Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Βρήκαμε τον φίλο μας Πελοπίδα στην αγορά με μια σακούλα στο αριστερό και το μπαστούνι στο δεξιό.
– Τι έγινες βρε Πελοπίδα, πού χάθηκες;
– Που αλλού; Στο σπίτι. Έχω πάθει οξεία σπιτογατίτιδα! Που να πάω ο έρμος; Κάθε φορά που είναι να βγω σκέφτομαι μήπως θα είναι η τελευταία μου!
– Πολύ τραγικά τα κάνεις.
– Και λίγα τα λες. Αν έχεις καβαντζάρει τα τρίτα ήντα κι έχεις δίτομο ιστορικό από αρρώστιες, κάθε έξοδος μοιάζει με την έξοδο του Μεσολογγίου. Προχθές κατέβηκα στην έξοδο. Είδα κόσμο να περνάει και σκέφτηκα: «να τα φουσάτα του Κιουταχή» και γύρισα πίσω.
– Δηλαδή σκεφτόσουν: «να κάνω πίσω ντρέπομαι, να πάω μπρος φοβούμαι»!
– Έτσι που το λές. Αλλά όταν πρέπει οπωσδήποτε να βγω, βάζω τη μάσκα μου, παίρνω και μια για ρεζέρβα και ξεφωνίζω σαν αρχαίος Σπαρτιάτης «ή ταν ή επί τας».
– Λίγο δύσκολο να σε κουβαλήσουν πάνω στη μάσκα…
-Τρόπος του λέγειν. Ευτυχώς βρίσκω βοήθεια από τους συμπολίτες μου. Με διευκολύνουν όσο μπορούν αν εξαιρέσουμε ελάχιστους ανάγωγους.
– Αυτοί πάντα υπάρχουν.
– Δεν είναι μόνο ότι σε σκουντούν αλλά σε κοιτούν με ένα βλέμμα που λέει, «τι θες βρε ερείπιο και κυκλοφορείς με τους ζωντανούς;» Προχθές μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι κι αν ήμουν Πολάκης θα τον έχωνα τρία μέτρα κάτω από τη γη!
– Μπράβο. Έτσι να ανεβαίνει η αδρεναλίνη…
– Τι να την κάνεις αν έχεις βηματοδότη;
– Και δεν μας λες, για τη μάσκα τι γνώμη έχεις;
– Μήπως έχω άλλη επιλογή; Τώρα τη συνήθισα. Αφού μου έρχεται να την βάζω και στον ύπνο μου! Όταν δεν την φοράω αισθάνομαι ανασφάλεια. Μήπως τι άλλο όπλο έχω; Ακόμα κι αν δεν κάνει τίποτα έχω την αίσθηση ότι με προστατεύει κι αυτό είναι μεγάλη υπόθεση για μένα.
– Πάντως για να τη φορούν οι γιατροί κάτι θα κάνει.
– Κάτι κάνει αλλά δεν σε βοηθά πολύ αν μπεις στον λάκκο των λεόντων. Πρέπει να αποφεύγω τις κακοτοπιές. Ξέρεις το δημοτικό άσμα «εδώ συν δυο δεν περπατούν συν τρεις δεν κουβεντιάζουν»; Είναι το αγαπημένο μου.
– Μπράβο! Φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά.
-Βρε και το φανελάκι να μου μείνει πάλι ευχαριστημένος θα είμαι.
– Θαρσείν Πελοπίδα! Ταχ΄αύριο έσετ’ άμεινον (ίσως αύριο να είναι καλύτερα)
– Αυτή η ελπίδα μας έμεινε. Αρκεί να μη μας ξεχάσει κι αυτή…
Κώστας Δαλακιουρίδης
