Του Γιάννη Κορομήλη
«Ποιος τυφλός δεν θέλει το φως του», λέει σωστά ο λαός μας.
Ποιος άνθρωπος – θα προσθέταμε συγκεκριμενοποιώντας – δεν θέλει να ζει ανθρώπινα. Να καλύπτει δηλαδή, νόμιμα και κανονικά, όλες τις βασικές του ανάγκες, υλικές και άλλες. Ποιος ταπεινωμένος από την ανεργία και την ανέχεια. Καταφρονεμένος από τους ξένους «επόπτες» του ή τους ντόπιους κυβερνώντες του που «αποφασίσουν και διατάζουν» απάνθρωπα μέτρα σε βάρος του «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ…» και να τον καταδικάζουν σε καθημερινή οδύνη, απόγνωση, απελπισία.
Μερικούς, λίγους ευτυχώς, ακόμη και στην αυτοκτονία.-
Και τα έξι και πλέον χρόνια αυτού του μαρτυρίου είναι πολλά κι εξοντωτικά. Εξι μνημονιακά χρόνια, με συνεχή και αδιάλειπτη αφαίμαξη από αναιμικούς οργανισμούς. Και από πάνω κοροϊδία πως τάχα «του χρόνου» θα βγούμε από την κρίση». Έτσι δεν μας έλεγε το 2010 ο Γιώργος Α. Παπανδρέου; Το ίδιο δεν μας έλεγε ( ο ίδιος) και το 2011; Κάτι ανάλογο δεν μας έλεγε κι ο Α. Σαμαράς το 2013; Κι αυτός ο Α. Σαμαράς κατάφερε να φανεί επιτέλους κάποιο φως στο τούνελ και να αναπτερωθούν οι ελπίδες μας, όμως στις 8 Δεκεμβρίου 2014 οη Γερμανία τράβηξε το χαλί κάτω από τα ποδια του. Επεσε και τη θέση του πήρε ο κ. Αλ. Τσίπρας.
Αυτός ήταν περισσότερο αδίστακτος και μεγαλύτερος παραμυθάς. Κουρασμένοι όπως ήμασταν από τα ως τότε μέτρα μας έταξε την άμεση , την σε μια νύχτα (!) απαλλαγή από τα μνημόνια και την εξαθλίωση και τη μαγική επιστροφή στον προ κρίσης «παράδεισο». Κι ο λαός «πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος» (κατά Διον. Σολωμό) – ή σωστότερα ικανό τμήμα του έδωσε την εξουσία στον Αλ. Τσίπρα. Θεωρώντας πως αυτός και το κόμμα του ήταν πράγματι το νέο που περιμέναμε τότε οι Νεοέλληνες. Σύντομα κατάλαβε το λάθος του, αλλά ήταν αργά πλέον. Το τρίτο Μνημόνιο με την υπογραφή του «Αριστερού» Τσίπρα και οι συνέπειές του ήταν το χειρότερο χτύπημα στο κεφάλι όλων μας. Όχι μόνο γιατί δεν το περιμέναμε, οι περισσότεροι, αλλά και γιατί ήταν το χειρότερο, το πιο βάναυσο, το πιο άδικο από τα δύο προηγούμενά του.
Και η ανάγκη του νέου, ως απόληξη της πραγματικής τραγωδίας που βιώνει ο λαός μας, γίνεται πλέον πιο απαιτητική, πιο αναγκαία. Επιβάλλεται χωρίς πολλά περιθώρια χρόνου, «ή των τοιούτων παθημάτων κάθαρσις». Ο νέο πρέπει νάρθει και ως σωτήρας κυρίως, αλλά και ως τιμωρός. Μόνο έτσι θα αποκτήσει νόημα η κάθαρσις. Αλλά πως ονειρευόμαστε εμείς, ο λαός, το νέο; Ο καθένας ασφαλώς – με τον τρόπο και τον χαρακτήρα του. Υπάρχουν και μεγάλες ομάδες πολιτών που σε γενικές γραμμές φαίνεται να συμφωνούν.
1. Κάποιοι περιμένουν να έρθει το νέο πρώτο – πρώτα ως τιμωρός. Που θα τιμωρήσει τους υπεύθυνους για τα όσα βάσανα μας φόρτωσαν. Και από κει και πέρα «γαία πυρί μειχθήτω». Οι άνθρωποι αυτοί – που βέβαια κάνουν μεγάλο λάθος, αλλά τους ίδους δεν τους απασχολεί – πυκνώνουν τις τάξεις των ακραίων κομμάτων και δυνάμεων. Είναι οι καλούμενοι «αντισυστημικοί». Τους ξέρουμε από τον παρελθόν (εκείνοι που έφεραν το Χίτλερ και το Μουσολίνι κ.α.), κι από το παρόν (αυτοί που έδωσαν την εξουσία στον Τραπμπ κ.α), αλλά και είναι πιθανό στο προσεχές μέλλον να αλλάξουν τον πολιτικό χάρη στην Ευρώπη ( Γαλλία, Αυστρία, Ολλανδία, Ιταλία).
2. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί στον τόπο μας που αγωνίζονται και περιμένουν οι διδασκαλίες του Χριστού να σώσουν, για δεύτερη φορά, τη χώρα μας από τον αφανισμό. Περιμένουν δηλ. όπως κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους, όταν η Ελλάδα γνώριζε περιόδους αβεβαιότητας, παρακμής, ήρθε ο Χριστός και της ξανάδωσε τη δυνατότητα να προχωρήσει ξανά προς τη δόξα και να δημιουργήσει τη χιλιόχρονη Βυζαντινή Αυτοκρατορία έτσι και τώρα η επιστροφή «στις ρίζες θα μας χαρίσει «τα φτερά τα πρωτινά μας τα μεγάλα» ( Κ. Παλαμάς).
3. ΟΙ «πραγματιστές» που πιστεύουν και υποστηρίζουν ότι η σωτηρία μας θάρθει, μακριά από την κυριαρχούσα σήμερα οικονομική υπερπαγκοσμιοποίηση, με το βάθεμα της δημοκρατίας και το πλάτεμα της Εθνικής κυριαρχίας (καθ. Ντάνι Ρόντρικ) ή με τον Μετακαπιταλισμό, βασισμένο στη σύγχρονη τεχνολογία ( δημοσιογράφος ΒΒC Πολ Μέισον).
Συνεχίζεται
