Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Έχουν αφηνιάσει βρε παιδί μου. Είτε εφημερίδα διαβάζει είτε τηλεόραση βλέπεις, είτε στο διαδίκτυο σεργιανίζεις, δε την γλιτώνεις. Θα τα φας στη μάπα σου. Αφού δεν μπορούν να χαρακτηριστούν σαν φάρμακα βάζουν μια ταμπέλα «συμπλήρωμα διατροφής» και ξεμπερδεύουν.
Δεν υπάρχει ασθένεια που να μην την θεραπεύει κάποιο ματζούνι. Βγαίνουν κάτι απίθανοι τύποι στα κανάλια με ύφος χιλίων προφεσόρων και σε διαβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μη γίνεις καλά
– Μόλις το πιείς αποκτάς δύναμη ταύρου!
– Σε πονάει η χολή; Χοληνέξ σε μια εβδομάδα περδίκι.
– Καούρες στο στομάχι; Προστάτης; λαιμός; Για όλα έχει ο μπαξές.
Εκεί όμως που δίνουν ρεσιτάλ είναι οι αλοιφές με εκχυλίσματα από μέλισσες, μυρμήγκια, σαλιγκάρια, και από βότανα που να μην τα αναφέρουμε καλύτερα. Σου πετούν ότι από αρχαιοτάτων χρόνων το εν λόγω μαντζούνι είναι γνωστό για τις θεραπευτικές του ιδιότητες αφού το αναφέρει και ο Διοσκουρίδης!
Τώρα αν παρασκευάζεται στο Άγιο Όρος είναι κι ευλογημένο. Αλλά όσοι δοκίμασαν μάλλον δεν ξαναδοκιμάζουν. Ένας παρουσιαστής (και όχι μόνο) έσκουζε για μια αλοιφή.: «πάρτε την και θα με θυμηθείτε: σε μια βδομάδα πέρασαν οι πόνοι στη μέση μου. Έγινα καλά!» Σε μερικούς μήνες τον βρίσκουμε να διαφημίζει μια άλλη αλοιφή ακριβώς με τα ίδια λόγια.
Τώρα τελευταία έγιναν πιο επιστημονικοί. Παρουσιάζουν ένα σοφό καθηγητή που αφού διάβασε χιλιάδες βιβλία και έκανε αναρίθμητα πειράματα κατέληξε σε μια φόρμουλα που θεραπεύει τη δισκοπάθεια! Προσοχή μόνο από το διαδίκτυο και ακολουθούν μαρτυρίες της κυρίας Σούλας, του κυρ Αντρέα που όλοι ομνύουν ότι τους φώτισε ο Θεός και πήραν το Κοψιομεσέξ.
Φυσικά υπάρχουν βότανα που έχουν θεραπευτικές ιδιότητες αλλά δεν πίνεις αλόη αντί για νερό ούτε ιπποφαές για ορεκτικό. Και κυρίως η δράση τους είναι μακροχρόνια και έχουν όλα παρενέργειες. Εδώ αθώο μαρουλάκι να φας σαν κύριο πιάτο για να αδυνατίσεις (άλλη πληγή κι αυτή) και πιθανόν να έχεις φουσκώματα που θα κινδυνεύεις να σε πάρει ο αέρας.
Στο παλιό Φαρ Ουέστ υπήρχαν ένα σωρό τσαρλατάνοι που παρουσίαζαν κάποιο μαγικό τονωτικό. Πήγαινε ένας παππούς με μπαστούνι τρέμοντας με δύο να τον κρατούν να μην καταρρεύσει και μόλις έπινε μια γουλιά πετούσε το μπαστούνι έδινε κι από μια γροθιά στους βοηθούς του και χόρευε καν-καν. Έτρεχε ο κόσμος ν’ αγοράσει και ποιος ξέρει ίσως η αυθυποβολή να έκανε το θαύμα της. Αλλά πέρασαν εκατοντάδες χρόνια από τότε. Ή οι πωλητές δεν το πήραν είδηση ή εμείς. Μάλλον το δεύτερο.
Κώστας Δαλακιουρίδης
