Γράφει ο Κώστας Δαλακιουρίδης
΄Έγινε λοιπόν και το πολυαναμενόμενο συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη για το «Μακεδονικό» και γυρνάμε στην άχαρη και ζοφερή πραγματικότητα. Είναι θλιβερό να βλέπεις κόμματα κι αποκόμματα να μεταχειρίζονται αυτό το θέμα για μικροπολιτικούς σκοπούς. Το να πέσει η κυβέρνηση από οποιοδήποτε θέμα, δεν το βλέπουμε όχι γιατί έβαλαν δερματόκολλα στις πολυθρόνες αλλά καθαρά για βιοποριστικούς λόγους.
Αυτό το ξέρει ο παμπόνηρος κ. Τσίπρας και δεν ενημέρωσε τους πολιτικούς αρχηγούς αλλά μόνο τον αρχιεπίσκοπο. Σιγά να μην τους έδινε όπλα να τον πολεμήσουν. Έτσι λοιπόν διαιρεμένοι κι ανυπόληπτοι πάμε για διαπραγματεύσεις. Τώρα θα πει κάποιος και οι αντιρρήσεις της αντιπολίτευσης διαπραγματευτικό όπλο είναι αλλά σιγά να μην έφτασε σ’ αυτό το σημείο το πολιτικό μας σύστημα. Μια απορία για τις διαπραγματεύσεις. Αυτόν τον Νίμιτς πως τον λένε βρήκαν να βάλουν διαιτητή; Ας έβαζαν απευθείας Σκοπιανό. Πιο αμερόληπτος θα ήταν.
Εκεί όμως που θα σταθούμε είναι το επεισόδιο με τις δύο μαθήτριες κοντά στην καμάρα όπου πραγματοποιήθηκε η αντισυγκέντρωση των διαφωνούντων με το συλλαλητήριο. Έπιασαν λοιπόν οι «άντρες» τις δυό κοπέλες τις φοβέρισαν κι έσπασαν τις δύο σημαίες που είχαν τα κορίτσια μαζί τους.
Κατ’ αρχάς αν δεν πάει η νεολαία στα συλλαλητήρια ποιος θα πάει, οι παππούδες με τα μπαστούνια; Ανέκαθεν γινόταν αυτό και κυρίως με το κυπριακό. Αλλά δεν θυμόμαστε να γίνονταν αντισυγκεντρώσεις. Αυτό είναι το φρούτο του μηδενισμού. Γιατί αυτοί δεν διαδήλωναν για κάποιο σκοπό αλλά γιατί γινόταν συλλαλητήριο!
Τέλος πάντων αυτά είναι φαινόμενα των καιρών και συμβαίνουν και εις Παρισίους. Όμως για τον νεαρό που έσπασε τις σημαίες (αν ήταν Έλληνας), δεν νομίζουμε ότι ήξερε τι έκανε. Γιατί αν ήξερε η λύση ήταν μία. Σύλληψη, ανάκριση κι αν επέμενε στην «αντιστασιακή» του συνείδηση στέρηση της ιθαγένειας κι απέλαση. Γιατί δεν στρεφόταν εναντίον της κυβέρνησης, ούτε της κοινωνίας , ούτε κατά της πλουτοκρατίας αλλά της ίδιας της ύπαρξης της πατρίδας όσο άστοργη κι αν είναι αυτή.
Αφού λοιπόν δεν θέλει πατρίδα ας μην έχει. Αν πάλι θέλει άλλη πατρίδα ας την έχει. Αλλά για μια σημαία που χύθηκαν ποταμοί αίματος κάθε βανδαλισμός σημαίνει ότι ο δράστης φτύνει κατάμουτρα αυτούς που την υπερασπίστηκαν για να έχει αυτός πατρίδα.
Καμιά φορά αναρωτιόμαστε τι θα συνέβαινε αν ο ΟΗΕ ή κάποια χώρα έδινε μια έκταση για να κάνουν οι αναρχικοί και οι απάτριδες δική τους κοινωνία. Θα είχαν σκοτωθεί μεταξύ τους σε ένα εξάμηνο. Έγιναν και άλλοτε προσπάθειες συμβίωσης χωρίς εξουσία και μάλιστα από αγνούς σοσιαλιστές και απέτυχαν γιατί τα προβλήματα ήταν ατελείωτα. Η ίδια η συμβίωση οποιασδήποτε μορφής, τα δημιουργεί.
Αλλά το δικό τους θέμα δεν είναι τι θέλουν ή δεν θέλουν αυτοί για τον εαυτό τους αλλά για εμάς. Θέλουν να μας κάνουν «ευτυχισμένους» με το ζόρι. Έ όχι ρε παιδιά αφήστε μας στη δυστυχία μας. Τόση ευτυχία δεν ξέρουμε που να τη βάλουμε.
Όσο για την έρμη σημαία που άλλος την κλωτσάει, άλλος τη σπάζει, άλλος την καίει κι άλλος την αφήνει να γίνει κουρέλι πάνω στον ιστό, καιρός είναι να την προστατεύσουμε όσο διεθνιστές κι αν είμαστε. Κι αν κάποτε διαλυθούν τα κράτη τα ξαναλέμε.
Κώστας Δαλακιουρίδης
