Εις ώτα μη ακουόντων
Μια φορά λέει μια γνωστή ιστοριούλα ένα καλός άνθρωπο πέθανε και φυσικά πήγε στον Παράδεισο. Εκεί είδε αρκετό κόσμο αλλά παρατήρησε κάποιο περίεργο πράγμα. Κάθε τόσο μερικοί έκαναν μια τούμπα λες και ήταν γυμναστές. Άλλοι πιο συχνά άλλοι σπάνια. Παραξενεύτηκε και ρώτησε έναν άγγελο. Αυτός του έλυσε την απορία.
– Απλά αυτοί είχαν άπιστες γυναίκες. Το πόσο συχνά κάνουν την τούμπα, εξαρτάται από το πόσο άπιστες ήταν οι γυναίκες τους. Με τις τούμπες ξεπληρώνουν τις αμαρτίες εκείνων και για ανταπόδοση ανεβαίνουν πιο ψηλά στα ρετιρέ του παραδείσου! Να κοίτα εκείνο που κάνει δέκα μαζεμένες. Είχε πολύ άπιστη γυναίκα.
– Καλά όλα αυτόν, αλλά δεν βλέπω το φίλο μου τον Λάκη.
– Α λες αυτόν με μια πολύ τσαχπίνα γυναίκα;
– Ναι!
– Ά, τον έχει ο Άγιος Πέτρος για…ανεμιστήρα!
Δεν ξέρουμε γιατί, αλλά η ιστορία αυτή μας ήρθε στο μυαλό όταν ακούσαμε τον (αριστερό) δημοσιογράφο Δήμο Βερύκιο να φωνάζει «Άντε μια άλλη τούμπα Αλέξη να βγάλουμε κι αυτή τη χρονιά!»
Δηλαδή αν καταλάβαμε καλά η περήφανη πολιτική γίνεται με τούμπες. Τα παιδιά στο Σύριζα είναι ανυποχώρητα και κάθε τόσο βάζουν κόκκινες γραμμές. Δυστυχώς δεν κρατάνε για πολύ. Αν καμιά φορά κρατήσουν μπέσα όπως πρόσφατα σε μια διάταξη για τα ιδιωτικά σχολεία, ζητάν να ξαναψηφίσουν γιατί λέει τους ξέφυγε η ψήφος! Κατά τα άλλα είναι συνεπείς στην ασυνέπειά τους.
Το να ισορροπείς ανάμεσα σ’ αυτό το κόμμα και τους Ευρωπαίους είναι ότι πιο ψυχοφθόρο υπάρχει. Τι να κάνει ο έρμος ο Αλέξης. Τους κάνει τα χατίρια γιατί ευτυχώς ικανοποιούνται με τα λόγια και μετά δεν τους πειράζει το τελικό αποτέλεσμα, αφού πριν είχε περάσει το δικό τους. Προσπάθησε μαζί με άλλα στελέχη να τους σύρει κατά τους σοσιαλδημοκράτες αλλά αυτοί την ιδεολογία τους δεν την αλλάζουν!
Μετά θέλουν συνεργασίες με άλλους που όμως δεν καταλαβαίνουν σε ποια βάση να συζητήσουν αφού αυτή αλλάζει συνέχεια. Μέχρι να καταλήξουν κάπου, βρίσκονται να υιοθετούν την αντίθετη. Ο Κύπριος υπουργός των οικονομικών το είχε πει σε κάποιο Γιουρογκρούπ επί Βαρουφάκη: «να βοηθήσουμε, αλλά δεν καταλάβαμε τι ακριβώς θέλουν!»
Μας θυμίζουν μια νίλα που πάθαμε όταν ήμασταν ορειβάτες. Ξεκινήσαμε να πάμε σε μια κορυφή. Οι παλιοί μας έλεγαν να πιάσουμε μια πλαγιά και μετά να ανεβούμε σιγά-σιγά. Αλλά εμείς βιαζόμασταν και πιάσαμε την ράχη. Κατά κακή μας τύχη βρήκαμε ομίχλη. Κάποια στιγμή κι ενώ έπρεπε να είχαμε φτάσει στον προορισμός μας, κάποιος είπε:
-Βρε παιδιά, αυτό το δέντρο το έχω δει άλλες τρεις φορές!
– Αντε βρε χαζέ όλα τα δέντρα μοιάζουν.
– Καλά, εγώ θα του κρεμάσω ένα μαντήλι.
Σε μισή ώρα νάτο πάλι το δέντρο με το μαντήλι. Απλώς γυρνούσαμε γύρω από μια τοπική κορυφή αφού η ομίχλη μας εμπόδιζε να δούμε την άλλη που ήταν ο προορισμός μας. Αν στη θέση της ομίχλης βάλουμε την αυταπάτη καταλαβαίνουμε απόλυτα τα συντρόφια μας. Κι εδώ φαίνεται τι τους λείπει: στρατηγική!
Κάτι μας λέει ότι το νέο προεκλογικό σύνθημα θα είναι οι θυσίες που κάνουν για το λαό και θα μας θυμίσουν εκείνο το παλιό καψούρικο «κάνω τούμπες, κάνω τούμπες για χατίρι σου. Ναι Ναι…»
Κώστας Δαλακιουρίδης
