Γράφει ο Κώστας Δαλακιουρίδης
Ο Πρίγκιπας Πέτρος Αλεξέγιεβιτς Κροπότκιν (1842-1921) ήταν από τους πρώτους θεωρητικούς του αναρχοκομουνισμού. Ήταν τεράστια ηθική προσωπικότητα. Αρνήθηκε κάθε αξίωμα που του προσφέρθηκε και ζήτησε να υπηρετήσει στη Σιβηρία. Εκεί εξερεύνησε την πανίδα της περιοχής.
Ανέφερε λοιπόν, πως στη Σιβηρία επί τσάρου ακόμα, όπου δεν έφτανε η κρατική μηχανή ο κόσμος ζούσε φτωχά αλλά ευτυχισμένος. Αυτοδιοργανώνονταν σε κομούνες και τα έβγαζε πέρα μια χαρά. Αυτό δεν το πρόβλεψε ο Δαρβίνος που υπερτίμησε τον αγώνα για επιβίωση και δεν τόνισε την συνεργασία για επιβίωση που διαπίστωσε ο Πιοτρ στις δυσμενείς συνθήκες της Σιβηρίας.
Για τον στοχαστή Πιοτρ, η συνεργασία ήταν η κυρίαρχη εξελικτική κινητήρια δύναμη κάθε κοινωνικής ζωής, από τα μικρόβια ως τον άνθρωπο. Αυτό που δεν πρόσεξε είναι ότι αυτό ισχύει κυρίως στα πολικά κλίματα όπου η ενέργεια είναι πολύ χαμηλή. Στα τροπικά κλίματα όπου η ενέργεια υπερχειλίζει κυριαρχεί ο εγωισμός και η βία.
Πραγματικά παρακολουθώντας γύρω μας θα δούμε ότι όπου υπάρχει μεγάλη ενέργεια δηλαδή πλούτος, έχουμε ζήλια για τους ανώτερους, περιφρόνηση προς τους κατώτερους και ανταγωνισμό προς τους ίσους. Με όλα αυτά πάθη δεν μπορεί να υπάρχει ευτυχία αλλά μόνο ευτυχισμένες στιγμές όταν υπάρχουν επιτυχίες που είναι σπάνιες.
Όταν υπάρχει γενική φτώχεια δεν υπάρχουν αυτά τα πάθη αλλά μόνο η συμπόνια. Υπάρχει συνεργασία και αλληλοβοήθεια. Υπάρχει κατανόηση και ομόνοια. Όταν δεν μπαίνει ανάμεσα στους ανθρώπους το άτιμο το χρήμα, όλα είναι πιο απλά. Όταν κοιτάς την καρδιά του άλλου κι όχι το πορτοφόλι του υπάρχει χώρος για πραγματικές φιλίες. Και ας προσθέσουμε και τα οικολογικά οφέλη.
Μόλις κατανοήσαμε αυτά, έλαμψε σαν λαμπτήρας 500 βατ η αλήθεια και οφείλουμε να ζητήσουμε ταπεινά συγγνώμη από την κυβέρνηση για τα όσα γράφαμε. Βέβαια το έλεγαν αλλά δεν δώσαμε σημασία, γιατί νομίζαμε ότι ήταν μια λαϊκίστικη τακτική το να τσακίσουν την μεσαία τάξη. Γιατί, τι είναι η μεσαία τάξη; Μια σχιζοφρενική ερμαφρόδιτη κατάσταση. Ούτε πλούσιοι ούτε φτωχοί. Μεσοβέζικα πράγματα κι ας πάει ο Αριστοτέλης να κουρεύεται με την μεσότητά του. Αυτό λοιπόν έπρεπε να διορθωθεί και γρήγορα.
Αυτή είναι και η απάντηση και γι’ αυτούς που απορούν γιατί δεν θέλουμε επενδύσεις. Όχι κύριοι δεν απαρνιόμαστε τα ιδανικά μας για να ανεβεί το βιοτικό μας επίπεδο. Μήπως έχετε καμιά καλή πρόταση για να κατέβει;
Τώρα υπάρχει μια εκκρεμότητα τι θα γίνει με τους πλούσιους. Απλά θα προσχωρήσουν στο κόμμα όπως προσπάθησε να κάνει η κ. Γιάννα που τους υποστήριξε στα πρώτα τους βήματα. Άλλωστε τα μέλη του κόμματος μπορούν να υποφέρουν σαν οσιομάρτυρες τα πάθη που φέρνει το χρήμα.
Ειλικρινά και δίχως την παραμικρή ειρωνεία δεν θα μας κακοφαινόταν μια τέτοια κατάσταση γιατί τη ζήσαμε. Αυτό που δεν ανεχόμασταν ήταν να τρώει το παιδί του γείτονα γαλακτομπούρεκα κι εμείς να βάζουμε στο ψωμί μας λάδι και ζάχαρη.
Αυτό το έζησαν και οι Αλβανοί όταν κατέρρευσε το καθεστώς και είδαν ότι οι γείτονες είχαν πολύ περισσότερα από αυτούς και τα βράδια δεν άναβαν φώτα για να δουλεύουν αλλά για να διασκεδάζουν έστω και με δανεικά.
Τούτο σημαίνει ότι από αυτή την άποψη είχε δίκαιο ο Τρότσκι. Διαρκής επανάσταση μέχρι που να γίνουν όλοι φτωχοί. Γιατί, τι έκανε ο Στάλιν; Τους μάντρωσε όλους σ’ ένα παράδεισο των φτωχών, όμως δίπλα υπήρχαν οι πειρασμοί της καπιταλιστικής κόλασης. Κάποτε θα συνθηκολογούσαν αφού «το μεν πνεύμα (μαρξισμός) πρόθυμο η δε σαρξ (προλεταριάτο) ασθενής».
Ας επικρατήσει λοιπόν και στις άλλες χώρες παρόμοιος σοσιαλισμός και τότε το ξανασκεφτόμαστε! Όχι όμως να γίνουμε εμείς στην Ευρώπη τα νέα πειραματόζωα.
Κώστας Δαλακιουρίδης
