Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Είναι ένα μυστήριο της ανθρώπινης φύσης το να θεοποιεί κάποιον χαρισματικό που είτε από ικανότητες είτε από συγκυρίες μπορεί να πετύχει ή να νομίζουν ότι πέτυχε κάτι μεγάλο.
Είναι μάλλον αρμοδιότητα της ομαδικής ψυχολογίας γιατί άνθρωποι επενδύουν σε κάποιον άλλον άνθρωπο την εκπλήρωση οραμάτων που δεν εκπληρώνονται αλλά που τους πείθει ότι τα εκπλήρωσε σε ένα φανταστικό κόσμο μιας ομαδικής παραίσθησης.
Χρειάζεται ταλέντο αλλά και κάποιες ικανότητες. Έτσι για να πάρουμε τη σύγχρονή μας ιστορία ο Αλέξης είχε ταλέντο αλλά ήταν ο Ανδρέας που τα είχε σε μεγάλο βαθμό και τα δύο. Τον βοηθούσε βέβαια και η επιβλητική παρουσία και ιδίως η φωνή του. Μιλούσε για εξωπραγματικά πράγματα ή για οράματα και οι οπαδοί του τον άκουγαν κεχηνότες. (Πετούμε και καμιά ελληνικούρα για να μη μας νομίζετε αδαείς). Τον άκουγαν λοιπόν με ανοιχτό το στόμα και φώναζαν «πες τα μεγάλε», «εδώ και τώρα αλλαγή» Αλήθεια πότε άλλαξε ο Έλληνας και δεν το καταλάβαμε;
Εν πάση περιπτώσει το θέμα ήταν ότι κανείς οπαδός δεν αμφισβητούσε ότι έλεγε. ¨Όχι μόνο δεν αμφισβητούσε αλλά ούτε τολμούσε να το διανοηθεί αφού διαφορετικά έθετε τον εαυτό του εκτός κινήματος.
Έτσι μια φορά γράφαμε ή μάλλον ασκούσαμε κάποια κριτική όχι απλά ήπια αλλά τρυφερή σαν την καρδιά ενός μαρουλιού. Κι όμως αυτή εξόργισε τους φίλους μας.
«Έγραψες για τον Βούδα!»
«Δεν θυμάμαι να έγραψα ούτε για Βούδα ούτε για Κούδα ούτε καν για Κομφούκιο!»
«Τόλμησε να κριτικάρεις τον τιτανοτεράστιο!»
Μέχρι που να λυθεί η παρεξήγηση και να ενημερωθώ για τον …βουδισμό πέρασε η ψυχή μου από την Κούλουρη γιατί δεν είχαν και τόσο αγαθές προθέσεις.
Το θυμηθήκαμε με τη γνωστή φράση του Τραμπ να πίνουν οι Αμερικανοί απολυμαντικά (!!!) για τον κορονοϊό. Αν δεν τους προλάβαιναν θα είχαν πεθάνει οι μισοί Αμερικανοί. Γιατί για να το λέει ο πρόεδρος κάτι θα ξέρει παραπάνω από τους επιστήμονες!
Μιλούσαμε με κάποιον ελληνοαμερικανό και μας έλεγε γιατί δεν πρόκειται να υπάρξει άλλος τέτοιος πρόεδρος (αυτό είναι αλήθεια) και γιατί τον ψηφίζουν όλοι οι ομογενείς. Βέβαια δεν υπάρχει σύγκριση του απίθανου αυτού με τον Αντρέα, γιατί ο Ανδρέας μπορεί να σε πήγαινε σε άλλη πραγματικότητα αλλά ζούσε στην αληθινή. Τούτος εδώ αλλάζει τις πραγματικότητες σαν τα πουκάμισα κι αλίμονο στον αξιωματούχο που τις μπερδεύει.
Προσωπικά θα προτιμούσαμε να μας κυβερνούν άνθρωποι καθημερινοί, με λάθη κι ελαττώματα αλλά που τα αναγνωρίζουν και τα διορθώνουν. Δεν θέλουμε θεούς , ούτε καν ημίθεους (που έλεγαν για τον Κούδα «τι Θεός παιδί μου αυτός είναι ημίθεος!»). Άλλωστε δημοκρατία είναι το πολίτευμα της μεσότητας.
Κώστας Δαλακιουρίδης
