Του Γιάννη Κορομήλη
Είναι άραγε δυνατή μια συντακτική Εθνοσυνέλευση; Δ΄. ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ, ΓΙΑ ΤΟ ΛΑO
Η χώρα μας για να βγει από το μεγάλο τέλμα – ρουφήχτρα που την τραβάει προς τα κάτω, ώστε να μην πνιγεί χρειάζεται άλλο κομματικό σύστημα και νέο Σύνταγμα. Η αναθεώρηση του ισχύοντος δεν αποτελεί λύση αλλά περιστασιακό μπάλωμα.
Πιστεύω πως επιβάλλεται από τα πράγματα να πραγματοποιηθεί λαϊκή συντακτική εθνοσυνέλευση. Αλλά δημοκρατικά και ειρηνικά. Όμως στο ισχύον Σύνταγμα, οι σχετικές διατάξεις δεν επιδέχονται αναθεώρηση. Κατά συνέπεια φαίνεται πως δεν μπορεί να γίνει. Μετά από πόλεμο ή κάποιο πραξικόπημα γίνεται ασφαλώς. Και έγινε κατά το παρελθόν.
Αλλά βέβαια ούτε η στήλη ούτε οι Έλληνες ως λαός έχουμε καμία διάθεση για πολέμους και πραξικοπήματα. Αρκετό αίμα χάσαμε, τον 20ο κυρίως αιώνα. Δεν έχουμε πλέον άλλο για οποιουδήποτε χρώματος επανάσταση. Συνεπώς αν μιλούμε για ριζικές αλλαγές στο Σύνταγμα μας αυτές μπορούν να γίνουν μόνο με «ειρηνική επανάσταση». Χωρίς βία, χωρίς αίμα, δημοκρατικά και ελεύθερα. Αλλά αυτό είναι σχεδόν αδύνατο.
Βρισκόμαστε δηλαδή στο σημείο που βρίσκονται – σύμφωνα με γνωστό ανέκδοτο- εκατοντάδες ποντίκια μιας, εγκαταλελειμμένης από καιρό, πολυκατοικίας. Τα οποία, ενώ αρχικά περνούσαν καλά, κάποια στιγμή εμφανίσθηκε μια γεροφτιαγμένη και επιτήδεια γάτα. Τα τρόμαξε η πονηριά της και σβελτάδα της που είχε σαν αποτέλεσμα να υφίστανται καθημερνό αποδεκατισμό. Κάτι σαν ακατάσχετη αιμορραγία. Σαν αυτή δηλαδή που πάθαμε κι εμείς εδώ και εννιά χρόνια με την κρίση και τους απαιτητικούς ( το καλύτερο που μπορούμε να πούμε) εταίρους και δανειστές μας συν το ΔΝΤ.
Ο έξυπνος αρχηγός του (όχι σαν τους δικούς μας, σίγουρα πιο έξυπνος), βλέποντας το επερχόμενο τέλος της ποντικοκοινωνίας του συγκάλεσε γενική συνέλευση του «λαού του», όλης της πολυκατοικίας με μόνο θέμα: « Η αντιμετώπιση του μεγάλου μας εχθρού, της άτιμης της γάτας, που μας κατέστρεψε και θα μας εξαφανίσει, αν δεν κάνουμε τίποτα». Έγινε η συνέλευση πολλά ποντίκια είπαν τη γνώμη τους. Μερικά έκαναν και προτάσεις. Κατέληξαν σε απόφαση ομόφωνα, πλην ενός γεροπόντικα που τη καταψήφισε. Η απόφαση έλεγε: θα κρεμάσουμε στο λαιμό της γάτας ένα καμπανάκι. Έτσι ώστε όταν κινείται να χτυπάει και να ξέρουμε πάντοτε που βρίσκεται. Και να παίρνουμε τα μέτρα μας. Με τον τρόπο αυτό δεν θα βρίσκει ποντίκι να φάει και θα εγκαταλείψει την πολυκατοικία.
Ενθουσιασμένα για την μεγάλη επινόηση τους τα ποντίκια συνέχαιραν άλληλα. Τα διέκοψε ο γεροπόντικας που ζήτησε το λόγο και είπε: Δεν λέω τίποτα καλή η γνώμη σας. Αλλά έχω μια απορία: Ποιος θα κρεμάσει το καμπανάκι στο λαιμό της γάτας;
Στην ίδια θέση βρισκόμαστε κι εμείς. Καλή ιδέα να κάνουμε λαϊκή Συντακτική Εθνοσυνέλευση αλλά ποιος (άνθρωπος ή θεσμός ή άλλο τι ) θα τη συγκαλέσει και με ποια νομιμοποίηση; Η ερώτηση είναι πάνω- κάτω ίδια μ΄αυτή του γέρικου ποντικού.
Δεν φαίνεται να έχει λύση. Ίσως να υπάρχει μια λύση η «ειρηνική επανάσταση» δηλαδή. Μίλησαν βέβαια γι΄αυτή ο Τζον Κένεντι αλλά πριν απ΄αυτόν κι ο Μαχάτμα Γκάντι. Ο δεύτερος μάλιστα την έκανε πράξη. Και νίκησε μια Αυτοκρατορία, τη Βρετανική. Αλλά επί Γκάντι η Ινδία βρισκόταν υπό κατοχή, μεγάλης δυνάμεως και ξένης. Κι εμείς θα πείτε τελούμε υπό κατοχή. Που ίσως να υφίσταται σε κάποιο βαθμό πλην δεν είναι ούτε οι εποχές ίδιες ούτε και οι «κατοχές». Της Ινδίας ήταν πραγματική, ηλίου φαεινότερη, η δική μας είναι ασυναίσθητη. Τουλάχιστον για την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων.
Όσο για τον Κένεντι αφενός μεν ήταν ηγέτη της μιας απ τις δυο τότε υπερδυνάμεις (ενώ εμείς είμαστε ένα μικρό κράτος εξαρτώμενο εν πολλοίς από τα μεγάλα). Αφετέρου θεωρητικολογούσε. Αφού οι ΗΠΑ δεν είχαν και δεν έχουν τις ανάγκες που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα.
Συνεχίζεται…
