Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Τω καιρώ εκείνω όταν ήμασταν φαντάροι, το καψόνι ήταν σε ημερησία διάταξη. Κάθε φορά που κάποιος έκανε μια ανοησία την πλήρωνε όλος ο λόχος. Καμιά φορά βέβαια γινόταν προβοκάτσια από τον ίδιο το λοχία που το καλοκαίρι ντάλα μεσημέρι έβαζε πυροφάνι (χαρτοπετσέτα στα δάχτυλα του ποδιού που την έβαζε φωτιά). Μετά ζητούσε και τα ρέστα.
-Ποιος το έκανε;
– ….. (τσιμουδιά)
-Εγέρθητι.
Κι άρχιζε το «εν-δυο- κάτω) και να τρέχει ο ιδρώτας ποτάμι.
-Έτσι θα γίνεται άντρες βρε φασουλήδες!
Δεν ξέρουμε σήμερα τι γίνεται στο στρατό αλλά πλέον το καψόνι μεταφέρθηκε στην κοινωνία. Κάνουν μερικοί ανοησίες και την πληρώνουν όλοι στην περιοχή. Κάτι τύποι κάνουν πάρτι κι ενώ αυτοί τρώνε και πίνουν, στον κορονοϊό πληρώνουμε ρεφενέ.
-Γιατί ρε φίλε, με καλέσατε όταν τα πίνατε;
-Γούστο μας και καπέλο μας το ποιον θα καλέσουμε.
– Ε τότε άντε στην καραντίνα για δέκα τέσσερες μέρες.
Όμως δεν βάζουν μόνο αυτόν αλλά όλους. Δεν είναι αυτό καψόνι;
Άλλος δεν βάζει μάσκα ενώ περιμένει στην ουρά.
-Γιατί φίλε δεν φοράς μάσκα;
-Εγώ μασκαράς δεν γίνομαι!
-Μην το ρίχνεις στην παλαβή και συμμορφώσου.
-Άντε δουλειά σου.
– Μα δουλειά μου είναι να φυλάγομαι από κάτι σαν και σένα.
-Έχε χάρη που δεν βαράω κότες!
Τώρα η συνέχεια εξαρτάται στον χαρακτήρα αλλά και τη σωματοδομή της…κότας. Συνήθως επεμβαίνουν τρίτοι και σβήνουν τη φωτιά.
Κανονικά σε όλους αυτούς τους εξυπνάκηδες έπρεπε να τους κάνει η κοινωνία καψόνια. Να τους κάνει τεστ που το πρώτο να βγει θετικό, να πάει η ψυχή τους στην Κούλουρη και μέχρι να γίνει το δεύτερο να χάσουν πέντε κιλά από την αγωνία. Χώρια που αν βγει πραγματικά θετικό θα του κάνει και καλό αφού θα κερδίσει χρόνο.
Όμως αυτό είναι, λένε, αντιδεοντολογικό και δεν πρέπει να κατεβούμε στο επίπεδό τους. Στο κάτω-κάτω ανθρώπινα όντα είναι κι αυτοί. Δυστυχώς για μάς!
Κώστας Δαλακιουρίδης
