Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Το ερώτημα είναι παμπάλαιο αλλά στη νεώτερη εποχή το επεξεργάστηκε ο Ντεκάρτ (Καρτέσιος). Αυτός χώρισε την ψυχή από το σώμα και ξεκίνησε με το «σκέπτομαι άρα υπάρχω» και συνέχισε: «Υπάρχω, αλλά δεν είμαι εγώ η αιτία της ύπαρξής μου, που είναι ο Θεός» και στο τέλος: «αμφιβάλω για πολλά πράγματα αλλά δεν μπορώ να αμφιβάλω ότι αμφιβάλω!»
Όμως πολλοί άνθρωποι μένουν με την αμφιβολία : υπάρχω ή νομίζω ότι υπάρχω; Και πώς θα διαπιστώσω ότι υπάρχω; Μα θα κάνω κάτι. Κι αν νομίζω ότι το έκανα, αν κάποιος δαίμονας με παραπλανά; Ο μόνος τρόπος να αισθανθώ ότι υπάρχω είναι μέσα από κάποιον άλλο. Αν αυτός πιστεύει ότι υπάρχω προφανώς θα υπάρχω!
Ναι αλλά πως θα τον κάνω να το πιστέψει αν η παρουσία μου του είναι αδιάφορη; Θα τον κάνω να με αισθανθεί με το έτσι θέλω και από τον πόνο του και το μίσος θα το καταλάβω!
Ήταν λοιπόν, κάποιος τυραννικός σύζυγος που τη γυναίκα του την είχε χειρότερα από δούλα. Όχι απλά τη βασάνιζε αλλά ήταν πανευτυχής όταν την έκανε να σπαράζει στο κλάμα. Είχε βρει τον τρόπο να επιβεβαιώσει την ύπαρξή του, τη σημαντικότητά του.
Κάποτε η γυναίκα του δεν άντεξε. Στην κηδεία της ήταν απαρηγόρητος.
– «Βρε κοίτα πώς αγαπούσε τη γυναίκα του κι εμείς που νομίζαμε…»
Όμως αυτός έκλαιγε για τον εαυτό του, γιατί πού θα ξανάβρισκε τέτοιο θύμα να επιβεβαιώνει το πόσο σπουδαίος είναι;
Όμως δεν είναι μόνο η δύναμη που ασκεί κάποιος πάνω μας για να υπάρχει. Είναι και η αδυναμία.
Ήταν κάποια γυναίκα που όπως έλεγε, τα νεύρα της ήταν κουρέλια κι έπρεπε οι άλλοι να σέβονται την κατάστασή της. Έτσι την πρόσεχαν και την υπολόγιζαν. Της έκαναν όλα τα χατίρια, όπως κάνουν οι αφελείς γονείς στα παιδιά τους, και ήταν σαν να της έλεγαν πόσο σημαντική είναι. Από εκεί και πέρα δεν μπορούσε να αλλάξει, Θα έχανε την αυτοεκτίμησή της. Μάταια οι ψυχίατροι προσπαθούσαν να τη συνεφέρουν αφού είχαν καταλάβει την κατάστασή της. Δεν μπορούσε να αλλάξει. Είχε αλλάξει πραγματικότητα!
Δυστυχώς ο κόσμος είναι γεμάτος από τέτοιες καταστάσεις που δείχνει ότι πολλοί άνθρωποι δεν έχουν ακόμα ενηλικιωθεί. Είμαστε παιδιά που κάνουμε μπούλινγκ σε συμμαθητές μας για να δείξουμε πόσο μεγάλοι είμαστε ταπεινώνοντας τους άλλους.
Ίσως με τον κορονοϊό καταλάβουμε ποιοί είμαστε πραγματικά, όμως δεν το ελπίζουμε. Ο άνθρωπος είναι μια τόσο ανασφαλής ύπαρξη…
Κώστας Δαλακιουρίδης
