Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Μερικοί ισχυρίζονται ότι είναι πιο εύκολο το να αποκτήσεις κάτι, παρά να το συντηρήσεις. Βέβαια στην Ελλάδα αυτό είναι αυταπόδεικτο αφού είμαστε από τα γεννοφάσκια μας επαναστάτες και καθόλου συντηρητικοί τουλάχιστον στις πεποιθήσεις μας. Ένας επαναστάτης αποκτά κάτι με το επαναστατικό δίκαιο. Όπως οι Ρουβίκωνες. Μετά το αφήνει και γίνεται αχούρι!
Εκείνο όμως που θα δούμε σήμερα είναι το φυσικό περιβάλλον. Στην πραγματικότητα δεν το πήραμε αλλά απλά το χρησιμοποιούμε και θα οφείλαμε να το παραδώσουμε στα παιδιά μας αν όχι καλύτερο τουλάχιστον όχι πολύ χειρότερο.
Οι περισσότεροι έχουμε την εντύπωση ότι το περιβάλλον αυτορυθμίζεται αφού καταφέρνει και κρατάει ορισμένες σταθερές που είναι απαραίτητες για τη ζωή. Αυτό βέβαια πριν εμφανιστεί ο άνθρωπος που βέβαια είναι σε νηπιακή ηλικία σε σύγκριση με άλλα ζώα αλλά στην τεχνολογία είναι ένας επαναστατημένος έφηβος. Πρώτα φρόντισε να εξαφανίσει τους περισσότερους ζωντανούς οργανισμούς. Τώρα απειλεί τον ίδιο τον πλανήτη σαν τον «ατσίδα» που κόβει το κλαδί που κάθεται.
Η φύση για να δημιουργήσει ορισμένα πράγματα έκανε μακροχρόνιες δοκιμές. Εμείς τα θέλουν εδώ και τώρα, ή νεοελληνιστί «ατάκα κι επί τόπου». Ο σεβασμός του περιβάλλοντος είναι μια έννοια που έρχεται σε αντίθεση με την βουλιμία ορισμένων που βάζουν μπροστά από όλα το χρήμα ή γενικότερα το ατομικό τους συμφέρον. Η καταπάτηση ιδιοκτησίας ακόμα και δασικής είναι το λιγότερο. Ο τρόπος της ζωής και ο άκρατος καταναλωτισμός οδηγούν σε εμπρησμούς δασών και μετά οικοπεδοποίηση που εξηγούν άνετα τα πρόσφατα πλημμυρικά φαινόμενα. Ο καθένας δεν δίνει λογαριασμό σε κανένα και πολύ περισσότερο στη φύση. Αυτή ξέρει ότι «η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο».Εμείς όμως τη θεωρούμε χωρίς νόηση. Σαν ένα καράβι ας πούμε που χωράει ένα σωρό σοφούς αλλά το ίδιο είναι ένας σωρός από υλικά που άγνωστο πώς μπήκαν σε μια σειρά
Τώρα αν εξετάσουμε τα πράγματα σε πλανητικό επίπεδο, από ότι γνωρίζουμε μέχρι σήμερα, τον άνθρωπο τον δημιούργησε η φύση. Και είναι πολύ περίεργο κάτι χωρίς νόηση να δημιουργεί νοήμονα όντα, κι αυτό ο άνθρωπος δεν μπόρεσε να το χωνέψει εξ ού και οι θρησκείες.
¨Όμως φεύγουμε από το θέμα που είναι ο σεβασμός στο περιβάλλον. Ο Πικιώνης εξέταζε την κάθε πέτρα για να διαμορφώσει το τοπίο στην Ακρόπολη. Αλλά και σύγχρονοι αρχιτέκτονες προσπαθούν να αναδείξουν το περιβάλλον. Όταν ένας «άγριος» ήθελε να κόψει ένα δέντρο, του …μιλούσε για να το εξευμενίσει προκειμένου να θυσιαστεί για να περάσει ένα μονοπάτι. Κι έρχεται ο neoellinus agroikus και τα κάνει μαντάρα. Τι να πούμε;
Κώστας Δαλακιουρίδης
