Πέρασαν από τότε τριανταένα χρόνια, όταν ένα Σάββατο βράδυ του Ιουλίου του 1994 βρέθηκα στο Νοσοκομείο της Κατερίνης με έμφραγμα. Παρότι το τεστ κοπώσεως και όλες οι άλλες εξετάσεις, που είχα κάνει μία εβδομάδα νωρίτερα, ήταν φυσιολογικές.
του Γεωργίου Σ.Κανταρτζή
Ξέσπασε ξαφνικά η καταιγίδα. Οι γιατροί και οι νοσοκόμες μού πρόσφεραν τις πολύτιμες υπηρεσίες τους. Ζήτησα από τον Θεό να μου δώσει τη δική Του ειρήνη και χάρη, για να είμαι έτοιμος για κάθε εξέλιξη.
Τις στιγμές εκείνες κατάλαβα έντονα κάτι που το πίστευα, αλλά τώρα το βίωνα: η ζωή μας είναι αβέβαιη, πρόσκαιρη και φτηνή. Η Βίβλος διακηρύττει ότι η ζωή μας μοιάζει με λουλούδι που κόβεται, με ατμό που εξαφανίζεται… Κατάλαβα ότι τα σχέδια, τα όνειρα, οι προγραμματισμοί μας για το μέλλον, σε δευτερόλεπτα γίνονται συντρίμμια. Η δοκιμασία μπορεί να σε επισκεφτεί, όταν δεν την περιμένεις, μάλιστα όταν νιώθεις υγιής και όλα πηγαίνουν καλά.
΄Οταν όλα δείχνουν καιρό αίθριο, ξαφνικά ξεσπά η καταιγίδα. Και τότε ο χριστιανός,με σοβαρότητα κάνει αυτό που προτρέπει ο Εκκλησιαστής: «…σε ημέρα δοκιμασίας να σκέπτεσαι» ( Εκκλ. 7:14α). Το σοφότερο για τον άνθρωπο του Θεού είναι να διδαχτεί τα μαθήματα που χρειάζεται.
Ο καθένας που απολαμβάνει καλή υγεία, να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του στον Θεό για όλα που είναι δώρα δικά Του. Να μην είμαστε προσκολλημένοι μόνο στα φευγαλέα αγαθά του κόσμου: στα χρήματα, στα κτήματα, στις δόξες, στις επιχειρήσεις, στις απολαύσεις… Μην επιτρέψεις ποτέ το πρόσκαιρο να σου κλέψει το αιώνιο.
Όταν πέθανε ο βασιλιάς Καρλομάγνος, τον είχαν ντυμένο βασιλικά, πάνω σ’ έναν θρόνο. Το δάκτυλό του έδειχνε το χωρίο: «Κι άλλωστε τι ωφελείται ο άνθρωπος, αν κερδίσει τον κόσμο ολόκληρο αλλά χάσει τη ζωή του; Ή τι θα δώσει ο άνθρωπος σαν αντάλλαγμα για τη ζωή του;» (Ματθ. 16:27). Ο Ναπολέων λίγο πριν πεθάνει, είπε: «Πεθαίνω πριν την ώρα μου… το σώμα μου τελικά θα καταστεί τροφή των σκουληκιών. Αυτή είναι η μοίρα εκείνου που οι άνθρωποι ονόμασαν “Μεγάλο Ναπολέοντα”».
Τα παθήματα είναι γενικό παγκόσμιο φαινόμενο. Κανείς δεν μπορεί να τα αποφύγει- δίκαιοι και άδικοι, άγιοι και αμαρτωλοί, πλούσιοι και φτωχοί, νέοι και ηλικιωμένοι…
Υπάρχει η λανθασμένη άποψη ότι, όταν γίνεις παιδί του Θεού, η στέγη του Θεού σε προφυλάσσει από τις καταιγίδες της ζωής. Αν αυτό ήταν πραγματικότητα, τότε όλοι θα γίνονταν αναγεννημένα παιδιά του Θεού για να αποφύγουν τις αρρώστιες, τα δεινά, τη φτώχεια… Ακόμη και οι πιο άγιοι του Θεού, μεταξύ τους και ο απόστολος Παύλος, πέρασαν όλων των ειδών τα παθήματα.Ο συγγραφέας της Επιστολής προς Εβραίους αναφέρει ότι πολλοί άγιοι άνθρωποι υπέφεραν του κόσμου τα δεινά: «Και διάφοροι άλλοι δοκίμασαν εμπαιγμούς και μαστιγώσεις, ακόμα και δεσμά και φυλακίσεις.Λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, υποβλήθηκαν σε δοκιμασίες, θανατώθηκαν με μαχαίρωμα, κατάντησαν να περιφέρονται ντυμένοι με προβιές και κατσικοδέρματα περνώντας από στερήσεις, θλίψεις, κακουχίες» (Εβρ. 11:36,37).
