Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Την φράση αυτή την είπε ένας Τσέχος κληρικός, καθηγητής και μεταρρυθμιστής ο Γιόχαν Χους που θεωρήθηκε αιρετικός. Όταν τον έδεσαν για να τον κάψουν και οι άντρες κουβαλούσαν ξύλα, είδε μια γριούλα να μαζεύει στην ποδιά της μερικά ξυλαράκια για ανάψει πιο γρήγορα η φωτιά. Ούτε τον ήξερε. Απλά της είπαν ότι είναι κακός. Κι ενώ άρχισαν να τον ζώνουν φλόγες είπε γι αυτή: «o sancta felicitas» (αγία απλοϊκότητα) που έμεινε στη ιστορία για απλοϊκούς που σκοτώνουν χωρίς να καταλαβαίνουν το γιατί.
Το τι άγνοια επικρατεί για τους ιούς δεν λέγεται. Προχθές ακούσαμε κάποιον να απορεί: «αφού με το βήχα φεύγει ο ιός και τον κολλά άλλος, γιατί ο πρώτος δεν γίνεται καλά;» Φαίνεται ότι πέρασε τον ιό σαν τον μουτζούρη του παιγνιδιού, όπου χάνει όποιος τον έχει τελευταίος. Το μόνο που ξέρουν είναι το πως οι ιοί είναι κακά πράγματα αλλά όχι όσο λεν οι γιατροί..
Αγνοούν ακόμα ότι οι ιοί δουλεύουν με τη δύναμη του οργανισμού. Μπαίνουν στα κύτταρά και χρησιμοποιούν τους μηχανισμούς τους και πολλαπλασιάζονται εκθετικά καταστρέφοντας αυτά που τους φιλοξενούσαν. Είναι ασύλληπτος ο αριθμός τους. (Όταν λέμε κόλλησε τον ιό δεν εννοούμε ότι κόλλησε έναν ιό!) ‘Έτσι στερούν προοδευτικά τον οργανισμό από τη δύναμή του. Αυτό φαίνεται στο ότι η νόσος αρχίζει με μια απλή δυσκολία στην αναπνοή και σιγά σιγά δεν μπορεί κανείς να πάρει ανάσα οπότε πρέπει να διασωληνωθεί. Όποιος δεν το ένιωσε, δεν μπορεί να καταλάβει πόσο οδυνηρό είναι. Και δυστυχώς η διασωλήνωση γίνεται μόνο σε ειδικούς θαλάμους σε νοσοκομεία. Αυτοί όμως οι θάλαμοι είναι λίγοι κι αν πλακώσουν πολλοί ασθενείς τι γίνεται; Ποιος θα πρωτομπεί; Κι αυτοί που θα μείνουν εκτός νυμφώνος τι θα γίνουν; Και είναι σίγουρο για όσους νοσήσουν και γλιτώσουν ότι δεν θα τους μείνει κανένα κουσούρι; «Ούτε το διάβολο να δεις, ούτε το σταυρό σου να κάνεις».
Αυτό όμως δεν φαίνεται να απασχολεί μερικούς συμπατριώτες μας που κάνουν ότι μπορούν για να διαδώσουν τον ιό. Αυτό που τους νοιάζει είναι ότι πρέπει να αλλάξουν μερικές συνήθειες και ιδίως να συμβιώνουν όλη τη μέρα με την οικογένειά τους. Γιατί σε κανονικές συνθήκες είχαν βρει τον ρόλο τους και τις ισορροπίες τους.
Μια παροιμία λέει «μοναχός σου χόρευε και όσο θέλεις πήδα». Όμως όταν είναι πολλοί πρέπει να ταιριάζουν τα βήματα αλλιώς θα γίνει αλαλούμ. Στο τέλος ως συνήθως τα τραβάει η νοικοκυρά που έχει ένα σωρό επιστάτες πάνω από το κεφάλι της. Αν δεν βρεθεί γρήγορα γιατρικό θα γεμίσουμε διαζύγια. Μήπως είναι ένας από τους λόγους που έκλεισαν τα δικαστήρια;
Κώστας Δαλακιουρίδης
