Λένε πως τα Χριστούγεννα είναι για τα παιδιά, αλλά όλο και πιο συχνά βλέπουμε τελευταία ηλικιωμένους να στέκονται μπροστά στις βιτρίνες με τα χριστουγεννιάτικα δώρα, να κοιτούν με θαυμασμό και μάτια ορθάνοιχτα.
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Όλοι έχουμε ανάγκη να πάρουμε ένα δώρο, μικροί και μεγάλοι. Ποιο δώρο όμως θα ήταν περισσότερο χρήσιμο σ΄αυτούς που είναι ηλικιωμένοι; Ίσως ένα δώρο που θα τους δώσει το κουράγιο να συνεχίσουν, που θα τους θυμίσει εκείνη την μαγεία, την ανέφελη παιδικότητα που περνάει με τα χρόνια με την απομυθοποίηση των πραγμάτων και των γιορτών.
Ίσως να είναι η φροντίδα που τους έδειχναν οι δικοί τους γονείς, και αργότερα έδειξαν κι αυτοί στα δικά τους παιδιά και εγγόνια. Για να νιώσουν κι αυτοί πάλι παιδιά.
Για παράδειγμα, να σηκωθούν το πρωί και να τους φέρουμε πρωινό χωρίς να το ζητήσουν, να τους πάμε να ψωνίσουν ρούχα που θα μάς πουν στην αρχή πως δεν χρειάζονται «γιατί έχουν απ’ όλα», να φάμε μαζί τους μια πάστα σοκολατίνα, να παίξουμε ένα επιτραπέζιο κι ας λένε πως δεν έχουν ιδέα, να τους πάρουμε μαζί όταν πηγαίνουμε για πίτσα ή ένα κρασί με τους φίλους μας. Τέτοια πράγματα. Να νοιώσουν ότι κάποιος νοιάζεται γι΄αυτούς.
Και κάπως έτσι, ποιος ξέρει, ίσως να είναι τα Χριστούγεννα ξανά για όλους. Για τους μεγάλους που παραμένουν στην καρδιά μικροί και για τους μικρούς που βιάζονται πολύ να μεγαλώσουν
