Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Αυτό ήταν ένα απόφθεγμα ενός παλιού Κινέζου ηγέτη του Ντεγκ Ξσιάο Πινγκ: «άσπρη γάτα μαύρη γάτα, ποντίκια να πιάνει». Κάπως έτσι καλπάζει ο κινέζικος γίγαντας. Τώρα στη χώρα του φαντασιακού, του «είσαι ότι δηλώσεις» αυτά είναι για τους χαζούς. Ο αριστεροί μανιχαϊστές θεωρούν εξ ορισμού ότι τα κάνουν όλα σωστά και οι άλλοι όλα λάθος. Μάλιστα επικαλούνται την ιδεολογία τους που είναι άμωμη και άσπιλη μολονότι οι ιδεολογίες είναι πλέον άδεια πουκάμισα, δολώματα προς άγραν αφελών.
«Δεν με νοιάζει τι λες αλλά τι κάνεις» έλεγε σε κάποιον «προοδευτικό» ένας φιλόσοφος. Το τι δημιουργείς στον πραγματικό κόσμο κι όχι εκείνο της φαντασίας ή της ψευδαίσθησής σου. Το δύσκολο δεν είναι να λες όμορφα λόγια αλλά να είσαι αποτελεσματικός και να γνωρίζεις τι σημαίνει να κυβερνάς. Κυβερνώ δεν είναι εξουσιάζω αλλά οδηγώ, πράγμα αρκούντως δύσκολο για κάποιον που δεν ξέρει που πηγαίνει.
Η ανικανότητα (με λίγες εξαιρέσεις) αυτής της κυβέρνησης είναι παροιμιώδης. Μας πήρε από μια κατάσταση και μας ξανάφερε περίπου στην ίδια και πανηγυρίζει κι από πάνω λες κι έχουμε χρόνο για χάσιμο.
Κάθε Ανάσταση έβλεπε ανάσταση της οικονομίας και κάθε Διεθνή Έκθεση έβλεπε το ελατήριο της ανάπτυξης να ελευθερώνεται και να μας τινάζει στα ύψη. Κούφια λόγια!
Όμως εκεί που «διέπρεψαν» ήταν η διαχείριση κρίσεων. Στις αρχές του 2015 εκβίαζαν την Ευρώπη με έξοδο την ώρα που αυτή ήθελε να μας διώξει! Την απείλησαν με δημοψήφισμα και το κατάπιαν αμάσητο. Δεν μπορούσαν να λύσουν το πιο απλό πρόβλημα και η αδυναμία τους ήταν να βλέπουν τους πολίτες να σχηματίζουν ουρές. Έτσι επιβεβαιώνονταν ότι υπάρχουν και κάτι κάνουν.
Η ανικανότητα συντονισμού στις καταστροφικές θεομηνίες στη Μάντρα και στο Μάτι αποκάλυψαν τη σκληρή πραγματικότητα. Ούτε καν την ήττα στις ευρωεκλογές δεν μπορούν να διαχειριστούν. Τόση πια φυγή από την πραγματικότητα!
Κι όμως στην αρχή τους είδαμε με κάποια συμπάθεια και πολλοί εναπέθεσαν στους αδούλευτους ώμους τους ένα βαρύ φορτίο. Την ανόρθωση της χώρας. Ήταν νεαροί, επαναστατικοί γεμάτοι ορμή και όρεξη (όχι όμως για δουλειά αλλά για εξουσία). Ο κόσμος τους συγχώρησε τα πρώτα λάθη και την ατζαμοσύνη. Θα μάθουν τα παιδιά…
Η απογοήτευση ήταν συντριπτική. Τα όποια λόγια δεν μπορούν να κάνουν παλάτι ένα ερείπιο. Όχι ότι έκαναν μόνο λάθη ή οι άλλοι ήταν αλάθητοι. Κάθε άλλο. Αλλά όταν μια επιχείρηση κάνει ισολογισμό και βγάζει έλλειμμα και δεν υπάρχει προοπτική, ο διευθύνων σύμβουλος παίρνει παπούτσι. Πόσο μάλλον σε μια χώρα. Κρίμα…
Κώστας Δαλακιουρίδης
