Κάτω από την συμφωνία της δομικής αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση σε μια σειρά πεδία -προστέθηκε η δολοφονία του νέου στην Νέα Φιλαδέλφεια από κροάτες νεοναζί χούλιγκανς- εξελίσσεται η κούρσα της διαδοχής στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ με έναν καλώς εννοούμενο διαγκωνισμό αλλά και με διακριτές τις πολιτικές γραμμές των τεσσάρων υποψηφίων για την Προεδρία: Έφη Αχτσιόγλου, Ευκλείδης Τσακαλώτος, Νίκος Παππάς και Στέφανος Τζουμάκας μέχρι το Διαρκές Συνέδριο της 2ας Σεπτέμβρη μοιράζονται με τοποθετήσεις, συνεντεύξεις, παρεμβάσεις στα κοινωνικά δίκτυα την δική τους σκέψη για την επόμενη ημέρα του κόμματος και στον απόηχο ενός μπρα ντε φερ που σημειώθηκε για το χρίσμα στον Δήμο της Αθήνας.
Πίσω από τις γραμμές κανείς εντοπίζει τα διαφορετικά χαρακτηριστικά που ο – η κάθε υποψήφιος θέλει να προσδώσει στον ΣΥΡΙΖΑ και σε μια συγκυρία που επίσης τρέχει η υποχρέωση για έλεγχο της κυβέρνησης και άσκησης κριτικής.
Η Αχτσιόγλου επιμένει σε έναν συγκερασμό ριζοσπαστσμού και αξιοπιστίας αλλά και ενεργοποίησης του συλλογικού νου του κόμματος με αξιοποίηση όλου του εύρους του δυναμικού του, παλιού και νέου. Εσχάτως θέτει και ζητήματα λειτουργίας, αφού τα ρεύματα- και ορθώς- είνα συστατικά στοιχεία των καταβολών του χώρου αλλά συχνά η πολεμική τους εντός ακινητοποιούσε τις δυναμικές.
Ο Παππάς βάζει ζήτημα για κόμμα των μελών και όχι των μηχανισμών ενώ όλο και πιο διακριτά μιλάει με όρους παράταξης και πιο κριτικά για κάθε ταυτοτική αναδίπλωση που θα εκπορεύει δυναμική μόνον από ένα ρεύμα του χώρου και δη του πιο αριστερόστροφου. Είναι σαφής η στόχευση του στην μετέωρη πασοκογενή δεξαμενή που μετά την διπλή ήττα του Μάη- Ιούνη και το σοκ Τσίπρα αναζητά ρόλο και νόημα στην στερέωση και τον ανασχηματισμό του κόμματος (κρυφή μύχια σκέψη πολλών εδώ μια υποψηφιότητα Τεμπονέρα έστω την τελευταία στιγμή).
Ο Τσακαλώτος επίσης έχει σαφές πολιτικό σχέδιο για ένα κόμμα της ευρωπαικής αριστεράς με ταξική μεροληψία υπέρ των αδυνάτων, με κύριο ρόλο στην συζήτηση ανά την Ευρώπη και με τα νέα δεδομένα μιας δεξιάς μετατόπισης – όχι μόνον στην Ελλάδα. Έχει ενδιαφέρον πως στήριξη στων Τσακακώτο δεν παρέχει απλώς ένα μέρος της Ομπρέλας, της κλασικής του δηλαδή πολτικής οικογένειας, αλλά και μέρος νέων στελεχών που στο πρόσωπό του αναγνωρίζουν μια θεραπευτική βάση για το ζήτημα της αξιοπιστίας που φάνηκε πως γιγάντωσε το αντι- σύριζα μέτωπο μαζί με άλλα βέβαια αίτια.
Ο Τζουμάκας μιλά πολιτικά, παραταξιακά, συχνά ασκεί πολεμική στην λογική τξηςε «δυναμικής μειοψηφίας» και θέλει ένα κόμμα ξανά δυνητικά ανοιχτό, μαζικό και έτοιμο για την εξουσία. Κάθε ένας εκ των τεσσάρων, εκφράζει και μια αγωνία για την επόμενη ημέρα ενός πολιτικού σκηνικού όπου δεν διεξάγεται η πολιτική αντιπαράθεση υπό το πρίσμα ενός μεγάλου δικομματισμού.
