Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Δεν σ’ αντέχω άλλο κόσμε, πίκρα πίκρα σε μαζεύω,δεν σ’ αντέχω άλλο κόσμε κάνε στάση να κατέβω.
Έτσι τραγουδούσε ο Κώστας Χατζής σε στίχους Σώτιας Τσώτου. Δυστυχώς ο κόσμος δεν σταματά γιατί δεν σταματά ο χρόνος. Ο χρόνος σταματά μόνο στα νεκροταφεία όπως δείχνουν οι χρονολογίες μιας σπίθας που άναψε κι έσβησε. Αυτή είναι για την ιστορία του σύμπαντος η ζωή μας. Η ζωή ενός λογικού όντος σε ένα τρελό κόσμο.
Δεν τολμούμε να παρακολουθήσουμε δελτία ειδήσεων. Χιλιάδες νεκροί καθημερινά. Μετανάστες πνίγονται ή βρίσκονται κατεψυγμένοι σε νταλίκα-ψυγείο. Του Ερντογάν δεν του άρεσε η συνθήκη της Λωζάνης και οπλίστηκε σαν αστακός για να την αναθεωρήσει άσχετα από το αίμα που θα τρέξει. Μητέρες εγκαταλείπου τα παιδιά τους αν δεν τα σκοτώσουν. Συγγενείς βάζουν κακοποιούς να απαγάγουν επιχειρηματία για τα λύτρα. Πόσο επιτέλους στοιχίζει η ζωή ενός ανθρώπου;
Τελικά συγκεντρώθηκε το ποσόν (κάπου τέσσερα εκατομμύρια) για να μεταφερθεί ο μικρός Ραφαήλ στη Βοστώνη για θεραπεία για σπάνια νόσο. Πυροσβεστική στήνει ολόκληρη επιχείρηση για να σώσει ένα σκυλάκι που παγιδεύτηκε. Κάθε μέρα ακούμε για ανθρώπους που ανοίγουν την καρδιά τους και το πορτοφόλι τους για να βοηθήσουν. Είναι αυτές οι εξαιρέσεις και είναι οι άσχημες ειδήσεις ο κανόνας; Γιατί μεταδίδονται κυρίως οι άσχημες;
Θεωρούμε δεδομένη την κανονική κοινωνική ζωή και κάθε τι που την ταράζει το θεωρούμε είδηση. Έτσι είναι φυσικό να μας πιάνει απελπισία και κατάθλιψη με αυτά που ακούμε και να τρέχουμε σε ψυχολόγους.
Θυμόμαστε επί χούντας που είχαν πάψει να δημοσιεύονται εγκλήματα μας είχε πιάσει μια μακάρια απάθεια. Τόσο απλό ήταν να καταργηθεί το έγκλημα; Μήπως αν δεν το μαθαίνεις δεν υπάρχει; Ή μπορεί να το μαθαίνεις και να μην υπάρχει, αλλά να νομίζεις ότι υπάρχει;
Σήμερα ο κόσμος ενημερώνεται από μέσα ενημέρωσης και ειδησεογραφικά πρακτορεία που χρωματίζουν την είδηση σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, γιατί απλούστατα αυτοί που τα έχουν είναι επιχειρηματίες και οι επιχειρήσεις τους πιθανόν να μην είναι και τόσο αγγελικές.
Ο κόσμος πάντα τέτοιος ήταν. Απλά ζούσαμε σε ένα μικρόκοσμο και βλέπαμε τα στραβά του και τα ίσια του. Τώρα που ο κόσμος γίνεται ένα τεράστιο χωριό άλλοι διαλέγουν με τι μάτια θα τον δούμε. Λίγο περίσκεψη δεν βλάπτει. Όσο για το αν πρέπει να κατεβούμε από το τρένο του κόσμου: αφού έτσι κι αλλιώς το βαγόνι με την αφεντομουτσουνάρα μας θα μπει κάποτε σε άλλη γραμμή γιατί να βιαστούμε;
Κώστας Δαλακιουρίδης
