Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Συγκλονίστηκε η Αμερική καθώς και η Ευρώπη από τις διαδηλώσεις για τον θάνατο (δολοφονία) του αφροαμερικανού Φλόιντ και δίκαια. Γιατί οι ΗΠΑ έχουν δύο ταχύτητες: μία για τους λευκούς και μια για τους νέγρους και τους ισπανόφωνους.
Όμως κανείς δεν ξεσηκώθηκε για τα παιδιά που πεθαίνουν στη Αφρική από πείνα και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στον μισό πληθυσμό της Γης.
Οι ανισότητα ανάμεσα σε διάφορους λαούς είναι τρομακτική. Κάπου τρία δισεκατομμύρια ζουν με λιγότερα από δύο δολάρια την ημέρα. Η τεχνολογία αντί να εξομαλύνει τις διαφορές τις βάθυνε.
Έτσι το 1820 το μέσο εισόδημα των είκοσι πλουσιοτέρων κρατών ήταν περίπου το τριπλάσιο από αυτό των είκοσι πιο φτωχών. Σήμερα ξεπερνά τις σαράντα φορές. Και μετά ψάχνουμε τις αιτίες της μετανάστευσης και ορθώνουμε φράκτες που η φτώχια αψηφά. Κάθε κράτος προσπαθεί να πλουτίσει σε βάρος των άλλων και μερικά παίρνοντας τη μπουκιά από το στόμα του φτωχού. Πολλές φορές με πόλεμο και άλλες με ελεγχόμενες δικτατορίες.
Ο κόσμος βρίσκεται από άποψη ηθικής σε πρωτόγονο στάδιο. Οι πολίτες χειροκροτούν όποιον ηγέτη τους δίνει κάτι παραπάνω αδιαφορώντας από που προέρχεται. Αν όμως τους έλεγαν να μειώσουν το εισόδημα για να μην πεθάνουν οι πιο φτωχοί θα έλεγαν ό,τι και οι οπαδοί του Τραμπ. «Να πάνε να δουλέψουν οι τεμπέλαροι», αδιαφορώντας για το αν υπάρχουν δουλειές. Αδιαφορώντας αν μερικοί κατάστρεψαν γεωργία και βιοτεχνία σε χώρες υπό ανάπτυξη για να μη συναγωνίζονται τις δικές τους. Το ζήσαμε κι εμείς αυτό, όταν για να μας δανείσουν οι όροι ήταν αποικιοκρατικοί. Πρώτο μέλημά τους να μη τους συναγωνισθούμε. Να περιοριστούμε στον τουρισμό για να υποδεχόμαστε τους αφεντάδες κάθε καλοκαίρι και να που καταλήξαμε.
Όμως εδώ μιλάμε για τα εκατομμύρια Αφρικανών, Ασιατών και Λατινοαμερικανών που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Κανένας δεν διαδήλωσε για το αν έχουν πόσιμο νερό. Κανένας για το αν έχουν στέγη και φάρμακα. Κανένας για τους ανάλγητους εκπροσώπους ρυπογόνων βιομηχανιών που επιβάλουν την κλιματική αλλαγή που θα γίνει πάλι σε βάρος των φτωχών.
Όταν θα δούμε να γίνονται ξεσηκωμοί για τα δικαιώματα αυτών των κολασμένων τότε ίσως υπάρξει ελπίδα. Όταν δούμε να δέχονται τα εθνικά κράτη να μοιράζονται οι πλουτοπαραγωγικές πηγές του πλανήτη σε όλες τις χώρες θα έχουμε άλλο κόσμο. Όμως στοιχηματίζουμε ότι τίποτε από αυτά δεν θα γίνει. Ο κορονοϊός δεν μας δίδαξε τίποτε. Ο άνθρωπος θα καταστραφεί από την απληστία του.
Κ. Δαλακιουρίδης.
