– Όταν λέμε ότι ζούμε στην εποχή του κορονοϊού τι εννοούμε;
– Εσύ σαν τι νομίζεις δηλαδή; Αυτό που λες! Πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά μας θα είναι!
– Ποια θα είναι δικά μας;
– Από τη πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα!
– Για πες κι άλλα!
– Οι έκτακτες καταστάσεις που ήδη ζούμε, και άλλα χειρότερα πιστεύω ότι επηρεάζουν το άτομο, που λειτουργεί σαν μια ένεση έξαρσης σε ένα καινούριο κόσμο επιβίωσης! Τι να σου κάνει τότε; Λειτουργεί σαν ένα καμένο χαρτί που έχει ήδη καταλήξει σε στάχτες πια!
– Πιωμένος είσαι ρε; Με μπερδεύεις!
– Δηλαδή επειδή εσύ μπερδεύεσαι πα να πει ότι εγώ είμαι πιωμένος;
– Εκεί με πάει!
– Κοίτα να σου πω! Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει αυτό που διάβασα!
– Μα για να το διάβασες σημαίνει ότι υπάρχει, δεν υπάρχει;
– Ρε, όταν λέω ότι δεν υπάρχει δεν εννοώ ότι δεν υπάρχει, εννοώ ότι είναι τόσο… τόσο ξαφνικό τόσο ιδιαίτερο… τόσο απίστευτο που δεν το περιμένεις να συμβεί! Για παράδειγμα, δεν διάβασες ότι μια δεκατριάχρονη βρέθηκε στο νοσοκομείο από ξυλοδαρμό;
– Α, το κακόμοιρο; Και ποιος την έδειρε ρε; Είναι δυνατόν;
– Τρεις δεκαεπτάχρονες!
– Τρεις εναντίον μιας; Μωρέ μπράβο!
– Δεν σου λέω πως βρέθηκε στο νοσοκομείο, ούτε πως κατάφεραν να την φέρουν σε αυτή την κατάσταση! Αυτό που με φέρνει σε απορία και περισυλλογή είναι ότι από ανήλικους εφαρμόστηκε τόση βία που μπορεί να είχε μοιραία αποτελέσματα! Το φαντάζεσαι; Παιδιά που θα έπρεπε να λειτουργούν διαφορετικά λειτούργησαν βίαια ξεσπώντας πάνω σε ένα άμοιρο κοριτσάκι. Αυτό που έμαθα είναι ότι το μπούλιγκ είχε ξεκινήσει από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης,, στη συνέχεια πήρε το δρόμο του στην καθημερινότηταδια ζώσης και κατέληξε αυτός ο άγριος ξυλοδαρμός!
– Τι λες ρε παιδάκι μου; Είναιδυνατόν;
– Εμένα μου θυμίζει, στο πιο ελαφρύ του πάντως, σαν κάποια συμβάντα άλλων χωρών πιο προχωρημένων σε βίαιες συμπεριφορές.
– Τι μπορεί να σημαίνει αυτό;
– Ότι αντιγράφουμε, μιμούμαστε για να είμαστε προχώ και καταλήγουμε να βιώνουμε την αρνητική τους όψη!
– Και τι έγινε στη συνέχεια;
– ΟΙ γονείς έκαναν μήνυση και η ιστορία θα πάρει το δρόμο της! Το θέμα όμως παραμένει! Ποιος φταίει πραγματικά για αυτό το άγριο συμβάν από τόσο νεαρές ηλικίες; Μπορούμε εύκολα και ελαφρά τη καρδία να καταδικάσουμε κόσμο και κοσμάκη; Ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο; Η πολιτεία; Οι γονείς; Η κοινωνία; Τα ίδια τα παιδιά από μόνα τους;
– Ανοίγεις μια τεράστια συζήτηση που πιστεύεις ότι θα βγάλεις άκρη; Ε, τι λες;
– Ναι, αλλά δεν πρέπει να αφήσουμε να περάσει έτσι αυτό!
– Πώς να κάνουμε; Τι να κάνουμε; Για σκέψου λίγο; Με τι ασχολείται η πολιτεία; Με τι ασχολούνται οι γονείς; Η επιβίωση στον πραγματικό μας χρόνο μήπως είναι τροχοπέδη στο να διαμορφωθεί μια κοινωνία αποδεκτή από το γενικό σύνολο;
– Η αλλοίωσή μας μάς καθοδηγεί προσεκτικά στην αλλοτρίωση!
