Ουδέν σχόλιον ! Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Τι μέρα και η σημερινή!
– Τι είναι σήμερα; Τι μέρα δηλαδή;
– Μέρα που κρύβει πολλές εκπλήξεις! Γέλια, φωνές, νεύρα, τραγούδια, χοροί…
– Αμάν ρε, τι μέρα και τούτη! Πανηγύρι έχουμε; Τι γιορτάζουμε;
– Ρε, βλάξ, η μέρα σήμερα για πολλούς είναι μέρα χαράς και για άλλους μέρα στενοχώριας!
– Πες μου ρε , θα με τρελάνεις πια!
– Σήμερα βγαίνουν οι βάσεις των σχολών! Ξέρεις πόσοι υποψήφιοι περιμένουν με αγωνία, τα αποτελέσματα, να δουν αν πέρασαν ή δεν πέρασαν σε κάποια σχολή;
– Καλά λες ρε! Πωπω! Χριστέ μου τι μου θύμισες τώρα!
– Τι σου θύμισα;
– Πάμπολλα χρόνια πριν!
– Για πες!
– Τα δικά μας ρε! Τι αγωνία, τι άγχος και τότε! Και τότε θυμάμαι δίναμε εξετάσεις Σεπτέμβρη μήνα. Όλο το καλοκαίρι με ένα ανοιχτό βιβλίο και διάβασμα, διάβασμα. Πω πω! Τι εποχές;
– Δεν δίνατε στο τέλος της χρονιάς;
– Όχι! Τον Σεπτέμβρη! Πάει ένα καλοκαίρι χαμένο! Και τα αποτελέσματα τότε τα μαθαίναμε κατά Οκτώβρη μεριά! Και μετά ψάξιμο για σπίτι να μείνεις! Μας έτρωγαν τα πεζοδρόμια πάνω κάτω δεξιά αριστερά! Πώς πέρασαν τόσα χρόνια. Και τώρα πάλι καλά! Τα μαθαίνεις με το φως της ημέρας. Τότε η ανακοίνωση των ονομάτων ξεκινούσε από το ραδιόφωνο, δεν υπήρχε τηλεόραση τότε, κατά τις δέκα το βράδυ και έφτανε 3 και τέσσερις το πρωί, μη σου πω και πέντε. Φαντάσου δηλαδή τώρα πόσες χιλιάδες ονόματα σε πόσες σχολές! Εγώ έμαθα τα αποτελέσματα μου γύρω στη μια με δυο το πρωί. Και φαντάσου να μην περνούσες! Τι νύχτα έβγαζες! Μέσα στη θλίψη!
– Εσύ!;
– Τι εγώ;
– Είχες καλά αποτελέσματα;
– Ναι, ρε, είχα! Αλλά εκεί που περίμενα με αγωνία να ακούσω το όνομα μου, κάτι είχε γίνει κι αφαιρέθηκα, …κάτι έγινε, και ξαφνικά ακούω το όνομά μου! Δεν πίστευα στα αφτιά μου! Αφού ρωτούσα και ξαναρωτούσα. Το ακούσατε και εσείς; Αλλά που να είσαι σίγουρος; Και άμα είχαμε πάθει ομαδική παράκρουση; Περίμενα να ξημερώσει ο Θεός την μέρα, να πάω στο περίπτερο να αγοράσω μια εφημερίδα να δω γραμμένο το όνομα μου, τότε θα ήμουν σίγουρος!
– Σε φαντάζομαι, ρε! Τι αγωνία!
– Αγωνία; Δεν θα πεις τίποτα!
– Δεν ήταν όμως και το τέλος του κόσμου η αποτυχία και δεν περνούσες σε κάποια σχολή.
– Ένα δίκιο το έχεις, αλλά πάλι ήταν η εκκίνηση μιας καριέρας, σπουδές στο Πανεπιστήμιο, γινόσουν ψηλότερος, ένιωθες τα βλέμματα του κόσμου πάνω σου!
– Πάντως κανείς δεν πάει χαμένος! Όλο και κάτι συμβαίνει, συνωμοτεί το σύμπαν και βρίσκεις τη σειρά σου, δεν είναι δα και η μόνη αρχή για το δρόμο που θέλεις να χαράξεις!
– Συμφωνώ απόλυτα! Η επιτυχία ή η αποτυχία δεν σημαίνει ότι είναι η αρχή του τέλους ή το τέλος μιας αρχής! Άμα θέλεις κάτι πολύ, πάρα πολύ το πετυχαίνεις στη ζωή σου ή μέσα από τη σχολή σου ή και χωρίς τη σχολή σου! Δεν χάνεται κανείς! Αρκεί να το πιστεύεις και να το θέλεις πραγματικά.
