Καλό είναι πότε-πότε να κάνουμε αυτοκριτική, παρ’ ότι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα είναι να παραδεχόμαστε τα λάθη μας.
Τώρα με την επισιτιστική κρίση και την μεγάλη ακρίβεια, που εισάγουμε σχεδόν τα πάντα, ακόμα και ζάχαρη, φάνηκε πόσο απαραίτητο είναι να παράγουμε και να είμαστε αυτάρκεις σε προϊόντα δικής μας παραγωγής.
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Η ζάχαρη είναι βασικό είδος διατροφής. Χρειαζόμαστε το χρόνο 320.000 τόνους.
Πριν από μερικά χρόνια είχαμε 5 μεγάλα εργοστάσια παραγωγής ζάχαρης από ζαχαρότευτλα (Λάρισα, Πλατύ, Σέρρες, Ορεστιάδα, Ξάνθη), που απασχολούσαν χιλιάδες αγρότες και εργάτες. Η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης ξεκίνησε τη λειτουργία της πριν από 63 χρόνια, από το 1960. Το 2006 ήμασταν αυτάρκεις, ενώ σήμερα εισάγουμε και πληρώνουμε. Εισάγουμε πλέον από Γαλλία, Βέλγιο, Γερμανία, Δανία, Ολλανδία, Μαυρίκιο, μέχρι και από τη Γαλλική Πολυνησία.
Γιατί έκλεισαν;
Είχαμε βιοτεχνίες (ΚΑΤΕΡΙΝΑ κ.ά.).
Είχαμε αγροτικούς συνεταιρισμούς.
Είχαμε τους μεγαλύτερους ψυκτικούς χώρους των Βαλκανίων χωρητικότητας 10.000 τόνων.
Είχαμε ένα από τα μεγαλύτερα διαλογητήρια φρούτων, διπλής σειράς, με δυνατότητα επεξεργασίας μέχρι 300 τόνους ημερησίως. Η εγκατάσταση ψυγείου-συσκευαστηρίου κατασκευάστηκε το 1985.
Για οκτώ δεκαετίες -από το 1924- η ΕΑΣ στέγαζε 74 πρωτοβάθμιους συνεταιρισμούς, είχε σχεδόν 13.000 μέλη και σήμερα έφτασε να απασχολεί μόνο 31 μόνιμους εργαζόμενους και 100 εποχικούς, κυρίως στο συσκευαστήριο ακτινιδίων.
Γιατί έκλεισαν;
Στην Κατερίνη είχαμε τρείς (3) συλλόγους ερασιτεχνών ψαράδων με πάνω από 550 μέλη. Κάθε χρόνο οργανώναμε διαγωνισμούς ψαρέματος και γιορτή σαρδέλας. Σήμερα ελάχιστοι ασχολούνται με το ψάρεμα, μετρημένοι στα δάχτυλα, είτε είναι ερασιτέχνες είτε είναι επαγγελματίες, επειδή ελάχιστα ψάρια έχουν απομείνει στη θάλασσα μας.
Τι φταίει γι’ αυτό;
