Του Γιάννη Κορομήλη
Προεκλογικά, αλλά και νωρίτερα, όπως και ως πρωθυπουργός ο κ. Τσίπρας έλεγε, «αυταπατώμενος» ψέματα για να ξεγελάσει τον κοσμάκη. Και τα κατάφερε. Κι αφού τα ψέματα αποδείχθηκαν ικανά να του δώσουν την πρωθυπουργία, γιατί να μην τα χρησιμοποιήσει για να τη διατηρήσει; Ακούγεται λογικό. Έντιμο πάντως καθόλου. Εξάλλου ως πρωθυπουργός εφάρμοσε την ίδια τακτική (Όπου π.χ. το «Ναι» του δημοψηφίσματος έγινε «όχι», η κατάργηση του μνημονίου έγινε νέο, τρίτο και χειρότερο, μνημόνιο, και τόσα άλλα). Η ιδεολογία του εξάλλου (λενιστής και άθεος) θεωρεί το ψέμα ως «κακή αστική συνήθεια» (Λένιν) ότι «ένα ψέμα όταν επαναλαμβάνεται καταγράφεται, από κομμάτι του λαού, ως αλήθεια» (Λένιν).Μπορεί λοιπόν ο κ. Τσίπρας να μην φαίνεται συνεπής ως προς την αλήθεια όμως δείχνει συνεπής ως προς την ιδεολογία. Την τελευταία βέβαια, την κακομεταχειρίζεται όταν δεν τον συμφέρει. Παραδείγματα ουκ ολίγα.
Γιατί λοιπόν κάνει όσα προαναφέρθηκαν; Απλά διότι ως πολιτικός, κατά γενικό κανόνα, θέλει να παραμείνει όσο γίνεται περισσότερο στην εξουσία. Αλλά αξίζει να παραμένει κανείς στην εξουσία κάνοντας ακόμη και κακό στη χώρα του; Οι πολιτικοί μας το μπορούν κι αυτό. Γιατί; Από ματαιοδοξία.
Διότι όταν ένας ηγέτης – ή «ηγέτης» – κάνει κακό στη χώρα που κυβερνάει και το λαό της, κι αυτός όχι μόνο δε σκέπτεται το ενδεχόμενο να παραιτηθεί αλλά επιπλέον σκαρφίζεται και κάποια «αφηγήματα», κοντοπόδαρα και καθόλου πειστικά, αφού δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν:
1: Τρέφει αυταπάτες. Δηλ. ζει σ΄έναν άλλο δικό του κόσμο, όχι πάντως στον πραγματικό. Κατά συνέπεια και οι αποφάσεις του πολλές φορές θα έρχονται σε αντίφαση με την πραγματικότητα. Με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην βελτιώνεται η οικονομική, πολιτική, κοινωνική κατάσταση στη χώρα αλλά να χειροτερεύει. Να ισχύει άραγε αυτό το ενδεχόμενο για τον κ. Τσίπρα; Δεν το νομίζω. Πάρα το γεγονός ότι η ιδεολογία που υποστηρίζει ότι πιστεύει, προδιαθέτει προς τη κατεύθυνση της ουτοπικής άποψης ότι μπορεί τάχα οι άνθρωποι της ιδεολογίας αυτής (και μόνο) μπορούν να κάνουν τη γή παράδεισο. Κάτι απολύτως ανέφικτο για τα ανθρώπινα δεδομένα.
Το είδαμε εξάλλου και στις χώρες του π. «υπαρκτού σοσιαλισμού» και στη Βενεζουέλα του Μαδούρο (που θαυμάζει ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ»). Σωστά εξάλλου το επισήμανε σύγχρονος φιλόσοφος: «όταν κάποιοι πολιτικοί στου τάζουν τον παράδεισο προετοιμάσου για την κόλαση που θα σου φέρουν». Το ποιόν του χαρακτήρα και οι πράξεις (επισκέψεις, κυβιστήσεις κ.λ.π) του κ.Τσίπρα δεν δείχνουν ότι σίγουρα ανήκει σ΄αυτή την κατηγορία. Αν πάντως ανήκει τότε μας περιμένουν μεγαλύτερα δεινά.
2. Ξέρει τι πραγματικά συμβαίνει αλλά δεν είναι αυτό που τον απασχολεί. Ξέρει δηλ. ότι με τις αποφάσεις, τις πράξεις, και τις παραλείψεις του έσπρωξε την Ελλάδα πιο βαθιά στο τέλμα της εξαθλίωσης. Αλλά ο ίδιος και η παρέα του και καλά περνούν και τα προνόμια της εξουσίας εκμεταλλεύονται και την ματαιοδοξία τους ικανοποιούν. Αν ισχύει αυτό- που μάλλον ισχύει- τότε θα πρέπει να προετοιμαστούμε για χειρότερα. Διότι όταν μια χώρα με τη γεωστρατηγική θέσης της Πατρίδας μας, σε περίοδο μάλιστα οικονομικής δυσανεξίας, έχει στο πηδάλιο μια κυβέρνηση σαν τη σημερινή και «ηγέτες» του επιπέδου Αλ. Τσίπρα και Π. Καμμένου, εύκολα ανοίγει την όρεξη, γειτόνων και μη, για τις γνωστές αν και ανομολόγητες επιδιώξεις τους. Στην περίπτωση αυτή το αύριον προβλέπεται «χείρον του σήμερον».
Συμπέρασμα: Από όσα προαναφέρθηκαν προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα: Η σημερινή αριστεροδεξιά κυβέρνηση έδειξε με τα έργα της ότι δεν είναι σε θέση ούτε να βγάλει τη χώρα από την κρίση ούτε να την προστατεύσει από χειρότερα. Αυτό το κατάλαβε ήδη και ο πολύς κόσμος. Γι αυτό και στις δημοσκοπήσεις, όλες τις δημοσκοπήσεις, μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό, της τάξης του 15% την εμπιστεύεται. Πάνω από το 80% δεν την εμπιστεύεται. Είναι να απορεί κανείς γιατί δεν παραιτείται. Η απάντηση μάλλον πρέπει να αναζητηθεί στη ματαιοδοξία των «ηγετών» και των κορυφαίων στελεχών της.
Συνεχίζεται
