Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Αυτό που συμβαίνει στα ακριτικά νησιά μας δεν έχει προηγούμενο. Δύο παρατάξεις βρίσκονται σε εμφύλιο σπαραγμό επειδή…συμφωνούν. Συμφωνούν στο ότι οι κάτοικοί τους πρέπει να πάψουν να υποφέρουν από την ύπαρξη προσφύγων. Η διαφορά είναι στον τρόπο. Η κυβέρνηση θέλει να κάνει μεγάλα ελεγχόμενα στρατόπεδα μακριά από οικισμούς όπου θα ξεκαθαρίζει η ήρα από το στάρι και όταν γίνει αυτό θα κλείσουν τα πρόχειρα τύπου «Μόριας».
Οι κάτοικοι δεν την εμπιστεύονται όπως δεν εμπιστεύονται καμιά κυβέρνηση από συστάσεως ελληνικού κράτους. Ξέρουν ή μάλλον πιστεύουν ότι τα παλιά θα παραμείνουν και δίνουν αγώνα υπέρ βωμών και εστιών να διώξουν τους βάρβαρους τουτέστιν τα ΜΑΤ. Δεν δίστασαν (ποιοί άραγε;) να πάν στο ξενοδοχείο και να τους κάψουν τα υπάρχοντα! Αλλά αυτή δεν είναι συμπεριφορά κατοίκων αλλά αναρχικών.
Καλά, τόσα λαμπρά(;) μυαλά στην κυβέρνηση δεν μπόρεσαν να σκεφθούν ότι «στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος;» Ότι για να γίνουν συγκεντρώσεις και πετροπόλεμος χρειάζονται υποκινητές κοινώς αγκιτάτορες ή πιο κοινά μπαχαλάκηδες; Το πλήθος χωρίς υποκινητές και καθοδηγητές δεν οργανώνει επιχειρησιακά σχέδια ούτε εφευρίσκει πάνω στην βράση μολότοφ.
Δυστυχώς μέσα στο πλήθος υπήρχαν μερικοί που είχαν συμφέρον να υπάρξουν θύματα. Βέβαια για τα ΜΑΤ δεν τους ένοιαζαν, ήθελαν κάποιον «ήρωα» για πολιτική εκμετάλλευση. Η αιώνια πληγή μας.
Βέβαια, υπήρξαν λέει συζητήσεις προηγουμένως που δεν κατέληξαν πουθενά. Το περίεργο θα ήταν να κατέληγαν. Οι προύχοντες είχαν από τη μια πλευρά την αντίθετη άποψη των νησιωτών και την επιθυμία να επανεκλεγούν και από την άλλη να δοθεί κάποια λύση. Γι’ αυτό από τη μία κάνουν τον κουτσαβάκη κι από την άλλη ζητούν διάλογο.
Λένε ότι οι Κινέζοι έχτισαν σε μια βδομάδα δύο νοσοκομεία για τον κορονοϊό. Εδώ θα συζητούσαν κάτι χρόνια, θα τους βαριόταν κι ο ιός και θα μέναμε στη κακομοιριά μας. Χρειάζονται τομές που τις επιβάλουν οι πραγματικές καταστάσεις και όχι οι επικυρίαρχοι ή άλλοι ωφελούμενοι. Κάπου διαβάσαμε ότι στις δημοκρατίες στην αρχαιότητα για κήρυξη πολέμου δεν λαμβάνονταν υπόψη η γνώμη των παραμεθόριων αφού θα ήταν οι πρώτοι που θα την πλήρωναν. Αυτή την εντύπωση φαίνεται ότι έχουν ακόμα οι νησιώτες και «φυλάγονται στο γιαούρτι επειδή κάηκαν στο κουρκούτι». Αναζητείται η κοινή λογική.
Κώστας Δαλακιουρίδης
