Εις ώτα μη ακουόντων
Ένα μικρό παιδί είδε σε μια αυλή, μια γάτα να βασανίζει ένα ποντίκι. Έβαλε τα κλάματα κι έτρεξε στη μάνα του. Αυτή αμέσως το πήρε από το χέρι και το πήγε σ’ ένα ψυχολόγο για να μην μείνει λέει κάποιο παιδικό τραύμα στην ψυχούλα του. Τι λέτε καλέ; Αν ήταν έτσι, οι παππούδες μας έπρεπε να πάρουν πρώτα δοκτορά στην ψυχολογία για να ζήσουν στα τότε χωριά.
Μα τότε, να κλείσουμε τα παιδιά σε μια γυάλα να τα χαιρόμαστε ή όπως σχεδίαζαν πολλοί γονείς σ’ ένα διαμέρισμα – κλουβί με όλες τις ανέσεις για να μην τραβήξει το παιδί ότι τραβήξαμε εμείς. Δηλαδή να μάθει να μην αγωνίζεται και να τα περιμένει έτοιμα από κάποιον «σωτήρα» του.
Με κάτι ηλικιωμένους που συζητούμε, λυπούνται βέβαια για τη σημερινή κατάσταση αλλά τουλάχιστον ακόμα κι αν δεν τους έμεινε τίποτε, είναι πάντα στον νου τους η θύμηση των αγώνων που έδωσαν. Με τις νίκες τους και τις ήττες του. Το θέμα ήταν να μείνουν όρθιοι.
Αν αφαιρέσουμε από τη ζωή τον αγώνα με τις νίκες και τις ήττες, αυτή θα είναι σαν μια ταινία χωρίς δράση χωρίς δραματικές και χαρούμενες στιγμές. Τι μένει; Ένα απέραντο κενό που οδηγεί σον σημερινό μηδενισμό που ταλαιπωρεί τις κοινωνίες της (πρώην για μας) αφθονίας.
Από τη μεταπολίτευση και μετά τα πράγματα άλλαξαν. Ανακαλύψαμε ότι μπορούσαμε να ζούμε μια χαρά και χωρίς στάλα ιδρώτα αρκεί να ψήφιζε το σόι μας κάποιον βουλευτή. Έτσι εμείς εκμαυλίζαμε τον βουλευτή κι αυτός εμάς. Το θέμα ήταν να βολευτούμε σε μια θεσούλα να αποφύγουμε τη σκληρή βιοπάλη που συνεπάγεται η ελεύθερη αγορά. Εκεί στη προστασία της μαμάς πολιτείας που στη στοργική αγκαλιά δέχθηκε του κόσμου τους αργόσχολους για να μην τους μείνει κάποιο παιδικό τραύμα, ανδρώθηκε η γενιά μας.
Και τώρα βρεθήκαμε εδώ χρεοκοπημένοι και κατεξευτελισμένοι και το απολαμβάνουμε αρκεί να μη χάσουμε το χουζούρι μας. Απολαμβάνουμε τα ψέματα το κάθε πολιτικού που κολακεύει εμάς τους κακομαθημένους, και λέει ότι θα πείσει τους Ευρωπαίους να μας δώσουν το δίκαιό μας. Δηλαδή να μας χαρίσουν τα χρέη που τόσο ασυλλόγιστα μας έδιναν.
Δεν καταλαβαίνουμε την επίθεση στον κ. Τσίπρα. Το παιδί είναι ο εθνικός μας ψυχίατρος. Δεν θέλει να μας μείνουν τραυματικές εμπειρίες από τη βάναυση συμπεριφορά των δανειστών (η γάτα με το ποντίκι) και κάνει ότι κάνει. Αντί για ψυχοφάρμακα μας δίνει ωραίες ιστοριούλες για παράλληλα προγράμματα, αντίμετρα κι άλλα παραμύθια για να κοιμούνται τα παιδάκια.
Προφανώς η επίθεση που δέχεται είναι ενορχηστρωμένη από ψυχολόγους που τους παίρνει τη μπουκιά από το στόμα. Ξέρετε πόσες επισκέψεις γλιτώσαμε; Αλήθεια, δεν μας λέτε κ. Μητσοτάκη, πότε σας καλέσαμε να μας σώσετε; Δεν βλέπετε ότι την βρήκαμε μια χαρά με τον Αλέξη. Δέχεται αυτός (η μάλλον ο Ευκλείδης) το ξύλο της αρκούδας για να μην έχουμε εμείς ψυχικά τραύματα. Όμως τα παιδιά πολεμούν σαν λεοντάρια. Πρέπει να το ομολογήσουμε και να μην κρίνουμε σαν τους Αμερικανούς ωφελιμιστές από το αποτέλεσμα. Βέβαια μας βγαίνει λίγο ακριβή αυτή η ψυχολογική υποστήριξη αλλά για λογαριάστε πόσα δις θα πληρώναμε σε ψυχολόγους.
Και μετά έχεις τον αντιπολιτευόμενο τύπο να ασκεί κριτική για τις συνεχείς αποτυχίες και την έλλειψη προγράμματος. Φαίνεται ότι αγνοούν την επιστήμη της στατιστικής. Όσες περισσότερες αποτυχίες έχουμε τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες την άλλη φορά να πετύχουμε. Αυτό είναι το πρόγραμμά μας. Αλλά όταν έβρεχε ο Θεός μυαλό, αυτοί κρατούσαν ομπρέλα.
Κώστας Δαλακιουρίδης
