Του Δημητρίου Δημηνά
Βρισκόμαστε 2017 χρόνια μετά την γέννηση του Θεανθρώπου και η πολυπόθητη για τους ενοίκους της γης ειρήνη, όπως την διακήρυξαν οι άγγελοι με τον θεσπέσιο ύμνο τους «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία», κατά την υπέροχη αφήγηση του Ευαγγελιστή Λουκά, δεν εδραιώθηκε ποτέ στην πολύπαθη υφήλιο μας.
Μετά από δύο παγκόσμιους αιματηρούς πολέμους ο πλανήτης μας δεν ησύχασε ποτέ και είναι έτοιμος και πάλι να εκραγεί με τις τρομακτικές εχθροπραξίες και ταραχές που συμβαίνουν καθημερινά σε διάφορες εύφλεκτες περιοχές του. Κατά τραγική ειρωνεία ακόμη και αυτή η ευρύτερη περιοχή της γέννησης και δράσης του Κυρίου ,η Ιερουσαλήμ ,που ετυμολογικά σημαίνει «πόλη της ειρήνης», αποτελεί εδώ και αιώνες θέατρο διεθνών αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων. Μάλιστα μετά την πρόσφατη αναγνώριση της από τον πλανητάρχη Τραμπ ως επίσημης πρωτεύουσας του κράτους του Ισραήλ άναψαν καινούργιες φωτιές πολέμου μεταξύ των αντιμαχομένων γειτονικών κρατών με απροσμέτρητες συνέπειες.
Ο Χριστός δεν υποσχέθηκε, βέβαια, κατά τα χρόνια της επί γης παρουσίας Του πολιτική ειρήνη ,όπως προφανώς περίμεναν από τον αναμενόμενο Μεσσία οι συμπατριώτες του Ιουδαίοι. «Η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου»[Ιω.18,36] διακήρυξε.
Την εσωτερική αποκατάσταση του κατακερματισμένου εσωτερικά ανθρώπου και την ψυχική του ειρήνη και ισορροπία επεδίωξε με την διδασκαλία και την βιωτή Του, διαβεβαιώνοντας, «την ειρήνη την εμήν δίδωμι υμίν»[Ιω.14,27].- Προειδοποίησε όμως τους οπαδούς Του, «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμον».[Ιω.16,33] Καλεί μάλιστα τους ταλαιπωρημένους και βασανισμένους ανθρώπους να τον ακολουθήσουν προκειμένου να αναπαυθούν και ειρηνεύσουν ψυχικά, «δεύτε πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς» [Ματ.11,28]
Στις σημερινές αντίξοες συνθήκες της πτώχειας, των στερήσεων , των αδιεξόδων επιβίωσης , της ανεξέλεγκτης εγκληματικότητας που μαστίζει τη χώρα, όπως το πρόσφατο στυγερό ξεπάστρεμα της οικογένειας του από τον αυτόχειρα αστυνομικό και την δηλητηρίαση τροφίμων από ομάδα αναρχικών, που αμαυρώνουν την βεβαρυμμένη από άλλους παράγοντες ατμόσφαιρα των ημερών ,έρχεται ο γεννηθείς κάτω από παρόμοιες κοινωνικές συνθήκες Χριστός να απαλύνει τον πόνο και την οδύνη και να δώσει παρηγοριά και στήριγμα σε όσους προσβλέπουν στην παρουσία Του.
Ο ταλαιπωρημένος από κακουχίες, αρρώστιες, φυλακίσεις και προπηλακισμούς Απόστολος Παύλος, απευθυνόμενος στους χριστιανούς της Ρώμης διερωτάται «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Θεού; Θλίψις ή στενοχωρία,ή λιμός, ή γυμνότης,ή κίνδυνος;… ούτε θάνατος δυνήσεται ημάς χωρίσει..» [Ρωμ.8,34] Τίποτε δεν μπορεί να χωρίσει από την πρόνοια και μέριμνα του Θεού όποιον εμπιστεύεται σε Αυτόν την ύπαρξη του.
Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας, που επιτυγχάνεται με την συνεπή χριστιανική βιωτή μας, την γνήσια αγάπη και αλληλεγγύη προς τον πλησίον και την ενσυνείδητη ταπεινή προσευχή , απομακρύνει φοβίες και άγχη, προσφέρει γαλήνη και ηρεμία, θείο φωτισμό, καθαρότητα σκέψεως, γεννά ελπίδα και προσφέρει νόημα και σκοπό στην ύπαρξη μας.
Μόνον «ο Χριστός είναι που δίνει τη χαρά και την ειρήνη» σύμφωνα με το στίχο παλιού παιδικού άσματος.
* Τα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Άρθρα - Απόψεις» του Ολύμπιου Βήματος δημοσιεύονται αυτούσια και απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του Ολύμπιου Βήματος.
