– Πόσο ευάλωτη είναι η καθημερινότητά μας!
– Έλα ρε σταμάτα, σιώπα, πάλι σε πιάσανε οι μαυρίλες;
– Που τις είδες τις μαυρίλες; Επειδή βλέπεις τα σύννεφα έτοιμα να ρίξουν καρεκλοπόδαρα με πιάσανε κι εμένα οι μαυρίλες;
– Έτσι πάει, νομίζω!
– Ένα θα σου πω μόνο και βγάλε εσύ τα δικά σου συμπεράσματα! Κομφούζιο στην εναέρια κυκλοφορία της Αγγλίας και της Ιταλίας με επακόλουθο την δημιουργία ενός ντόμινο που επηρέασε άλλες τόσες πόσες χώρες, κι εμάς φυσικά, στην σωστή λειτουργία των πτήσεων. Πανικός, πανικός κι ένας χαμός με αναβολές πτήσεων αναμονές… και πάει λέγοντας!
– Τι μου λες!
– Τι να σου πω. Φαντάσου κάποτε, παίρναμε το γαϊδουράκι, σκαρφαλώναμε στο μουλάρι και κάναμε το ταξίδι μας…
– Συγκρίνεις το ένα με το άλλο τώρα…
– Δεν το συγκρίνω, όχι, αλλά θέλω να πω ότι όσο πολύπλοκη κάναμε τη ζωή μας τόσο πολύπλοκα έχουν γίνει και τα προβλήματά της.
– Βάζεις δίπλα, στο αεροπλάνο το γαϊδουράκι… Έλεος ρε φίλε…
– Όχι ρε, άλλο θέλω να πω! Πόσο απλή, ωραία, αργή, ήρεμη, αβασάνιστη -κι άλλα τόσα- θα ήταν η ζωή μας αν δεν είχαμε το ένα , δεν είχαμε το άλλο, δεν είχαμε απαιτήσεις, και να ο πολιτισμός προχωράει, και να η πρόοδος μπροστά, και να πρέπει να ακολουθήσουμε κι εμείς, τι πίσω θα μείνουμε; Και ποιο το όφελος;
– Γνωρίζεις κόσμο, γνωρίζεις άλλους πολιτισμούς, μαθαίνεις πράγματα ρε φίλε!
– Να σου πω! Να μου λείπει! Για ποιο λόγο; Θα δώσω εξετάσεις και θα αποτύχω και θα με αναγκάσουν να εγκαταλείψω τον μάταιο τούτο γλυκούλη κόσμο μας που τόσο όμορφος είναι παναθεμάτονε; Ε, για πες; Το ίδιο είναι να τρέχει ο χρόνος αργά, βασανιστικά αργά με το να καβαλάει τη ρουκέτα του και να ξαμολιέται, και να χάνεται μέχρι να πεις κίμινο; Πόσες φορές είπαμε, μπα πήγε κιόλας Τετάρτη; Ρε, πως πέρασε το καλοκαίρι; Χαμπάρι δεν πήρα! Δηλαδή σε τέσσερις μήνες έχουμε Χριστούγεννα; Και; Τον χρόνο πρέπει να τον απολαμβάνουμε σταγόνα σταγόνα.
– Τι ωραία που τα λες! Να ήταν και ωραία…
Ουδέν Σχόλιον! – Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
