Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Αυτό το γνωμικό αποδίδεται στον Ισοκράτη ένα σπουδαίο δάσκαλο της ρητορικής στην αρχαιότητα, που έζησε κάπου 98 χρόνια, αρκετά για να δει την Αθήνα να κατρακυλά από τον Χρυσό Αιώνα στην παρακμή.
Όταν τα πράγματα πάνε καλά πολύ λίγοι σκέφτονται ότι οι καταστάσεις αλλάζουν κι όχι μόνο δεν καλυτερεύεις τη ζωή σου αλλά σου παίρνουν κι αυτά που είχες. Και τότε ανακαλύπτεις την αξία τους. Μέχρι τότε τα παραμέριζες για να χαρείς και κυρίως να δείξεις τα νέα αποκτήματα: «καινούργιο κοσκινάκι μου και πού να σε κρεμάσω» που έλεγαν οι παλιοί.
Σήμερα το κυνήγι της ευτυχίας σημαίνει καταναλωτισμός. Να αποκτάς ότι επιθυμείς για να είσαι ευτυχισμένος. Το κακό είναι ότι μόλις το αποκτάς παλιώνει κι άντε πάλι από την αρχή. Δεν ζούμε. Περιμένουμε να ζήσουμε όταν αποκτήσουμε αυτά που ονειρευόμαστε.
Είχε δίκαιο ο παρεξηγημένος Επίκουρος: «Γεννηθήκαμε μια φορά και δεν γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη. Όμως εσύ, που δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία σου· και η ζωή σπαταλιέται στις αναβολές κι ο καθένας από εμάς πεθαίνει γεμάτος ασχολίες». Και η ευτυχία γι’ αυτόν ήταν ήταν να έχει αέρα να αναπνέει, νερό να πίνει και λίγο ψωμοτύρι.
Αν αναλογιστούμε πώς ζούσαν πριν δύο γενιές με τι μέσα, μες τι στερήσεις, επαναστατούμε με τον μπέμπη που δεν τρώει την κρεμούλα του και κλαίει γιατί τον μπουκώνουν. Το κανονικό είναι να κλαίει γιατί δεν του δίνουν όχι κρέμα αλλά μια φέτα από ένα καρβέλι πασπαλισμένη με ζάχαρη.
Τα γράφουμε γιατί είδαμε σε μια παρέα παιδιών κάποιο να επιδεικνύει το καινούργιο του κινητό με καμάρι. Όπως με είπε φίλος που ξέρει από αυτά τα σατανικά μηχανήματα κόστιζε γύρω στα εφτακόσια ευρώ! Και είναι αυτή η Ελλάδα της κρίσης; Αλλά αν είναι έτσι πολύ καλά κάνει ο Αλέξης και μας τσακίζει στη φορολογία ,όταν υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν τα βασικά.
Μας έλεγαν ότι μετά από μια παρουσίαση ενός νέου πολυδιαφημισμένου κινητού, το στοκ εξαντλήθηκε σε δύο ημέρες. Ουρά έκαναν οι νεαροί για να το αποκτήσουν. Φυσικά σε ένα χρόνο θα είναι παλιό και θα το αποκτάς με τα μισά λεφτά κι ούτε θα χρησιμοποιείς τις μισές δυνατότητες που έχει.
Κι όμως όλα τα κάνει το μυαλό μας. Ουσιαστικά τα πάντα είναι εκεί. Γιατί, μήπως αυτό δεν δημιουργεί τον κόσμο που ζούμε; Αν αντί για τις αισθήσεις μας είχαμε τεχνητά μάτια και αυτιά με πολλαπλάσιες ικανότητες το μυαλό μας θα κατασκεύαζε άλλο κόσμο ίσως πιο τρομακτικό. Αλίμονο αν πάμε εκεί και δεν μπορούμε να απολαύσουμε την ομορφιά της φύσης που μας περιβάλει. Θα είμαστε σαν τον Μίδα που περιβαλλόταν από χρυσάφι και δεν μπορούσε να το απολαύσει…
Κώστας Δαλακιουρίδης
