Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Σκότωσε λέει η είδηση τον πρώην κουνιάδο γιατί τον χώρισε από τη γυναίκα του. Δεν ξέραμε ότι οι κουνιάδοι έχουν τόση δύναμη γιατί αν είχαν θα εμπόδιζαν από την αρχή ένα γάμο. Εξάλλου, άλλα τα κριτήρια των αντρών κι άλλα των γυναικών. Όμως τέτοια εγκλήματα δεν αποτελούν νέο για την ελληνική κοινωνία.
Εκείνο που μας έκανε εντύπωση ήταν το παράπονο του φονιά (συγγνώμη του φερόμενου ως φονιά!). Τον υποτιμούσε λέει η οικογένεια της πρώην γυναίκας του γιατί εκείνοι ήταν μορφωμένοι και μάλιστα γιατροί! Δεν ξέραμε ότι όταν τελειώνει κανείς την ιατρική αυτομάτως είναι μορφωμένος. Εξ όσων γνωρίζουμε η μόρφωση έχει σκοπό την εσωτερική καλλιέργεια που το πανεπιστήμιο μάλλον δεν την δίνει. Πρέπει να ανοίξεις τα φτερά έξω από αυτό για να την αποκτήσεις.
Φυσικά σε πολλούς γιατρούς τα περιστατικά που τους τυχαίνουν τους κάνουν να φιλοσοφούν τη ζωή παρεκτός κι αν είναι πωρωμένοι από το χρήμα. Όμως αν είναι κάποιος καλλιεργημένος δεν υποτιμά τον άλλο για τη δουλειά που κάνει. Φυσικά δεν γνωρίζουμε πρόσωπα και πράγματα όμως στεκόμαστε στο πληγωμένο εγώ, στο ανασφαλές εγώ που φλέγεται για να ικανοποιηθεί, εξαφανίζοντας αυτόν που το μείωσε. Ο χωρισμός απλά ήταν η αφορμή.
Είναι γεμάτη η κοινωνία από ανασφαλή άτομα. Ιδίως η δική μας κοινωνία που δίνει στην ανώτερη εκπαίδευση εισιτήριο για την ελίτ. Η κοινωνική μόρφωση σπάνια μετράει. Κι ακόμα δεν μετρά το μόνο σοβαρό κριτήριο που είναι η λυδία λίθος όλων των αξιολογήσεων δηλαδή ο χαρακτήρας. Αν δεν έχεις χαρακτήρα, δηλαδή συγκροτημένο εγώ, το πτυχίο πιστοποιεί απλά ότι είσαι τενεκές ξεγάνωτος με δίπλωμα.
Εμείς ξέρουμε ότι αυτό που αξίζει σε κάποιον είναι να είναι ο εαυτός του, να αποδέχεται αυτό που είναι και να μην αισθάνεται κατώτερος από οποιονδήποτε. Όλοι ανθρώπινα πλάσματα είμαστε. Αν η κοινωνία μας αναθέτει ρόλους που η ελίτ απεχθάνεται δεν φταίμε μόνο εμείς.
Σπάνια γνωρίσαμε πρόσωπα αυτόνομα στη σκέψη και στο ήθος Πρόσωπα που αν βρεθούν σε μια ομήγυρη σπουδαγμένων ή ταξιδεμένων να μην αισθάνονται μειωνεκτικά. Οι περισσότεροι νιώθουν άβολα και προσπαθούν με φανταστικές ιστορίες να καθησυχάσουν κυρίως το εγώ τους.
Αχ ρε αθάνατη Σοφία (η σύζυγος). Δεν την ένοιαζε αν ο άλλος ήταν υπουργός ή καθηγητής στο Χάρβαρντ. Κοιτούσε τον πυρήνα του και τον αξιολογούσε, Αναγνώριζε στον άλλο ομορφιά, σπουδές, εξυπνάδα αλλά στην ανθρωπιά έμοιαζε τον Διογένη με το φανάρι: «άνθρωπο ψάχνω» και ήταν αυτό το μόνο παράπονό της. Το εγώ της πληγωνόταν μόνο από την αχαριστία κι όχι από τα στολίδια που φορούσε το εγώ του άλλου.
Αν η κοινωνία φρόντιζε τα μέλη της θα φρόντιζε να δίνει αξία σ’ αυτά που μετρούν κι όχι στην επιφάνεια. Αλλά ποιοι είναι αυτοί που επηρεάζουν την κοινωνία;
Κώστας Δαλακιουρίδη
