Εις ώτα μη ακουόντων
Έτσι υποδεχόμαστε τον πρόεδρο της φίλης και συμμάχου (αυτά πλέον ηχούν σαν ρομαντικά στερεότυπα) χώρας. Βέβαια δεν έχουμε τον κ. Καραμανλή να τον υποδεχτεί με την σερραϊκή προφορά του: «Μισιέ λιε πρεζιντάντ, ζιε σουί τρε κουντάντ..» Βέβαια μπορεί στην προφορά να μην τα κατάφερνε όμως στις επαφές με τους ξένους ηγέτες τα πήγαινε μια χαρά αφού μιλούσαν την ίδια γλώσσα. Την γλώσσα του ρεαλισμού.
Ο κ. Μακρόν θα έλθει φυσικά στην Ελλάδα για μπίζνες και θα τον ακολουθούν κατά τα ειωθότα αρκετοί επιχειρηματίες που έχουν βολιδοσκοπήσει ορισμένες συμφέρουσες (γι’ αυτούς φυσικά) επενδύσεις και χρειάζονται τον Γάλλο πρόεδρο να βάλει το χεράκι του για να προχωρήσουν.
Δεν ξέρουμε αν γνωρίζει ο Γάλλος πρόεδρος ότι τα πράγματα στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας είναι ολίγον τι μπουρδουκλωμένα. Γιατί ο κ. Τσίπρας καίγεται για επενδύσεις ώστε να τις πανηγυρίσει στη Θεσσαλονίκη αλλά οι υπουργοί του έχουν άλλη γνώμη. Και όχι μόνο οι υπουργοί του αλλά και τα κομματικά στελέχη που καθοδηγούν την δημόσια διοίκηση. Χρόνια είχαν να βγάλουν το άχτι τους πάνω στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα και θα τους χαλάσουν τα γαλλάκια την διασκέδασή τους;
Δεν ξέρετε τι σημαίνει να έχεις τελειώσει όλες τις διαδικασίες κι εκεί που είσαι έτοιμος να ξεκινήσεις να σου πετάγεται κάποια άσχετη υπηρεσία και σε στέλνει πάλι στην αρχή διότι σύμφωνα με κάποιον νόμο που τον ανακάλυψαν για χάρη σου δεν είχες λάβει την απαραίτητη έγκριση. Να τα μουτζώσεις ενώ έκανες του κόσμου τα έξοδα; Να κάνεις υπομονή μερικά τέρμινα; Να δαγκώσεις το αυτί του αρμόδιου; Όλα παίζονται.
Φυσικά υπάρχουν και οι διακρατικές συμφωνίες ώστε να συνεργαστούν δημόσιες υπηρεσίες ή οργανισμοί για κοινά έργα. Βέβαια οι Γάλλοι έχουν εμπειρία από δημόσιες επιχειρήσεις όπως λόγου χάρη την αυτοκινητοβιομηχανία Ρενό στην οποία ακόμα το γαλλικό δημόσιο έχει ποσοστά. Από το 1945 μέχρι το 1996 περίπου η Ρενό ήταν καθαρά κρατική επιχείρηση με πολλές διακρίσεις και επιτυχίες. Όμως κρίθηκε αναγκαίο να ιδιωτικοποιηθεί για να περιοριστούν τα ελλείμματα.
Στην χώρα μας δεν γνωρίζουμε κάποια κρατική επιχείρηση μέσα σε ελεύθερο συναγωνισμό που να άντεξε τόσα χρόνια. Θα την είχαν ρημάξει. θα είχε τριπλάσιο προσωπικό από όσο χρειαζόταν, κομματικό μάνατζερ κι όλα τα καλούδια ενός καλοστημένου αλαλούμ.
Δεν υπάρχει τίποτε στο δημόσιο όπου βάζουν χέρι οι κομματικοί μηχανισμοί και να μην απαξιώνεται με ταχύτητα αστραπής. Τις ιδιωτικές επενδύσεις δεν τις θέλουν όχι για λόγους αρχής αλλά γιατί δεν μπορούν να βολέψουν δικούς τους. Ας υποσχόταν μια τέτοια επιχείρηση ότι θα προσλάβει κομματικά στελέχη, και να δείτε για πότε θα έφευγαν όλα τα εμπόδια.
Βέβαια στην περίπτωση της Γαλλίας την ανάγκη φιλοτιμία ποιούντες θα κάνουν ένα σκόντο στα «ιδανικά» τους. Γιατί έμμεσα εξαγοράζουμε κάποια στήριξη σε διεθνείς οργανισμούς. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα τα ξεπουλήσουμε όσο κι όσο όπως έκαναν άλλωστε και αρκετοί προηγούμενοι. Είμαστε γερμανικό και ολίγο (τι ολίγον δηλαδή) αμερικανικό προτεκτοράτο. Μην το κάνουμε λεγεώνα των ξένων (ξέρουν οι Γάλλοι από τέτοια).
Κώστας Δαλακιουρίδης
