Μιλώντας τη Δευτέρα, 8 Δεκεμβρίου, στην εκδήλωση για τα 15 χρόνια της εφημερίδας ‘‘Δημοκρατία’’, δύο σημαντικοί πολιτικοί άνδρες που πρωταγωνίστησαν στην ελληνική πολιτική επί δεκαετίες, ο Κώστας Καραμανλής και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ‘‘σφράγισαν’’ με τα λεγόμενά τους, τα οποία έκδηλα απέπνεαν μια συναντίληψη για την κατάσταση στη χώρα, την τρέχουσα εικόνα της πολιτικής πραγματικότητας και την επείγουσα ανάγκη να ανακατευθυνθεί τόσο η πολιτική ζωή όσο και η εθνική πορεία προκειμένου να έχει η Ελλάδα ‘‘προοπτική επιβίωσης’’.
Προτού όμως εκθέσω τα επιχειρήματά μου περί της πραγματιστικής ‘‘βαρύτητας’’ των απόψεων των κ. Καραμανλή και Βενιζέλου, θεωρώ πρέπον να διασαφηνιστούν τα πεδία της άνω κοινής συναντίληψής τους για να καταστεί έτσι ευκολότερα κατανοητό το ‘‘αντικειμενικό πλαίσιο’’ επί του οποίου εξέφρασαν τις αγωνίες, (κυρίως) την κριτική τους αλλά και τις παραινέσεις τους.
Κατά πρώτον, αμφότεροι μίλησαν για την ‘‘ποιοτική υποβάθμιση’’ της Δημοκρατίας στη χώρα μέσα από την ‘‘υπονόμευση’’ ή έστω τη δυσλειτουργία των θεσμών της, υπό την άσκηση μιας ‘‘συγκεντρωτικής μονοπρόσωπης εξουσίας’’ που εμφανίζει ‘‘καθεστωτικά χαρακτηριστικά’’, γεγονός το οποίο μάλιστα ‘‘παράγει’’ και εδραιώνει σε ολοένα και πιο διευρυνόμενο μέρος της κοινωνίας μια επικίνδυνη για τα θεμέλια της Πολιτείας έλλειψη εμπιστοσύνης προς το σύστημα και τους θεσμούς.
Ο Κ. Καραμανλής με στόμφο είπε ότι ‘‘ θεμέλιο της Δημοκρατίας είναι η εμπιστοσύνη και η συμμετοχή των πολιτών. Γιατί χωρίς εμπιστοσύνη καμία δημοκρατία δεν μπορεί να σταθεί όρθια. Ένα ολοένα διευρυνόμενο τμήμα της κοινωνίας θεωρεί ότι οι θεσμοί δεν λειτουργούν με την πληρότητα που απαιτείται. Ότι το κοινοβούλιο υποβαθμίζεται. Ότι η Δικαιοσύνη επηρεάζεται. Ότι τα ΜΜΕ χειραγωγούνται. Ότι η πολιτική ασκείται με όρους κλειστών συστημάτων, χωρίς έγνοια, χωρίς αναφορά στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας’’.
Ο δε Ε. Βενιζέλος υποστήριξε ότι ‘‘η μονοκομματική εκδοχή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας φαίνεται να έχει εξαντλήσει τα όρια της. Ιδίως υπό τη μορφή μιας αυτοδύναμης μονοκομματικής κυβερνητικής πλειοψηφίας που έχει μετατραπεί σε μονοπρόσωπη εξουσία χωρίς θεσμούς αντιρρόπησης και ουσιαστικές, σύγχρονες εγγυήσεις διαφάνειας. Δεν νοείται να κυριαρχεί στις έρευνες της κοινής γνώμης η αίσθηση της διαφθοράς και η κραυγαλέα έλλειψη εμπιστοσύνης προς όλους τους θεσμούς. Συμπεριλαμβανομένης δυστυχώς της Δικαιοσύνης’’.
Κατά δεύτερον, αμφότεροι έκαναν λόγο για μια πολυεπίπεδη και βαθιά κρίση στη χώρα, για την οποία βέβαια η ευθύνη της νυν διακυβέρνησης είναι πρωταρχική, όχι μόνο διότι η κρίση μαίνεται κατά τη δική της διάρκεια αλλά προφανώς κυρίως διότι βασικός ενισχυτικός παράγων της γιγάντωσής της (της γιγάντωσης της κρίσης) είναι η νοοτροπία, η συμπεριφορά της παρούσας διακυβέρνησης και οι ‘‘παρενέργειες’’ της.
