Όταν ήμουν μικρό παιδί με έστελναν να μάθω πιάνο.
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Δύο ολόκληρα χρόνια (από τα 12 χρόνια που απαιτούνται συνολικά μέχρι να τα μάθεις όλα), έπρεπε να εξασκήσω τα δάχτυλα με κάτι μονότονες και επαναλαμβανόμενες ασκήσεις BΕYER, CZERNI, KLEMENTI κλπ. Χώρια που οι νότες στο βιβλίο χοροπηδούσαν και με ζάλιζαν. Ίσως γιατί το μυαλό μου ήταν στην αλάνα στο ποδόσφαιρο, που έπαιζαν την ίδια ώρα οι φίλοι μου…
Η αλήθεια είναι ότι το πιάνο ταιριάζει στα κορίτσια, γιατί είναι πιο λεπτοκαμωμένα και υπομονετικά. Επίσης ότι εκείνη την εποχή λίγοι είχαν πιάνο στο σπίτι, γιατί σαν όργανο ήταν – και είναι ακόμα και σήμερα – πανάκριβο. Μόνο οι εύποροι διέθεταν και καμάρωναν.
Όλοι τότε ήθελαν να μάθουν να παίζουν το Für Elise («Για την Ελίζ») του Μπετόβεν.
Η ταυτότητα της Ελίζ μέχρι και σήμερα παραμένει άγνωστη, αν και πολλοί πιστεύουν πως ίσως πρόκειται για κάποια σοπράνο με την οποία ο Μπετόβεν συνεργάστηκε. Άλλοι, πάλι, υποστηρίζουν ότι μάλλον ερωτεύτηκε την 18χρονη μαθήτρια του Τερέζα Μαλφάτι. Το πιο πιθανό, λοιπόν, είναι ότι πρόκειται για ανολοκλήρωτο έρωτα, γιατί ούτε η σοπράνο ούτε η μαθήτρια ανταποκρίθηκαν στα αισθήματα του διάσημου μουσουργού.
Τελικά, ούτε κι εγώ ανταποκρίθηκα στα μαθήματα, τα παράτησα ανεπίδεκτος μουσικής εκπαίδευσης και το μόνο που έμαθα αργότερα είναι να παίζω πρακτικά φυσαρμόνικα.
Να και δυο πολύ δημοφιλή μουσικά κομμάτια με πιάνο, το Für Elise και η «μπαλλάντα για την Αντελίν»
