Γράφει ο Κώστας Δαλακιουρίδης
Το υπόλοιπο της παροιμίας πιθανόν να το θυμούνται οι παλαιότεροι. Πώς το θυμηθήκαμε; Μα με την αξιολόγηση, όπου και τα νήπια την αρνούνται, γιατί λέει θίγεται η αξιοπρέπειά τους! Δηλαδή μπορείς να κάνεις του κεφαλιού σου και πολύ περισσότερο να μην κάνεις τίποτε και να έχεις την απαίτηση να μη σου λεν κουβέντα γιατί θίγεται το εγώ σου. Αν δεν είναι αυτό θράσος τότε τι είναι;
Βέβαια κάθε αξιολόγηση ενέχει την υπόνοια της αδικίας ιδίως όταν τα κριτήρια δεν είναι αντικειμενικά. Θυμόμαστε φίλο γυμνασιάρχη που όταν έφυγε παλιά το Πασόκ από την κυβέρνηση, η Ν.Δ υιοθέτησε με μεγάλη ευχαρίστηση την προσωπική συνέντευξη κι έβαλε σε όλους τους πασοκτσήδες «2» με συνέπεια να κοπούν όλοι. Τότε γεμάτος θυμό μας είπε «ε όχι να τους μαθαίνουμε τα κόλπα και να τα εφαρμόζουν σε μας!»
Όμως περισσότερο η άρνηση έχει να κάνει με την αργομισθία. Να είσαι αραγμένος, να ενοχλείς το συνάδελφο που δουλεύει και να έχεις την απαίτηση να θεωρείστε ίσοι. Αυτό πέτυχαν οι συνδικαλιστές του δημοσίου, γιατί πίσω τους κρύβονται όλοι οι τεμπελχανάδες.
Όμως τι να περιμένει κανείς από μια χώρα που διώκεται η προσπάθεια; Και μάλιστα η πιο ευγενική της μορφή η αριστεία. Γιατί μην ακούτε ότι αυτή είναι αποτέλεσμα κάποιου ταλέντου ή θέμα εξυπνάδας. Κατά 99% είναι θέμα προσπάθειας. «Αίεν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων» έλεγαν οι αρχαίοι. Δηλαδή «Πάντα να αριστεύεις, να ξεπερνάς τους άλλους» Να μη αναφέρουμε και την παλιά αριστερά «πρώτοι στα μαθήματα πρώτοι και στον αγώνα».
Αυτή η αριστερά της τεμπελιάς είναι καινοφανές φρούτο. Μας έλεγαν φοιτητές που σπούδαζαν στη Ιταλία ότι για να γραφτούν στο ΚΚΙ έπρεπε να είναι εντάξει στα μαθήματά τους!
Η αξιολόγηση λοιπόν είναι μέτρο δικαιοσύνης γιατί με αυτή ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι. Επί πλέον είναι ένα μέτρο που προωθεί την παραγωγικότητα. Δεν μπορεί να δουλεύει ένας σε μια υπηρεσία (αυτό τουλάχιστον συνέβαινε παλιά) και να ταΐζει δέκα. Ήταν ανέκδοτο αυτό που συνέβαινε με τα συνεργεία του παλιού ΟΤΕ με την κατανομή εργασίας (ένας για τον φραπέ άλλος για την ομπρέλα, ένας να λέει ανέκδοτα, κι ένας να κάνει τη δουλειά).
Αυτό όμως που θυμόμαστε με θλίψη είναι η περίπτωση της κόρης μας στο δημοτικό. Στην πέμπτη τάξη είχαν ένα δάσκαλο διαμάντι. Τι εργασίες τους έδινε, τι φωτοτυπίες τους μοίραζε τι προσπάθεια έκανε, κι όλα τα παιδιά ανέβασαν το επίπεδό τους στη γλώσσα σε φανταστικά επίπεδα. Αλλά δυστυχώς στη έκτη η δασκάλα τους ήταν της ήσσονος προσπάθειας και τα παιδιά ξέχασαν κι αυτά που ήξεραν. Φυσικά οι γονείς διαμαρτυρήθηκαν και η απάντηση ποια ήταν; «Κι αυτή τι να την κάνουμε;»
Δηλαδή το δημόσιο τι είναι, δοχείο απορριμμάτων; Και ήρθε εκείνο το ΑΣΕΠ και φρύαξαν οι πολιτικοί γιατί τους έκοβαν την πελατεία. Με αυτά τα μυαλά όμως κράτος δεν κάνουμε. Αν δεν αναδείξουμε την προσπάθεια και όχι τη λούφα σαν αρετή μας, δάνειο δεν βλέπουμε να ξεπληρώνουμε. Γιατί, «γλυκός ο ύπνος το πρωί, γυμνός ο….. τη Λαμπρή!»
Κώστας Δαλακιουρίδης
