Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει πόσο κοντά χρονικά, είχαμε γεννηθεί στην απελευθέρωση από τους Τούρκους. Ενώ γνωρίζαμε ότι ο παππούς μας πολέμησε στο Σκρα και στον Σαγγάριο μας φαίνονταν σαν άλλες εποχές αφού για ένα παιδί ο χρόνος μπρός του φαντάζει μια αιωνιότητα οπότε ανάλογη είναι η φαντασία προς τα πίσω. Για τη Μακεδονία ήταν ο τρίτος πόλεμος που είχε περάσει και οι πληγές του μας βασανίζουν ακόμα. Ξεχάστηκε το έπος του 1912 και το έπος του 1940 και μείναμε με το αίσχος του εμφύλιου.
Οι γονείς μας έκαναν το παν για να μας σπουδάσουν. Τρία παιδιά στο θρανίο και σαράντα στην τάξη ήταν ο κανόνας. Το χειμώνα κουβαλούσαμε ξύλα από το σπίτι για να ζεσταθούμε. Λιχουδιά για μας ήταν μια φέτα αλειμμένη με μαγειρικό βούτυρο (πού να βρεθεί λάδι;) και ζάχαρη. Όσα παιδιά έβαζαν και κακάο τα είχαμε για σοκολατόπαιδα.
Πώς είπατε; Κατάληψη; Την άλλη στιγμή θα έρχονταν οι πατεράδες μας θα μας έπιαναν από το αυτί και θα τρώγαμε το ξύλο της αρκούδας. Όχι ότι δεν κάναμε σκανταλιές αλλά τότε έπεφτε αλύπητα η βέργα η κρανίσια στα χέρια μας. Τώρα πήγαμε στο άλλο άκρο. Βέβαια τότε τα κόμματα δεν είχαν μπει στα σχολεία . Η αριστερά είχε σαν σύνθημα: «πρώτοι στα γράμματα, πρώτοι στο αγώνα». Σήμερα την εποχή που κρίνεται η ύπαρξή μας τα σχολεία μας θα παράγουν τούβλα και κούτσουρα;
Τώρα τελευταία μεταφράσαμε ένα γαλλικό βιβλίο για την εκπαίδευση τον 21ο αιώνα και μας έπιασαν τα κλάματα. Αν το διάβαζε κάποιος συνδικαλιστής θα τον έπιανε η καρδιά του.
Τα όρια δημόσιας και ιδιωτικής εκπαίδευσης γίνονται όλο και πιο αχνά αφού έξω τα πανεπιστήμια δουλεύουν με ιδιωτικά κριτήρια. Ινστιτούτα κα τεχνολογικά εργαστήρια ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια. Τώρα ο αγώνας δεν γίνεται ενάντια στην ταξική εκπαίδευση αλλά να δαμάσουμε την τεχνική νοημοσύνη. Το ότι θα έρθει η Microsoft δεν σώζεται η κατάσταση. Θέλει ρήξη και τομές η παιδεία μας. Τώρα με τον κορονοϊό ανακαλύψαμε πόσους εξέχοντες καθηγητές και ερευνητές έχουμε έξω. Γιατί ο Έλληνας δεν φοβάται τις προκλήσεις. Θέλει αξιοκρατία και πλαίσια.
Αν δεν αναδιοργανώσουμε την εκπαίδευση σε λίγα χρόνια θα είμαστε κράτος-παρίας. Αν δεν αφήσουμε πίσω την «ξύλινη» εκπαίδευση θα μας κλαίνε οι ρέγγες.
Στη μνήμη των παιδιών των προηγούμενων γενιών που τα ρούχα τους δεν φαίνονταν από τα μπαλώματα και οι σόλες των παπουτσιών από τα πεταλάκια οι καταλήψεις να σταματήσουν τώρα. Κι αυτό θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο γι’ αυτούς που μας ελευθέρωσαν το 1912.
Κώστας Δαλακιουρίδη
