Του Γιάννη Κορομήλη
Η οικονομία της χώρας μας, και η χώρα μας η ίδια, χαροπαλεύει σ΄ένα βορβορώδες τέλμα. Σε στασιμότητα, εξαθλίωση, αδιέξοδα, χωρίς ίχνος ανάπτυξης, προόδου, αισιοδοξίας. Ίσως η καταλληλότερη λέξη να είναι όχι το τέλμα της αποπνικτικής στασιμότητας και των αδιεξόδων αλλά κάτι ακόμα χειρότερο: μια απειλητική επικίνδυνη «μαύρη τρύπα», ένας υδροστρόβιλος, μια ρουφήχτρα, μια δίνη βρομόνερου που μας πνίγει και απειλεί να μας αφανίσει.
Και οι κυβερνώντες αντί να αναλώσουν τις όποιες δυνάμεις διαθέτουν στο να ενισχυθεί με κάθε τρόπο η ανάπτυξη, η καλώς εννοούμενη πρόοδος, η έξοδος στο ξέφωτο, μας σπρώχνουν πιο βαθιά στη ρουφήχτρα με αποτελέσματα να μειώνουν συνεχώς τις αντιστάσεις μας , να μας αποδυναμώνουν σε τρόπο- ασχέτως αν αυτό γίνεται σκόπιμα ή από ανικανότητα- ώστε στο τέλος να αφανιστούμε. Σα να πρόκειται δηλαδή για ένα είδος γενοκτονίας. Κι εμείς τι κάναμε; Εμείς ο «περήφανος», ο ιστορικός και δοξασμένος ελληνικός λαός για τον οποίο έγραψαν ή είπαν τα μεγαλύτερα μυαλά όλου του κόσμου;
Έτσι απλά, σαν ένα μικρό παράδειγμα, αναφέρουμε τα λόγια του Φρ. Νίτσε (1844-1900) λίγα από τα πολλά και διθυραμβικά που είπε για το λαό μας. Ως ιστορική διαπίστωση , αλλά και ως ένα είδος προφητείας για τα όσα τραγικά μας συμβαίνουν σήμερα. Έγραψε λοιπόν: «Δεν υπάρχει λαός στον κόσμο που να έχει προσφέρει τόσα πολλά στην ανθρωπότητα όσο ο ελληνικός και να έχει καταπολεμηθεί τόσο πολύ από τόσους πολλούς λαούς που δεν έχουν προσφέρει τίποτα σε αυτή». Στο βιβλίο του μάλιστα «η γέννηση της τραγωδίας» βρίσκουμε και μια πρόταση που πρέπει τουλάχιστον να μας βάλει σε σκέψεις. Λέει, σε ελεύθερη απόδοση: Κι όσες φορές οι Έλληνες βρέθηκαν μπροστά σε μιαν άβυσσο «με ένα αχίλλειο άλμα» πέταξαν πάνω της και βρέθηκαν στην άλλη πλευρά.
Δυστυχώς και σήμερα στην ίδια μοίρα βρισκόμαστε. Άβυσσος μπροστά μας. Οι πρόγονοί μας έκαναν το «αχίλλειο άλμα». Εμείς όμως τίποτα απολύτως δεν μας δείχνει πώς να κάνουμε αυτή την δυσκολότατη υπέρβαση, πώς να νικήσουμε τη δύναμη της ρουφήχτρας που μας τραβάζει στο βυθό και τα άλλα «φιλικά» μας έθνη μάς σπρώχνουν και εκείνα προς το βυθό; Με ποιες ιδέες, ποιους ανθρώπους , ποιους πολιτικούς, ποιους ηγέτες;
Για να μεγαλουργήσει ένα έθνος χρειάζεται απαραιτήτως την ύπαρξη αλλά και την αγαστή συνεργασία ηγεσίας και λαού. Σήμερα φαίνεται πως μας λείπουν και τα τρία: Και η ηγεσίας και ο ενωμένος και αποφασισμένος λαός και η συνεργασία, η συμπαράταξη, η εμπιστοσύνη ο ενθουσιασμός, η αγωνιστικότητα. Η πολιτική μας ηγεσία άλλά λέει (συνήθως ψέματα) και άλλα κάνει. Και αυτά που κάνει προσθέτουν αντί να αφαιρούν βάρος από τις πλάτες του λαού. Τον οποίο αγνοούν και προσπαθούν να τον ξεγελούν με παραμύθια για μικρά παιδιά (ένα από τα πολλά το προχθεσινό «νικηφόρο» non paper του Μαξίμου για τα αποτελέσματα, του Γιούρογκρουπ, βασανιστικά και πάλι για το λαό). Ο λαός αποδοκιμάζει, με συντριπτική πλειοψηφία, την κυβέρνηση για τα «καμώματα» της και οι κυβερνώντες κάνουν πως δεν ακούν και δεν καταλαβαίνουν.
Ζουν στον κόσμο τους. Που δεν έχει καμία σχέση τον πραγματικό, τη σημερινή πραγματικότητα που βιώνει ο λαός μας. Κοντολογίς δεν υφίσταται καμία προϋπόθεση συνεργασίας ηγεσίας και λαού, και συνεπώς το «αχίλλειο άλμα» μπορούμε να το βλέπουμε μόνο στα όνειρα μας. Κι η ελπίδα; Αυτή όπως έχει χιλιοπειπωθεί, πεθαίνει τελευταία. Στην υλική, πνευματική, ψυχική εξαθλίωση ίσως μπορούμε να ελπίζουμε ακόμα ότι ίσως να μας λυπηθεί ο Θεός και να μας σώσει. Με κάποιο θαύμα ή μπορεί και με κάποιον Έλληνα πραγματικό, ελλαδίτη ή της ομογένειας, που σαν άλλος Καποδίστριας – χωρίς βέβαια να τον σκοτώσουν κι αυτόν οι σημερινοί κοτζαμπάσηδες = κομματάρχες- να μας δείξει το δρόμο, να μας εμπνεύσει, να γίνει μπροστάρης και τελικά να σωθούμε.
Συνεχίζεται