Ο πόνος έχει διάφορα πρόσωπα. Υπάρχει πόνος φυσικός, διανοητικός, συναισθηματικός, ψυχολογικός και πνευματικός. Τα παθήματα οργώνουν την επιφάνεια του χαρακτήρα μας και φέρνουν στο φως θησαυρούς που είναι κρυμμένοι. Επίσης τα παθήματα είναι ένας τρόπος του Θεού να μας μιλά. Ο C.S. Lewis είπε: «Ο Θεός μάς ψιθυρίζει στις χαρές μας, μιλά στη συνείδησή μας, αλλά φωνάζει στον πόνο μας. Τα παθήματα είναι το μεγάφωνο του Θεού για να αφυπνίσει έναν κόσμο που είναι κουφός».
Η αρρώστια μάς θυμίζει ότι εκτός από το σώμα έχουμε και ψυχή, που θα ζει αιώνια. Τα παθήματα μάς διδάσκουν ότι ο κόσμος αυτός είναι το σχολείο για την προετοιμασία μας για τον Ουρανό. Καθώς βρισκόμαστε στο κρεβάτι, τα μάτιά μας στρέφονται στον Ουρανό και αναθεωρούμε τη ζωή μας, τις ημέρες της υγείας. Σκεπτόμαστε, αν γίνουμε καλά, να αλλάξουμε πορεία και να τακτοποιήσουμε τη σχέση μας με τον Θεό και τους συνανθρώπους μας.
Βλέπουμε ακόμη τη ματαιότητα και την ανεπάρκεια του κόσμου να μας ικανοποιήσει. Έχουμε τύψεις για την αμέλειά μας να μελετήσούμε τη Βίβλο και να προσευχόμαστε. Τις ημέρες της υγείας αφήσαμε τη Βίβλο σ’ ένα ράφι σκονισμένη. Και τώρα, ανήμποροι για να κάνουμε κάποια άλλη δραστηριότητα, την κατεβάζουμε και τη μελετούμε και κράζουμε στον Θεό για βοήθεια.
Η αρρώστια ακόμη μας φέρνει κοντά στον Χριστό. Στις ημέρες της υγείας μας δεν Τον βλέπαμε σ’ όλο το μεγαλείο Του και αντί γι’ Αυτόν δίναμε περισσότερη σημασία σε διάφορα εκκλησιαστικά καθήκοντά μας – εκκλησιασμό, αγαθοεργίες κ.ά. Η αρρώστια οδήγησε πολλούς στη σωτηρία της ψυχής τους. Τους κάνει ακόμη ευαίσθητους στις ανάγκες και τα παθήματα των άλλων. Ας δούμε την ασθένειά μας ως μεταμφιεσμένη ευλογία, ως φίλο και όχι ως εχθρό. Μια μέρα θα καταλάβουμε την ωφέλεια της δοκιμασίας, υπό το φως της αιωνιότητας.Καθώς μεγαλώνουμε σε ηλικία και προχωρούμε στις όχθες του αιώνιου προορισμού μας, πρέπει να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: γιατί επιθυμούμε να παραταθεί η ζωή μας, παρότι είναι γεμάτη με τόσα παθήματα; Για να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε τα υλικά αγαθά και τις χαρές της ζωής αυτής; Να μαζεύουμε περισσότερα χρήματα, με κάθε τρόπο και μέσο, εκμεταλλευόμενοι τους συνανθρώπους μας; Να εκπληρώσουμε τις φίλαυτες φιλοδοξίες μας;
Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι είμαστε πρόσκαιροι και περαστικοί σ’ αυτήν τη ζωή. Δεν μπορούμε να προσθέσουμε ούτε ένα λεπτό στη ζωή μας. Ακόμη και αν τα καταφέρουμε με διάφορα φάρμακα να δυναμώσουμε για λίγο τις φυσικές δυνάμεις μας, στο τέλος, αργά ή γρήγορα, θα αναχωρήσουμε από τη ζωή αυτήν και θα συναντήσεις τον Δημιουργό μας, για τον Οποίον τώρα ίσως δεν αφιερώνεις ούτε ένα λεπτό να σκεφτείς.
Γιατί σκέφτεσαι και επιθυμείς τη μακροζωία, ενώ υπάρχει ο Χριστός που σου προσφέρει ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ; Οι ανθρώπινες συνταγές θα παρατείνουν τη ζωή σου μερικά ακόμη χρόνια. Υπάρχει όμως η συνταγή του Χριστού. Είναι η θυσία Του στον Σταυρό. Πρόσεξε τα λόγια της Βίβλου: «Γιατί ο Θεός αγάπησε με μια τέτοια αγάπη τον κόσμο, ώστε πρόσφερε το Γιο του το Μονογενή, για να μην χαθεί ο καθένας που πιστεύει σ’ αυτόν αλλά ΝΑ ΕΧΕΙ ΖΩΗ ΑΙΩΝΙΑ» (Ιωάν. 3:16).