Ο Κ. Καραμανλής ανέφερε χαρακτηριστικά ότι ‘‘Όταν αυτή η αντίληψη γενικεύεται και παγιώνεται ως πεποίθηση, ακόμη κι αν δεν ανταποκρίνεται απολύτως στην πραγματικότητα, τότε οδηγούμαστε σε κρίση εμπιστοσύνης, κρίση αντιπροσώπευσης, κρίση αμφισβήτησης των θεσμών, κρίση απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος. Τότε δοκιμάζεται η Δημοκρατία και η ποιότητά της. Τα φαινόμενα είναι υπαρκτά και συνεχώς διογκούμενα… και στη χώρα μας’’.
Και ο Ε. Βενιζέλος τόνισε ότι ‘‘Κρίση της Δημοκρατίας υπάρχει όταν η χώρα έχει καταστεί ουσιαστικά μη διακυβερνήσιμη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει κυβέρνηση που διαθέτει κοινοβουλευτική πλειοψηφία και ασκεί τις συνταγματικές της αρμοδιότητες ή ότι δεν μπορεί να αποκτήσει και μετά τις επόμενες εκλογές κυβέρνηση. Σημαίνει κάτι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό που αφορά το πολιτικό σύστημα αλλά και την κοινωνία των πολιτών και όλες τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου. Σημαίνει ότι υπάρχει ανάγκη για υπερβάσεις, ρήξεις αλλά και συναινέσεις, που αντιμετωπίζουν παθογένειες και αδυναμίες οι οποίες καθηλώνουν τη χώρα στις τελευταίες θέσεις των ευρωπαϊκών κατατάξεων’’.
Κατά τρίτον, αμφότεροι συμφώνησαν ότι ‘‘θρυαλλίδα’’ στα θεμέλια της Δημοκρατίας και ‘‘αποσυνθετικός συντελεστής’’ της κοινωνικής συνοχής και ειρήνης στη χώρα, ως και πραγματικό ‘‘αγκάθι’’ στην ανάπτυξή της, είναι η αύξηση των ανισοτήτων, η διεύρυνση του χάσματος μεταξύ, από τη μια, των λίγων πλούσιων και, από την άλλη, των πολλών φτωχών και των όλο και περισσότερων ‘‘φτωχοποιημένων’’, με ευθύνη πάλι της νυν εξουσίας, η οποία με τις πολιτικές της ευνοεί τα μεγάλα συμφέροντα και την οικονομική ολιγαρχία.
Ο Κ. Καραμανλής είπε με νόημα ότι ‘‘Η συσσώρευση πλούτου στα χέρια ολίγων και η περιθωριοποίηση όλο και περισσότερων και η απίσχανση της άλλοτε κραταιάς μεσαίας τάξης είναι νάρκη στα θεμέλια του δημοκρατικού πολιτεύματος και πάντως σίγουρα της ποιότητας και της ευρυθμίας του’’ και μίλησε για ‘‘μεγάλη κοινωνική ανατροπή εις βάρος των πολλών και εις όφελος των ολίγων’’.
Ο δε Ε. Βενιζέλος υπογράμμισε ότι ‘‘Η χώρα δεν μπορεί να πορευθεί προς το μέλλον με βαθιές κοινωνικές ασυμμετρίες που καταγράφονται από την Eurostat σύμφωνα με την οποία το 67 % των Ελλήνων απαντά ότι ζει σε συνθήκες υποκειμενικής φτώχιας, δηλαδή θεωρεί ότι το εισόδημά του είναι ανεπαρκές παρότι μπορεί να εργάζεται’’.
Κατά τέταρτον, και οι δύο με αγωνία αναφέρθηκαν στην ‘‘αποδομητική’’ για την ίδια τη Δημοκρατία αμφισβήτηση από το πλειοψηφικό κοινωνικό φάσμα του τρίτου πυλώνα της πολιτειακής μας οργάνωσης, ήτοι της Δικαιοσύνης, και στις ‘‘σκιές’’ που έχουν πέσει πάνω της, σχετικά με την ανεξαρτησία και την αξιοπιστία της, ‘‘σκιές’’ που βεβαίως δεν έχουν να κάνουν με την ‘‘τετριμμένη ύλη’’ της και την απ’ αυτήν ‘‘διαχείριση της καθημερινότητας’’ αλλά με την ‘‘αμφισβητήσιμη’’ από πολλούς συμπεριφορά της σε πολύκροτες υποθέσεις δημόσιου ενδιαφέροντος και σε σκάνδαλα διαφθοράς. Μιας συμπεριφοράς, μάλιστα, που πολλοί πολίτες εκλαμβάνουν ως απότοκο ‘‘υπόγειων πιέσεων’’ από την νυν εκτελεστική εξουσία.
