Εις ώτα μη ακουόντων
«Ξέρεις ρε ποιος είμαι εγώ;» Άνθρωποι που δεν τους ήξερε ούτε η μάννα τους παρίσταναν τον καμπόσο σε όσους προφανώς δεν τους ήξεραν. Γιατί αν τους ήξεραν δε θα είχαν καμιά διάθεση να τους ξαναμάθουν. Βέβαια τώρα μετά την κατάντια μας θα έπρεπε να ρωτούν «ξέρεις ποιος ήμουν εγώ;»
Μια παροιμία λέει το χούι ξεχούι δεν γίνεται» και μετά μια άλλη «πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι». Αυτό λέει με άλλα λόγια πως «ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του μηδέ τη γνώση άλλαξε μηδέ την κεφαλή του». ’Η διαφορετικά, «Τι έχεις Γιάννη, τι είχα πάντα»! Αυτοί δεν αλλάζουν με τίποτε. Κάτι θα βρουν να τους ξεχωρίζει από τους κοινούς θνητούς.
Έχουν την εντύπωση ότι ο μισός κόσμος έγινε για να τους υπηρετεί κι ο άλλος μισός για να τους χειροκροτεί. Στη βάση τους όμως είναι απέραντα ανασφαλείς και κρύβουν την ανασφάλεια με ένα υπερτροφικό εγώ.
Από τη στιγμή που γεννιέται ένας άνθρωπος το εγώ του μεγαλώνει. Τα μωρά θέλουν να ξεχωρίζουν κι οι έφηβοι το ίδιο. Από εκεί και πέρα το εγώ σε ξεχωρίζει από τους άλλους και με τις επιτυχίες γιγαντώνεται. Είναι φυσικό για τους νέους να θέλουν να ξεχωρίζουν και να φαίνονται ανώτεροι. Δεν έχουν ακόμη το «γνώθι σ’ αυτόν». Καθώς ό ήλιος σηκώνεται από τον ορίζοντα οι σκιές μας φαίνονται γιγάντιες Όσο ψηλώνει τόσο κονταίνουν και μετά το μεσουράνημα ψηλώνουν από την αντίθετη πλευρά.
Αυτό μερικοί το ερμηνεύουν σαν επιβράβευση από την κοινωνία (κάτι πρώην). Όσοι έχουν δυο δράμια μυαλό το ερμηνεύουν ότι η εξαφάνιση του εγώ φανερώνει την άνοδο από κάτι άλλο. Μια κατανόηση της ασημαντότητας και μια προσαρμογή στα πραγματικά μας μεγέθη.
Μερικοί λεν ότι το εγώ εμποδίζει την λάμψη της ψυχής, αλλά σήμερα ποιοι πιστεύουν στην ύπαρξη της ψυχής; Δεν πιστεύουν ακόμα στο προφανές: ότι είμαστε ένα κομμάτι από το σύμπαν και στα δύο επίπεδα στο υλικό και στο πνευματικό. Το τελευταίο το θεωρούν παράγωγο της ύλης. Όμως τότε πρέπει να προικίσουν την ύλη με νόηση κι άντε πάλι βρισκόμαστε στο μαύρο σκοτάδι.
‘Ένα είναι βέβαιο. Ότι το εγώ πεθαίνει με το σώμα και κανείς δεν ξέρει αν θα ξαναγεννηθεί και σε ποια ηλικία θα αντιστοιχεί. Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα εγώ-φαντάσματα που έμεινε μόνο η μορφή τους. Το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ», εκεί δεν έχει κανένα νόημα. Εκεί πραγματικά όλοι είναι ίσοι, μια πραγματικότητα που αγνοούν όσοι προσπαθούν να την φέρουν στη πραγματική ζωή.
Δυστυχώς η ζωή είναι ένας αγώνας και για να τον κάνουμε πιο εύκολο πρέπει να συνεργασθούμε άρα να περιορίσουμε τα εγώ μας. Και για την χώρα μας φαίνεται αν κρίνουμε από τους πολιτικούς είναι πολύ δύσκολο. Και για κάποιους που νομίζουν ότι είναι κάτι τους παραπέμπουμε στον μύθο του Αισώπου με το βόδι και τον βάτραχο που φούσκωνε για να το φτάσει!
Κώστας Δαλακιουρίδης.
