Του Γιάννη Κορομήλη
Στην αρχαία Αθήνα γινόταν κάθε τέσσερα χρόνια μια από τις πιο σημαντικές γιορτές. Η αφιερωμένη στην Αθηνά πομπή των Μεγάλων Παναθηναίων. Κατά τη διάρκεια τη δινόταν μια ιδιαίτερα ριψοκίνδυνη παράσταση. Πάνοπλοι άνδρες πάνω σε τέθριππα (με τέσσερα άλογα) άρματα Κι ενώ αυτά έτρεχαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, πηδούσαν κάτω από τα άρματα! Το πήδημα αυτό ονομάζοντας αποβατικός αγώνας (και οι συμμετέχοντες επιβάτες). Ονομάζονταν επίσης και Αχίλλειο Άλμα. Γιατί μ’ αυτό τον τρόπο πήδησε ο Αχιλλέας (στην Ιλιάδα) από το άρμα του, ενώ αυτό έσερνε πίσω του τον σκοτωμένο Έκτορα.
Σ΄αυτό ακριβώς το «Αχίλλειο Άλμα» αναφέρεται κι ο φιλόσοφος Φρ. Νίτσε στο έργο του «η γέννηση της τραγωδίας (που γνώρισε πολλές εκδόσεις στα ελληνικά – 1983 Γκαβότσης, 2001 Νησίδες, 2006 Κάκτος, 2008 Βάνιας, 2009 Εστία, 2010 Νησίδες…). Λόγω του ενδιαφέροντος που παρουσιάζουν οι απόψεις του παραθέτουμε ένα εκτεταμένο απόσπασμα τους. Αξίζει πραγματικά τον κόπο.
Γράφει λοιπόν, μεταξύ άλλων εξίσου επαινετικών για μας τους Έλληνες:
«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.
Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.
Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Κανένας
από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.
Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα».
Το παραπάνω κείμενο, πέρα από το θαυμασμό, το δέος θα έλεγε κανείς, του συγγραφέα – φιλοσόφου, περιέχει και δυο ακόμη χωρία που αξίζει, νομίζω να προσέξουμε: 1. Τα αρνητικά συναισθήματα ζηλοφθονίας των δυτικοευρωπαίων απέναντι μας (βαθύτατη δυσαρέσκεια, οργή ποτισμένη με μίσος, διάθεση απαλλαγής μια για πάντα από μας τους Έλληνες, κ.α.) 2. Τη μεγάλη αλήθεια, «τη αλήθεια που διδάσκει ότι (…) οι Έλληνες ξεπερνούν την άβυσσο με αχίλλειο πήδημα».
Ως προς το πρώτο (τα αρνητικά συναισθήματα των Δυτικοευρωπαίων) ιστορικά αποδεικνύονται. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις τεράστιες καταστροφές των Δυτικών (Καθολικών κυρίως) από τις αρχές του 13ου αιώνα και μετά καταστροφές που «προετοίμασαν» τα μέγιστα την κατάκτηση της Βασιλεύουσας από τους Μωαμεθανούς. Κι επίσης τη συμπεριφορά τους απέναντι μας κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή (π.χ Σμύρνη: «…στα πλοία όποιος πιάνεται κι οι «φίλοι» των κτυπάνε»). Αλλά και στην κρίση που μας ταλανίζει οκτώ και πλέον χρόνια τώρα.
Βέβαια στην μεταμοντέρνα μηδενιστική εποχή που ζούμε κάθε κράτος κοιτάζει πρώτα το συμφέρον του. Όμως σε όλα υπάρχουν κάποια όρια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν λέμε, να φροντίζουν για τα συμφέροντα τους, όμως να μην χάνουν και την ανθρωπιά τους, να μην φτάνουν π.χ. στο «ο θάνατος σου η ζωή μου»! Ως προς το δεύτερο, το «Αχίλλειο Άλμα», στη συνέχεια.
