Εις ώτα μη ακουόντων
Μια καταχνιά πλάκωσε πάλι την δόλια μας πατρίδα. Οι δανειστές δεν συμφώνησαν για το πώς θα μοιράσουν τα ιμάτιά μας. Ένα σωρό κοράκια και γύπες γυροφέρνουν το γαλάζιο μας ουρανό και μετρούν το πόσο ακόμα αντέχουμε. Και οι αποφάσεις που βγάζει το Γιούρογκρουπ είναι το αλατοπίπερο για να μας κάνουν πιο νόστιμους.
Προηγουμένως είχαν σύσκεψη μεταξύ τους, απόντων ημών. Καλά δεν έχουμε κρατική οντότητα; Δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα λες και θεωρούν την χώρα δορυάλωτη; Ποιος τους έδωσε αυτό το δικαίωμα; Μήπως εμείς οι ίδιοι;
Θα παρακαλούσαμε τους κυβερνητικούς να μην είναι τόσο αισιόδοξοι γιατί κάνουν χειρότερα τα πράγματα. Πού την βρίσκουν τόση αισιοδοξία; Τι πίνουν και δεν μας δίνουν; Του κ. Τσίπρα του είχα δέσει το πόδι με ένα σχοινί για να μην πετάξει από τη χαρά του. Τι του είχαν υποσχεθεί;
Έχουμε την εντύπωση ότι ο ένας δουλεύει τον άλλο κι όλοι μαζί εμάς. Το βλέπουμε τελευταία στο βλέμμα του Αλέξη. Συνέχεια ο φακός τον πιάνει με μια έκφραση σαν να ήθελε να μας πνίξει όλους μαζί. Λάθος Αλέξη. Το κόμμα σου πρέπει να πνίξεις που σε πήρε στο λαιμό του. Που πήγε εκείνο το παιδικό χαμόγελο; Εκείνη η επαναστατική ανεμελιά; Τι ωραία να υπήρχε κάτι σαν το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι και να φορτώνεται αυτό της απογοητεύσεις και τις αποτυχίες και να μας αφήνει τον Αλέξη όπως ήταν;
Η μαμά Τσίπρα το είχε καταλάβει : «αχ θα μου το κατσιάσουν το αγόρι μου» φέρεται να είχε πει. Δυστυχώς κ. Τσίπρα μαζί με το αγόρι σου κατσιάζουν και μας και δεν ξέρουμε που θα βρούμε τόσους ορθοπεδικούς.
Όμως γιατί ντε και καλά κάποιος πρέπει να μας σώσει; Χέρια πόδια κεφάλι δεν έχουμε; Παρεκτός κι αν το τελευταίο είναι κλούβιο. Που πήγε μωρέ το ελληνικό δαιμόνιο; Γιατί έπεσε σε λήθαργο; Τι το πότισαν και μαράθηκε;
Φαίνεται ο τι η κατάβαση στο σπιράλ θανάτου μας έφερε σκοτοδίνη και περιμένουμε από τους άλλους να πατήσουν το φρένο. Εδώ χρειάζονται πρωτοβουλίες. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει τον λόγο. Αρχικά πρέπει να τους καλέσει τάχα μου δήθεν μου για συμβούλιο και να τους κλειδώσει σένα δωμάτιο. Μετά να ζητήσει από τα κόμματα αντί για λύτρα μερικά στελέχη της προκοπής που θα ξεχάσουν για λίγο που ανήκουν. Να αναστείλει μερικά άρθρα του Συντάγματος και να κάνει μια διαπραγματευτική ομάδα να χειριστεί την υπόθεση για όλο το έθνος. Οι ξένοι δεν μας παίρνουν πλέον σοβαρά. Δεν το κατάλαβαν ακόμα τα κομματικά σαΐνια; Ή είναι απασχολημένα με το να ξεσχίζουν κι αυτά τις σάρκες μας;
Πάνω από τις πολιτικές καριέρες και τις κομματικές ίντριγκες υπάρχει μια χώρα. Αρκετά πια τα ανούσια κονταροχτυπήματα στη βουλή και οι τάφοι που σκάβει ο ένας για τον άλλο. Αν θέλουν χειροκροτήματα ας βάλουν μια ατέρμονη κασέτα να την ακούν μέχρι την αιωνιότητα ίσως και γαληνέψει το υπερτροφικό τους εγώ. Εδώ ο κόσμος χάνεται κι η γριά χαριεντίζεται. Στο κάτω – κάτω αν ο κ. Πρόεδρος δεν θέλει να χαλάσει τις καρδιές με το σινάφι του, ας παραιτηθεί για ν’ ανοίξει ο δρόμος για κοινοβουλευτική λύση.
Βέβαια αυτά που γράφουμε δεν αρέσουν σε κανένα. Όλοι είναι σε αναμονή. Περιμένουν άλλοι ν’ αποφασίσουν γι αυτούς ώστε να προσαρμόσουν τις μικροκομματικές τους κινήσεις. Λόγια, λόγια, λόγια, άδεια λόγια χωρίς αντίκρισμα. Κι αχός από τα τανκς αχνακούγεται. Το θέμα είναι ποιανού είναι τα τανκς…
Κώστας Δαλακιουρίδης
