Εις ώτα μη ακουόντων
Καμιά φορά οι λέξεις μαρτυρούν πολλά πράγματα. Θα μπορούσαμε να γράψουμε «οι δύο πήρες» αλλά προτιμούμε την αρχαία γραφή για να δούμε ότι ο πληθυντικός του άρθρου «αι» έγινε «οι». Και δεν είδαμε καμιά φεμινίστρια να σηκώνει παντιέρα.
Τώρα θα πείτε ότι και στα χωριά υπήρξε κατάργηση του ενικού στα αρσενικά. Έτσι λέμε «η Κότσιους», «η Γούλας,», «Η Χατζηρούσους» κι άλλα παρόμοια. Αλλά δεν είναι επίσημη γλώσσα.
Γενικά οι αρχαίοι Έλληνες είχαν την γυναίκα σαν κάτι ιδιαίτερο κι όχι κτήμα τους. Εξάλλου είχαμε έξι Τιτάνες κι έξι Τιτανίδες, Έξι θεούς, κι έξι θεές» Από τον Ιουδαϊσμό και μετά ο Θεός έγινε αρσενικός και δεν επιτρέπεται να τον υπηρετούν γυναίκες!
Τέλος πάντων ο τίτλος είναι από ένα μύθο του Αισώπου για τα τις δύο σακούλες. Κάθε άνθρωπος λέει έχει δύο σακούλες, Μια κρεμασμένη μπροστά του και μια πίσω του. Τα ελαττώματα των άλλων τα βάζει στην μπρός σακούλα. Τα δικά του στην πίσω. Έτσι βρίσκει αμέσως τα κουσούρια των άλλων και ξεχνάει τα δικά του ακόμα κι αν είναι τα ίδια.
Έτσι όταν μιλάμε, εξαιρούμε τον εαυτό μας που είναι υπεράνω κάθε κριτικής αλλά έχουμε ένα σωρό ράμματα για τις γούνες των άλλων.
Πώς το θυμηθήκαμε; Μα από την αγωνία των άλλων κομμάτων για τον αρχηγό της νέας παράταξης που πιθανόν να καθορίσει και τις μελλοντικές συνεργασίες. Είναι φυσικό. Όμως εδώ συμβαίνει το εξής κωμικοτραγικό. Ο Σύριζα επικαλούμενος δική του ιδεολογική συγγένεια (πού την είδε;) και την ιδεολογική αντιπαλότητα του νέου κόμματος με την Ν.Δ (αμ’ αυτή που την είδε) λέει ότι θα ήταν κάτι πάρα φύση η συνεργασία με την δεύτερη! Αμέλησε φαίνεται να κοιτάξει στη δική του σακούλα όταν συνεργάζεται με ένα κόμμα που προέρχεται από τα δεξιά της Ν.Δ! Κι αυτό το ξεχνάει συνέχεια!
Κι όμως θα μπορούσε να συνεργαστεί και με την ΄Ενωση Κεντρώων και με το Ποτάμι κι ακόμα με την Δημοκρατική Συμπαράταξη με τους οποίους ισχυρίζεται ότι έχει ιδεολογική συγγένεια. Τους περιφρόνησε απαξάπαντες προκειμένου να νέμεται ανεξέλεγκτα το μεγαλύτερο τμήμα της εξουσίας. Γιατί προφανώς οι άλλοι θα ήθελαν πλήρη έλεγχο του τι κάνει. Οι Αν.Ελ το θυμούνται μόνο όταν νομίζουν ότι θίγονται τα όσια και ιερά. Συνήθως το καταπίνουν αμάσητο για χάρη της εξουσίας κι εκεί τα ιδανικά τους και οι ιδεολογίες τους συμπίπτουν.
Βέβαια για να μην τους αδικούμε όλα τα κόμματα για χάρη της εξουσίας θα συνεργάζονταν και με τον οξαποδώ αλλά βρε αδελφέ να κρατάμε και τα προσχήματα. Τώρα θα πείτε «σιγά μη σταξει η ουρά του γαιδάρου». Αφού τα κόμματα εφεύρεση του βελζεβούλη είναι. Και είναι ιστορικά εξακριβωμένο ότι μπροστά στο κομματικό συμφέρον δεν βάζουν τίποτε.
Τα κόμματα διαιρούν την κοινωνία, πολώνουν τις διαφορές και όταν κατακτούν την εξουσία συμπεριφέρονται ωσάν η χώρα να είναι λεία πολέμου κι αυτά κατακτητές. Παραβιάζουν το σύνταγμα και τους νόμους που τα ίδια ψήφισαν, διορίζουν τα στελέχη τους, καταδιώκουν αντιπάλους και εκμαυλίζουν ψηφοφόρους εξαγοράζοντας ψήφους ώστε να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους.
Επειδή κυρίως είναι συνασπισμοί συμφερόντων που δρουν στο παρασκήνιο ωθούν σε συγκρούσεις και στοιχηματίζουμε ότι χωρίς την ευρωπαϊκή Ένωση θα είχαμε πάλι πολέμους. Κι ο κόσμος τους ψηφίζει. Αντί να αγωνισθούν μέσα στην Ένωση φεύγουν για να μην έχουν εμπόδια στη νομή της εξουσίας.
Ένας καβγάς μεταξύ σοσιαλιστών και κομουνιστών στη Γερμανία έφερε τον Χίτλερ. Ένας παρόμοιος στην Ελλάδα έφερε τον Παπαδόπουλο. Πίσω από κάθε εθνική καταστροφή κάποιο κόμμα (συνήθως όλος ο πολιτικός κόσμος) κρύβεται. Και πρέπει να τα πληρώνουμε, γιατί λέει είναι οι πυλώνες της Δημοκρατίας. Αμ αν έχει τέτοιους πυλώνες τι τους θέλουμε τους σαμποτέρ και τους αναρχικούς. Τους αναπληρώνουν όλους μια χαρά. Καιρός να βρεθεί κάτι άλλο!
Κώστας Δαλακιουρίδης