Ο Κ. Καραμανλής εμφατικά ισχυρίστηκε ότι ‘‘η πίστη στην ανεξάρτητη και αδέκαστη Δικαιοσύνη είναι η μείζων προϋπόθεση για τη λειτουργία της Δημοκρατίας…. Έχει (όμως) απλωθεί μια σκιά, μια σκιά ότι και η Δικαιοσύνη δέχεται πιέσεις, επηρεασμό, απόπειρα χειραγώγησης… Η ποιότητα της Δημοκρατίας κινδυνεύει ήδη από τη στιγμή που η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης τεθεί υπό αμφισβήτηση’’.
Και ο Ε. Βενιζέλος παρατήρησε ότι ‘‘Η χώρα δεν μπορεί να πορευθεί προς το μέλλον με την κοινωνία να προσλαμβάνει μια ασύμμετρη εικόνα της Δικαιοσύνης. Όλες όμως οι εμβληματικές υποθέσεις εξελίσσονται εκ των πραγμάτων με τρόπο που καλλιεργεί την κοινωνική πεποίθηση ότι κυριαρχεί η αδιαφάνεια και η συγκάλυψη’’.
Κατά πέμπτον, και οι δύο εξέφρασαν την ανησυχία τους για την αδυναμία του Κοινοβουλίου να εκπληρώσει τον συνταγματικό του ρόλο και πρακτικά για τον ‘‘ευτελισμό’’ της θεσμικής του αποστολής, ο οποίος προφανώς είναι ‘‘παράγωγο’’ κινήσεων και πρωτοβουλιών της νυν κυβέρνησης. Χρησιμοποίησαν δε ως ‘‘εμβληματικό’’ παράδειγμα της παραπάνω παραδοχής τη συμπεριφορά των εκπροσώπων του νομοθετικού σώματος στις Εξεταστικές Επιτροπές για τα μεγάλα σκάνδαλα, η ‘‘εικόνα’’ των οποίων (Εξεταστικών Επιτροπών) προς τα έξω οφείλεται ασφαλώς στο κόμμα που έχει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Ο Κ. Καραμανλής μας είπε ότι ‘‘Το Κοινοβούλιο δεν είναι χώρος τυπικών διαδικασιών ούτε όργανο επικύρωσης αποφάσεων. Η υποβάθμιση του ρόλου του, όταν συμβαίνει, είναι πλήγμα στην ποιότητα της Δημοκρατίας. Απαξιώνεται η Βουλή στα μάτια των πολιτών όταν αισθάνονται ότι οι Εξεταστικές Επιτροπές για παράδειγμα λειτουργούν προσχηματικά ή παρελκυστικά’’.
Και ο Ε. Βενιζέλος, από τη μεριά του, ανέφερε ότι ‘‘Στη Βουλή η λειτουργία της εξεταστικής επιτροπής για τον ΟΠΕΚΕΠΕ – στη συγκρότηση της οποίας φτάσαμε όπως φτάσαμε – προσφέρει καθημερινό υλικό για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και αποκαλύπτει το μέγεθος του σκανδάλου, χωρίς η κοινή γνώμη να βλέπει με ποιο τρόπο, σε ποιους και πότε θα αποδοθούν οι ευθύνες’’.
Έπειτα από τα παραπάνω, λοιπόν, μπορούμε να ασχοληθούμε με το ερώτημα ‘‘γιατί έχουν μεγάλη σημασία αυτά που είπαν οι κ. Καραμανλής και Βενιζέλος (;)’’. Προσωπικά, σας προτείνω ‘‘τρία υποστυλώματα σκέψης’’, τρία ‘‘κριτήρια’’ για να απαντήσουμε στο κομβικό αυτό ερώτημα. Κατά πρώτον, πρέπει να δούμε ποιοι είναι οι ομιλούντες, κατά δεύτερον να σκεφθούμε ποιο είναι το αντικειμενικό πεδίο των αναφορών τους και κατά τρίτον να εντοπίσουμε και ποιες είναι οι συνέπειες της παρουσίας και των λεγομένων τους στην άνω εκδήλωση, δηλαδή τι επιφέρουν και τι δείχνουν όλα τα παραπάνω(;).
