Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Παρακολουθούμε εκόντες άκοντες, εκπομπές όπου μέλη του ΚΚΕ (μ-λ) προσπαθούν να μας πείσουν για το δίκαιο των απόψεών τους. Οι παππούδες του κόμματος, μας άφησαν παγερά αδιάφορους αφού σε τέτοια ηλικία είναι φυσικό να παραμένουν στο παρελθόν για να μην πούμε στην προϊστορία.
Όμως μας γοήτευσε ένας νεαρός στο στιλ του κ. Τσίπρα με καθαρή ματιά και πιο καθαρή άρθρωση. Η ανάλυσή του όπως και των περισσότερων αριστερών ήταν αξιόλογη. Εκεί που τα χαλούσε ήταν το διά ταύτα. Δηλαδή τι θα κάνουμε ενάντια στα μονοπώλια και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις; Η απάντηση ήταν «αγώνας».
Αυτό μας θύμισε μια βουλευτή του Σύριζα που μόλις βγήκε μας κάλεσε σε αγώνα. Αυτό μας παραξένεψε αφού εμείς την ψηφίσαμε για να αγωνιστεί αυτή και όχι εμείς. Φαίνεται όμως ότι εκεί είναι πιο προσγειωμένοι αφού αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να αγωνιζόμαστε εμείς για να κρατούν την έδρα τους αυτοί! Τουλάχιστον αυτή η άποψη συμβαδίζει με τον λενινισμό.
Όμως ο νεαρός ήταν όλο αντιφάσεις. Δεν ήθελε υποβαθμισμένα πτυχία στα πανεπιστήμια αλλά του άρεσε αυτό το μπάχαλο. Ήθελε το άσυλο αλλά μόνο για να προστατεύει τις «προοδευτικές ιδέες» και κυρίως ήθελε μόνιμες δουλειές για όλους με αξιοπρεπείς μισθούς. Κι εμείς θα το θέλαμε αλλά ελάτε που ζούμε σε καπιταλιστικό, τουτέστιν ανταγωνιστικό σύστημα όπου οι αιματο-ρουφήχτρες εργοδότες ξεζουμίζουν τους εργαζόμενους κι άντε να τα βγάλεις πέρα με τέτοια αιμοβόρα θηρία. Άρα πάει στράφι η ανάλυση.
Ποιος στ’ αλήθεια δεν θα ήθελε να ζει σε ένα ειρηνικό μη ανταγωνιστικό κόσμο με μόνιμες δουλειές έτοιμες κατοικίες για τους νιόγαμπρους όπου κατά τη φαντασίωση του Μαρξ το πρωί δα δουλεύαμε, το απόγευμα θα ήμασταν κτηνοτρόφοι ή γεωργοί και το βράδυ θα γράφαμε φιλοσοφικά δοκίμια; Δυστυχώς ακόμα και συνταξιούχοι με βαρβάτη σύνταξη δεν γράφουν φιλοσοφικά δοκίμια. Την αράζουν στο καφενείο κι ας διαφωνούν ο Μαρξ με την Χάνα Άρεντ για την αποξένωση του εργάτη από το δημιούργημα. Από το πινάκλ δεν αποξενώνονται.
Η όλη υπόθεση μας θύμισε το φίλο και συμμαθητή «Βασίλη» που ήταν τόσο πεισμένος για τη θεωρία του μ-λ ώστε μου έλεγε με παράπονο: «Δεν αξίζει να θυσιαστεί μια γενιά για να ευτυχίσει η ανθρωπότητα;» Σήμερα έχει γραφείο σιδηρών κατασκευών, και στη βιομηχανική περιοχή της Σίνδου είναι γνωστός σαν «τέρας».
Τουλάχιστον αυτούς το εκλογικό σώμα, τους έχει στο περιθώριο. Όμως ετοιμάζεται να μπει στη Βουλή ένας άνθρωπος αλαζόνας, με υπερτροφικό εγώ, νάρκισσος μέχρι αυτό-έρωτα, γνωστός για τις διασυνδέσεις με οικονομικά όρνια που δεν θα αποτύχει να μας αφανίσει αυτή τη φορά. Θα τον αφήσουμε;
Κώστας Δαλακιουρίδης.
