώνουν τα σπλάχνα μου». Αφήσαμε τους εθνοτερμίτες να δουλεύουν ανενόχλητοι. Ως πότε;
Κώστας Δαλακιουρίδης