Αναφορικά με την πρώτη ‘‘παράμετρο’’ και ξεκινώντας από τον Κώστα Καραμανλή, δεν θα σταθώ μόνο στο αυτονόητο, στη διαπίστωση δηλαδή ότι ούτως ή άλλως έχει πολύ μεγάλη σημασία όταν ομιλεί ο π. Πρωθυπουργός και π. Πρόεδρος της ΝΔ αλλά επικεντρώνομαι και στο γεγονός ότι ο εν λόγω πολιτικός, ως ο σημαντικότερος ζων εκπρόσωπος του πολιτικού ρεύματος (ήτοι του ‘‘καραμανλικού’’) που ίδρυσε τη ΝΔ και την κατέστησε επί μισό αιώνα ‘‘κόμμα εξουσίας’’, αποτελεί, έστω και αν ‘‘αποσύρθηκε(;)’’ από την ενεργό πολιτική, τη ‘‘συγκολλητική ουσία’’ στο κυβερνών κόμμα και κυρίως, όπως έγραψα πριν από περίπου έναν χρόνο σε σχετικό άρθρο μου (δείτε ‘‘Το πρόσωπο κλειδί για τις εξελίξεις στη Δεξιά μετά τη διαγραφή Σαμαρά’’, 20-11-2024, https://olympiobima.gr/to-prosopo-kleidi-gia-tis-exelixeis-sti-dexia-meta-ti-diagrafi-samara/), το πρόσωπο ‘‘κλειδί’’ για τις εξελίξεις στη Δεξιά μετά τη διαγραφή Σαμαρά από τη ΝΔ.
Προσωπικά, αντιπαρέρχομαι τις ‘‘μπηχτές’’ για τον Κ. Καραμανλή είτε του ‘‘επικοινωνιακού στρατού’’ της ΝΔ, των ‘‘χρυσοπληρωμένων’’ επικοινωνιολόγων της και των ‘‘trolls’’ της, είτε ίσως και κάποιων ψηφοφόρων της, ότι αυτός ‘‘ανήκει στο παρελθόν’’ και άρα δέον είναι να ‘‘αγνοούνται τα (όποια) λεγόμενά του. Και αντιπαρέρχομαι τη ‘‘σκόπιμη υποτίμηση’’ του Κ. Καραμανλή με το λεγόμενο ‘‘εξ’ αντιδιαστολής επιχείρημα’’ (argumentum a contrario). Εξηγούμαι:
Σκεφτείτε, λοιπόν, ως υπόθεση εργασίας, ότι ο Κ. Καραμανλής επεδείκνυε ακριβώς την αντίστροφη συμπεριφορά. Ότι ‘‘επαινούσε’’ τις πρακτικές και τα ‘‘επιτεύγματα’’ Μητσοτάκη, εγκρίνοντας, κατά το μάλλον ή ήττον, την πολιτική του και τα συμβαίνοντα στη χώρα, ή έστω, αν δεν ήταν ‘‘θετικός’’ απέναντι στον νυν Πρωθυπουργό, τουλάχιστον ‘‘κρατούσε το στόμα του κλειστό’’, στο πλαίσιο μιας υπόρρητης και επιτηδευμένης ‘‘ουδετερότητας’’.
