ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ – Τσουρέκια
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Και φέτος το Πάσχα θα το κάνουμε με περιορισμούς λόγω καραντίνας. Ούτε εκδρομή στο χωριό, ούτε επιτάφιο, ούτε ανάσταση, ούτε αυγομαχίες στην πλατεία, ούτε σούβλες όπως ξέραμε.
Ένα από τα πράγματα που επιχείρησα να μαγειρέψω τώρα που είμαστε ατέλειωτες ώρες μέσα, είναι τα τσουρέκια. Έτσι για να προετοιμάζομαι και ψυχολογικά για το Πάσχα.
Η αλήθεια είναι ότι τα έτοιμα τσουρέκια δεν είναι όπως μου αρέσουν, για παράδειγμα όπως τα έκανε η γιαγιά μου. Μπορεί να έχουν καλή εμφάνιση, αλλά είναι ψεύτικα, τα πιέζεις και υποχωρούν σαν βαμβάκι, κι όταν τα βουτάς στον καφέ ή το τσάι σουρώνουν και γίνονται ένα στουπέτσι.
Μπήκα λοιπόν στο Ιντερνέτ, διάβασα διάφορες συνταγές, πήγα αγόρασα όλα τα υλικά και τις φόρμες, και βάλθηκα να φτιάξω τα δικά μου σπιτικά και πραγματικά τσουρέκια.
Την πρώτη φορά δεν φούσκωσε το ζυμάρι.
Τη δεύτερη παραφούσκωσαν, έπεσε πολλή μαγιά.
Τη τρίτη φούσκωσαν κανονικά, αλλά κάηκαν στο ψήσιμο στο φούρνο.
«Δεν γίνονται έτσι τα τσουρέκια», μου είπε η ξαδέλφη μου που τη ρώτησα.
«Και πώς γίνονται;»
«Με το μάτι».
Έχει δίκιο. Έχω καιρό να πάω στον οφθαλμίατρο. Μπορεί να άλλαξαν οι βαθμοί και ίσως πρέπει να αλλάξω γυαλιά…
