Του Κώστα Δαλακιουρίδη
«Ούτε τον διάβολο να δεις ούτε τον σταυρό σου να κάνει» λέει μια παροιμία. Με άλλα λόγια γιατί να τρέχεις για μπελάδες επειδή σου είπε κάποιος ότι είναι ωραία εμπειρία κι επί πλέον μεγάλη μαγκιά;
Αναφερόμαστε στο «παιγνίδι του πνιγμού» ή μάλλον του εικονικού πνιγμού, που παίζεται από εφήβους που θεωρούν ότι όλα στη ζωή είναι παιγνίδι. Είναι η ευφορία που αισθάνεται κανείς την ώρα που λιποθυμά. Δεν ξέρουμε τη διαδικασία, ούτε θέλουμε να τη μάθουμε αλλά είχαμε μια παρόμοια εμπειρία και το ψάξαμε το ζήτημα. Είχαμε τη συνήθεια να στηρίζουμε με τα χέρια μας το κεφάλι ακουμπώντας τους αγκώνες σε ένα τραπέζι και τις γροθιές στο πηγούνι. Λόγω της μεγάλης μας όμως σοφίας (!) το κεφάλι ήταν βαρύ και οι γροθιές γλιστρούσαν οπότε βρήκαμε πιο βολικό να τις βάζουμε στο λαιμό.
Μια μέρα φαίνεται ότι μια γροθιά πίεσε ένα κλάδο της καρωτίδας και πέσαμε σαν …σακί. Ευτυχώς καθόμασταν σε καρέκλα και το κεφάλι χτύπησε σε χρόνο dt στο τραπέζι. Αν ήμασταν όρθιοι θα γλίτωνα οι αναγνώστες μας. Με το που ελευθερώθηκε ο λαιμός σε μηδέν χρόνο συνήλθαμε. Αυτό που δεν ξεχνάμε ήταν η άχρονη αίσθηση ευφορίας που μας πλημμύρισε. «Αν είναι έτσι, να πεθαίνουμε κάθε μέρα» σκεφτήκαμε. Όμως δεν είναι.
«Πολλές φορές πάει η στάμνα για νερό» έλεγαν οι παλιοί. Κάποτε θα τσακιστεί. Ένα παραπάτημα φτάνει. Φυσικά στάμνα αλλάζεις, κεφάλι όμως;
Κατά σύμπτωση δίπλα μας καθόταν ένας δάσκαλος του καράτε και μας είπε ότι εκεί κτυπούν με σκοπό τον θάνατο. Και δεν είναι τυχαίο ότι τα αρπακτικά ζώα σκοτώνουν τη λεία τους άμεσα με μια δαγκωματιά στο λαιμό. Η φύση προνόησε ένα τέχνασμα για να κάνει ανώδυνο τον θάνατο. Ο εγκέφαλος εκκρίνει ενδορφίνες και το ζώο ηρεμεί. Το ίδιο συμβαίνει και σ’ αυτό το παιγνίδι. Δεν είναι παιγνίδι. Είναι μια πρόβα θανάτου και ο νοών νοείτω.
Μάλιστα μερικοί επιστήμονες λένε ότι στον άνθρωπο ο εγκέφαλος στήνει ολόκληρες επιθανάτιες ιστορίες για ανθρώπους που πάνε στον ουρανό και βρίσκουν το σόι τους (από αυτό δεν γλιτώνεις ούτε εκεί) και πετάνε ανάμεσα σε λουλούδια. Όμως δεν μας εξήγησαν γιατί να κάνει τέτοιο κόπο αφού θα πεθάνει. Εκτός κι αν την σκηνοθετεί όταν την γλιτώνει.
Οι έφηβοι πολύ περισσότερο από τους άλλους ανθρώπους έχουν την αίσθηση ότι ο θάνατος είναι για άλλους λες και υπέγραψαν συμβόλαιο. Το να πεθάνει κανείς για μια πράξη ηρωισμού ή ένα ατύχημα το καταλαβαίνουμε. Αλλά να πεθάνει γιατί πίστεψε σαν ηλίθιος άλλους πιο ηλίθιους δεν νομίζουμε ότι είναι μαγκιά.
Κώστας Δαλακιουρίδης