Σε αυτό το ενδεχόμενο, όμως, οι της τωρινής ΝΔ πώς θα έπρατταν; Θα ‘‘υποβάθμιζαν’’ και θα ‘‘τρόλαραν’’ τον Καραμανλή(;) ή, αντιθέτως, ‘‘εργαλειοποιώντας’’ τη στάση του, θα μιλούσαν για τον ηγέτη-Μητσοτάκη (και) της ‘‘καραμανλικής Δεξιάς’’, θα έθαβαν κάτω από το ‘‘χαλάκι’’ του ‘‘καραμανλισμού’’ και της ‘‘καραμανλικής υποστήριξης’’ όλη την υπαρκτή ‘‘στροφή’’ προς την ‘‘πασοκική πολιτική’’ και τα ‘‘πασοκικά πρόσωπα’’, θα μιλούσαν για ενιαία, ενωμένη και αδιάσπαστη μεγάλη παράταξη, υπό τις ‘‘ευλογίες’’ του Καραμανλή, και εν τέλει θα προσπαθούσαν να ‘‘σβήσουν’’ πολιτικά, μια και καλή, τον Αντώνη Σαμαρά, εμφανίζοντάς τον ως τον δήθεν ‘‘παραγκωνισμένο αποστάτη’’ που από ‘‘ιδιοτελή κίνητρα’’ ‘‘αντιπαλεύει’’, και μόνο αυτός, τον Μητσοτάκη και την ίδια την παράταξη; Η απάντηση εδώ είναι ‘‘ηλίου φαεινότερη’’ και δεν απαιτούνται ‘‘περισσές αναλύσεις’’……
Από την άλλη, o πάλαι ποτέ Καθηγητής μου στο Πανεπιστήμιο, Ευάγγελος Βενιζέλος, με τον οποίο, παρεμπιπτόντως, έχω διαφωνήσει αρκετές φορές – και θα το θυμούνται τούτο όσοι παρακολουθούν την αρθογραφία μου – δεν είναι απλά π. Αντιπρόεδρος Κυβέρνησης και π. Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, δεν παραμένει μόνο, έστω βρισκόμενος στο στάδιο της ‘‘μεταπολιτικής’’, όπως ο ίδιος λέει για τον εαυτό του, ένα ‘‘μέγεθος’’ για τη χώρα και μια ‘‘αξιοσέβαστη προσωπικότητα’’, είναι και ο άλλοτε συν-εκφραστής του ‘‘Σημιτισμού’’ (είπε χαρακτηριστικά στην ομιλία του: ‘‘είμαι υπερήφανος που συμμετείχα στην τελευταία κυβέρνηση του 1993-1995 και στις κυβερνήσεις του Κώστα Σημίτη’’).
Το να ‘‘αδειάζει’’, λοιπόν, τη σημερινή, κατ’ ομολογία πολλών, ‘‘σημιτική ΝΔ’’ του Μητσοτάκη, και δη με το απαράμιλλο στιλ, το ύφος και τα επιχειρήματα ‘‘ενός Βενιζέλου’’, ένας κατ’ εξοχήν ‘‘εκσυγχρονιστής Σημιτικός’’ δεν είναι κάτι ανούσιο και περιφρονητέο. Κάθε άλλο μάλιστα… Και δη όταν, παράλληλα με το ‘‘άδειασμα’’ αυτό, δηλώνει, δημοσίως και ευθαρσώς, και υπερήφανος μάλιστα για όσες θετικές εξελίξεις διαμορφώθηκαν για τη χώρα την περίοδο της πρωθυπουργίας του Αντώνη Σαμαρά (‘‘είμαι και εξίσου υπερήφανος γιατί διατέλεσα αντιπρόεδρος τριών κυβερνήσεων που σήκωσαν το βάρος της οικονομικής κρίσης και κράτησαν τη χώρα όρθια μέσα στην Ευρωζώνη και μέσα στη δημοκρατία, με κορύφωση την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Τότε που η έξοδος από την κρίση είχε αρχίσει να φαίνεται στην αγορά, χωρίς να είναι αναγκαίο το τρίτο μνημόνιο ούτε η δραματική περιπέτεια του πρώτου εξαμήνου του 2015. Είχε επιτευχθεί η αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους και είχε συμφωνηθεί η ασφαλής διαδικασία εξόδου χωρίς το βάρος του υπερπλεονάσματος και της υπερφορολόγησης.’’).
