Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από την εκδημία της εξέχουσας προσωπικότητας του Χρήστου Γιανναρά, διακεκριμένου καθηγητή της φιλοσοφίας, πολυγραφότατου συγγραφέα και επιφυλλιδογράφου.
Τα 50 περίπου βαθυστόχαστα συγγράμματά του έχουν μεταφραστεί σε πάνω από 10 γλώσσες και έχουν σχολιαστεί από επιστήμονες διεθνούς κύρους για την πρωτοτυπία των φιλοσοφικών και θεολογικών αναζητήσεων του, την οξεία και τεκμηριωμένη κριτική του επί πολιτικών, κοινωνικών πολιτιστικών και λοιπών θεμάτων της σύγχρονης πραγματικότητας, καθώς και τις ανησυχίες του καθ’όλο τον επίγειο βίο του για το παρόν και το μέλλον αυτού του τόπου.
Ο Γιανναράς τολμούσε να βάζει το χέρι του «επί των τύπων των ήλων» και να καυτηριάζει κάθε παρεκτροπή και αναισχυντία των πολιτικών, θρησκευτικών, κομματικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων και των ηγητόρων τους, χωρίς ποτέ να υποχωρεί από τις θέσεις του ακόμη και όταν του ασκείτο δριμεία επιθετικότητα από θιγομένους και αντιφρονούντες.
Μπορεί κάποιες φορές τα κείμενα του να ήταν δυσνόητα προφανώς λόγω του φιλοσοφικού στοχασμού του συγγραφέα, όμως οι περισσότερες επιφυλλίδες και τα συγγράμματά του διαπνέονταν από την αγωνία του να διασώσει την γνήσια ελληνορθόδοξη παράδοση, την ακεραιότητα της γλώσσας μας, την απελευθέρωση της ηθικής από τον δυτικό ευσεβισμό, την κάθαρση της Εκκλησίας από την τυπολατρία και τον «καισαροπαπισμό», την ανόρθωση της παιδείας μας με βάση τις πολιτισμικές μας αξίες, την αριστεία, την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και την προσκόμιση μιας γνήσιας ελληνικής πρότασης βίου στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο, απαλλαγμένης από τον μιμητισμό και πιθηκισμό ξένων προς την ιδιοσυγκρασία μας «προτύπων»
Ο Χρήστος Γιανναράς μας δίδαξε τι σημαίνει η έννοια «πρόσωπο» για τον σημερινό άνθρωπο, ποιο το βαθύτερο νόημα του έρωτα και της αγαπητικής σχέσης , ως υπέρβαση της ατομικότητας, ποια η προσφορά των Πατέρων της Ορθοδοξίας, ποια η ουσία της «αλήθειας», τι σημαίνει «εκκλησιαστικό γεγονός» και πως βιώνεται σήμερα, ποια τα στοιχεία της σύγχρονης Ελληνικής ταυτότητας και πως μπορεί να βελτιωθεί με την «κατά κεφαλήν καλλιέργεια», που οδηγεί ο στοχευόμενος αφελληνισμός και πλείστα άλλα ουσιαστικά θέματα που δεν μπορεί να γίνει αναφορά σε ένα σύντομο σημείωμα .
Μπορεί κάποιες φορές τα κείμενα του να ήταν δυσνόητα προφανώς λόγω του φιλοσοφικού στοχασμού του συγγραφέα, όμως οι περισσότερες επιφυλλίδες διαπνέονταν από την αγωνία του να διασώσει την γνήσια ελληνορθόδοξη παράδοση, την ακεραιότητα της γλώσσας μας, την απελευθέρωση της ηθικής από τον δυτικό ευσεβισμό, την κάθαρση της Εκκλησίας από την τυπολατρία και τον «καισαροπαπισμό», την ανόρθωση της παιδείας μας με βάση τις πολιτισμικές μας αξίες, την αριστεία, την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και την προσκόμιση μιας γνήσιας ελληνικής πρότασης βίου στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο, απαλλαγμένης από τον μιμητισμό και πιθηκισμό ξένων προς την ιδιοσυγκρασία μας «προτύπων»
Θεωρήθηκε ως ασυμβίβαστος και «αιρετικός», χωρίς να παίρνει ξεκάθαρες θέσεις περί του τι δέον γενέσθαι για να καλυτερεύσει η κατάσταση στην χώρα μας, το «Ελλαδιστάν», κατά τον προσφιλή του χαρακτηρισμό. Όμως αυτή ήταν η τακτική του: Να επισημαίνει τα τρωτά χωρίς ενδοιασμούς, να στηλιτεύει και να προβληματίζει, αφήνοντας τον αναγνώστη να στοχαστεί ανάλογα κάθε φορά. Τέλος είναι γνωστή η προσφορά του στον τόπο μας ,αλλά και στον Ελληνισμό της διασποράς με τις διαλέξεις και τις εισηγήσεις του σε πανελλήνια και διεθνή συνέδρια.
Μας συνέδεε μια εξ αποστάσεως φιλία πάνω από 30 χρόνια με ανταλλαγές απόψεων επί των θέσεων του και είχε πραγματοποιήσει 12 διαλέξεις στο Πνευματικό Κέντρο Κατερίνη, ανταποκρινόμενος στην πρόσκλησή μου ως ιδρυτού του Ανοικτού Πανεπιστημίου της πόλεώς μας.
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΔΗΜΗΝΑ – ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ
