Του Δημητρίου Δημηνά
Τα πρόσφατα απάνθρωπα εγκλήματα του αστυνομικού και του γιατρού, με τις εν ψυχρώ θανατώσεις της 6χρονης κόρης του ενός και της 35χρονης φίλης-πελάτισσας του άλλου, των οποίων τα άψυχα σώματα πετάχτηκαν σαν άχρηστα σκουπίδια στον κάδο απορριμμάτων και την απομακρυσμένη χωματερή , αποτελούν μελανό και αποτρόπαιο στίγμα της πολλαπλώς πάσχουσας σημερινής ελληνικής κοινωνίας.
Στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για ανάλγητους δράστες , χωρίς καμιά ψυχική αναταραχή, χωρίς δισταγμό, χωρίς συναισθηματικές αναστολές, χωρίς μετεγκληματική μεταμέλεια , που διακρίνονται για την παγερή απάθεια και αδιαφορία μπρός στα τραγικά θύματά τους.
Όταν τέτοια στυγερά εγκλήματα διαπράττονται ιδίως από άτομα που τάχθηκαν να « φυλάγουν Θερμοπύλες », όπως είναι τα λειτουργήματα του αστυνομικού και του γιατρού ,στους οποίους εμπιστευόμαστε την περιφρούρηση και ασφάλεια της σωματικής μας ακεραιότητας και υγείας, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο «φυσικό» και απλό θα θεωρείται στο εξής να διαπράττονται τέτοιου είδους εγκλήματα από κοινούς και στερούμενους κάποιας επαγγελματικής και μορφωτικής ιδιαιτερότητας ανθρώπους.
H συχνότητα των διαπραττομένων στη χώρα μας ειδεχθών εγκλημάτων, η αγριότητα διάπραξης τους και οι τρόποι του μετέρχονται οι δράστες προς κάλυψη τους έχουν καταντήσει σύνηθες φαινόμενο και τείνουν να αποτελέσουν ρουτίνα της καθημερινότητας μας ,αφού η αντίδραση της πλειοψηφίας του κοινωνικού συνόλου είναι παθητική, ασθενής και συχνά ανύπαρκτη. Στην θλιβερή αυτή κατάσταση συμβάλλουν η διαχεομένη παντοιοτρόπως από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παραβατική και αντικοινωνική συμπεριφορά, η απεμπόληση και ο χλευασμός των παραδοσιακών ηθών και πνευματικών αξιών ,η ανυπαρξία στα σχολεία αξιοκρατίας και καλλιέργειας αριστείας και ήθους προς δημιουργία ισχυρών ανασταλτικών στους νέους, καθώς και η φθίνουσα ελληνική οικογένεια. Όταν καθημερινά τα παιδιά δέχονται από την TV και το διαδίκτυο καταιγισμό ανθρωποκτονιών και λοιπών κατά της ζωής εγκλημάτων και μάλιστα από ανηλίκους , όπως αυτών των δύστυχων μικρών παιδιών του Ισλαμικού Κράτους, που φανατισμένα από τα γεννοφάσκια τους ,κραδαίνουν μαχαίρια ή πυροβολούν κατά ανυπεράσπιστων αιχμαλώτων, αντιλαμβάνεται κανείς τι εικόνα σχηματίζουν οι σημερινοί νέοι για την αξία της ανθρώπινης ζωής και την ποιότητα της κοινωνίας στην οποία διαβιώνουν.
Η ευθύνη για την κατάντια της απλούστευσης και ανεκτικότητας της εγκληματικότητας βαρύνει τελικά όλους μας, που με οποιοδήποτε τρόπο ανεχόμαστε και κάποιες φορές « ηρωοποιούμε» τους πάσης φύσεως αναρχικούς , «μπαχαλάκηδες» και τρομοκράτες , επικροτώντας απερίσκεπτα τις αντικοινωνικές πράξεις