Περαιτέρω, αναφορικά με το δεύτερο κριτήριο, δηλαδή το ‘‘αντικειμενικό πλαίσιο’’ των αναφορών Καραμανλή και Βενιζέλου, δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά, ούτε να είναι σοφός κάποιος για να εννοήσει το ‘‘βάρος’’ των λεγομένων των δύο πολιτικών. Όταν οι συγκεκριμένοι δύο άνδρες ομιλούν για την ‘‘ποιοτική υποβάθμιση’’ της Δημοκρατίας στη χώρα, για μια πολυεπίπεδη και βαθιά κρίση στην Ελλάδα που αναδεικνύεται μέσα από τον ‘‘κακοφορμισμό’’ των θεσμών της, για αύξηση των ανισοτήτων και διεύρυνση του χάσματος μεταξύ των λίγων πλούσιων και των πολλών φτωχών, για αμφισβήτηση από την πλατιά κοινωνική βάση της Δικαιοσύνης και για αδυναμία του Κοινοβουλίου να εκπληρώσει, μέσα από τον ευτελισμό των διαδικασιών, τη δημοκρατική του αποστολή, καταλαβαίνει κάποιος ότι παρουσιάζουν και ανησυχούν πολύ, προβληματιζόμενοι σοβαρά, όχι για την ‘‘εικόνα κατάρρευσης’’ ενός κόμματος ή, έστω, της παρούσας κυβέρνησης αλλά για την ‘‘εικόνα κατάρρευσης’’ της ίδιας της χώρας, μιας ‘‘κατάρρευσης’’ που επιδρά άμεσα στο παρόν αλλά και βεβαίως στη μελλοντική επιβίωσή της…
Εν τέλει, σχετικά με το τρίτο κριτήριο, η απάντηση στο καίριο ερώτημα ‘‘τι δείχνουν όλα τα παραπάνω(;)’’, για μένα τουλάχιστον, είναι σαφής και ξεκάθαρη: Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι ο Μητσοτάκης σήμερα είναι ‘‘απομονωμένος’’ και συνεχώς ‘‘κατρακυλά’’, συμπαρασύροντας, με τη δική του ‘‘κατρακύλα’’, σε φανερό ‘‘κατήφορο’’ και το πιο ιστορικό κόμμα της ελληνικής Μεταπολίτευσης. Αυτός που το 2019 μας ‘‘συστήθηκε’’ ως ‘‘μεταρρυθμιστής’’, και τον νομίζαμε ως τέτοιον πάρα πολλοί, σήμερα όχι μόνο έχει χάσει την εμπιστοσύνη του πλειοψηφικού κομματιού της κοινωνίας αλλά, μέσα σε ένα κλίμα αμφισβήτησης της ‘‘ποιότητας’’ της Δημοκρατίας και πολιτικής νοσηρότητας για το οποίο εν πολλοίς ο ίδιος ευθύνεται, έχει απέναντί του, πέρα από σύμπασα την αντιπολίτευση (όπως είναι, ούτως ή άλλως, λογικό), και τους δύο π. Πρωθυπουργούς και π. Προέδρους της ΝΔ, και τους εσωκομματικούς αμφισβητίες του αλλά και εκπροσώπους του ‘‘αγαπημένου’’ του ‘‘σημιτικού μπλοκ’’, έχοντας πια, από την άλλη, ως υποστηρικτές του κυρίως αυτούς που δεν θέλουν να απολέσουν ‘‘πρόωρα’’ τα προνόμια της υπουργικής ή βουλευτικής τους ιδιότητας και αυτούς που προωθούν και εξυπηρετούν τα (όποια) συμφέροντά τους μέσα από το ‘‘σύστημα εξουσίας’’ του.
Το χειρότερο όλων όμως δεν είναι η ‘‘θλιβερή πραγματικότητα’’ για τον Πρωθυπουργό, είναι η ‘‘θλιβερή πραγματικότητα’’ για τη χώρα. Δια ταύτα, προσωπικά θα συνιστούσα στους ανθρώπους του ‘‘Μαξίμου’’, έχοντας κατά νου τους την πρόσφατη ‘‘φυγάδευση’’ του Μητσοτάκη υπό τη συνοδεία των ΜΑΤ στον Έβρο και την ακόμη πιο πρόσφατη ‘‘προστασία’’ του πολιτικού γραφείου του Υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης, Κώστα Τσιάρα, στην Καρδίτσα με κλούβες των ΜΑΤ, να βάλουν το μυαλό τους να ‘‘δουλέψει’’ και να αρχίσουν να σκέφτονται τι άλλο μπορεί να επακολουθήσει για αυτούς από εδώ και πέρα….
Κατερίνη, 11/12/2025
ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΚΟΥΓΚΟΥΡΕΛΑΣ
ΥΓ. Στο
δείτε και θυμηθείτε τη ‘‘φυγάδευση’’ Μητσοτάκη στον Έβρο και επίσης στο
ακούστε για τις κλούβες των ΜΑΤ έξω από το πολιτικό γραφείο του κ. Τσιάρα στην Καρδίτσα κατά τη διαμαρτυρία αγροτών.
