Του Μακρυγιάννη
Η ελληνική ιστορία δεν διδάσκεται επαρκώς στα σχολεία μας. Δουλόφρονες έναντι των δυτικών οι κρατούντες, οι αρμόδιοι για την εκπαίδευση και η διανόηση ήδη από την παλιγγενεσία και υποταγμένοι στις ιδεολογίες, που προέκυψαν από τη δυτική μήτρα, απεχθάνονται στη συντριπτική τους πλειοψηφία τη ρωμηοσύνη, γι’ αυτό και δεν θέλουν να ασχοληθούν με τους καημούς της, τους οποίους θεωρούν εκτός των ενδιαφερόντων τους. Αυτοί είναι «διαφωτισμένοι», γι’ αυτό και τα ενδιαφέροντά τους στρέφονται κυρίως προς τα συμβάντα στη Δύση, απ’ όπου τα φώτα από την «αναγέννησή» της μέχρι σήμερα! Βέβαια κατά καιρούς μας κάνουν τη χάρη να αρθρώσουν λόγο και για τα συμβάντα εδώ, αλλά με προφανή τη διάθεση να σκοτίσουν την αλήθεια.
Ξεκινούμε από την απόβαση του ελληνικού στρατού στην Ιωνία (Μάιος 1919). Οι «προοδευτικοί» αστοί πανηγυρίζουν τον θρίαμβο του Βενιζέλου, ο οποίος υποταγμένος στο άρμα των αγγλικών συμφερόντων, δίχασε τη χώρα και την έσυρε στον πόλεμο. Οι βασιλικοί αστοί καυχώνται για την «φιλειρηνική» (όχι φιλογερμανική) διάθεση του Κωνσταντίνου. Τέλος οι κομμουνιστές γράφουν για πόλεμο ιμπεριαλιστικό στα πλαίσια της σύγκρουσης συμφερόντων μεταξύ αστών! Την παρουσία Ελλήνων – Ρωμηών στη Μικρασία οι τελευταίοι θέλουν να αγνοούν.
Ο στρατός μας δεν αποβιβάστηκε ως ελευθερωτής στην Ιωνία, αλλά με την εντολή των «συμμάχων» μας να συμβάλει στον αφοπλισμό του οθωμανικού στρατού! Άλλωστε την περιοχή είχαν υποσχεθεί πριν από μας στους «συμμάχους» μας Ιταλούς, οι οποίοι μεταστράφηκαν σε εχθρούς μας αμέσως μετά την απόβασή μας στη Σμύρνη και στάθηκαν στο πλευρό του Κεμάλ συκοφαντώντας διαρκώς τον ελληνικό στρατό, στον οποίο (αυτό αποσιωπάται) δεν ήσαν όλοι αγγελούδια! Λίγο αργότερα μετεστράφη και η πολιτική των «συμμάχων» μας Γάλλων. Αποχώρησαν αυτοί από την Κιλικία παραχωρώντας στον στρατό του Κεμάλ, παρά τις ταπεινωτικές ήττες που είχαν υποστεί, άφθονα πολεμοφόδια!
Οι Γάλλοι υπήρξαν οι κύριοι συντελεστές της ήττας μας (Ελλάς – Γαλλία συμμαχία!), θέλοντας να ικανοποιήσουν, λίγα μόλις έτη μετά την ανακήρυξη της χώρας τους ως λαϊκού κράτους, το Βατικανό, ώστε να μην προκληθούν ζητήματα θρησκευτικής φύσεως μετά την ενσωμάτωση της Αλσατίας, την οποία οι νικητές Γάλλοι απέσπασαν από τους Γερμανούς. Και το Βατικανό ήθελε να μη μείνει σχισματικός στη Μικρασία. Εμείς αγνοώντας (!) το αυτό δείξαμε απέραντη αγαπολογία έναντι του καταχθονίου Βατικανού πρόσφατα στο Κολύμπαρι της Κρήτης! Και οι υπέρμαχοι της αγαπολογίας δέχθηκαν τα εύσημα κυρίως από δηλωμένους εχθρούς της Εκκλησίας για το «ελεύθερο πνεύμα» τους!
Οι εναπομείναντες τότε «σύμμαχοί» μας, οι Άγγλοι, δεν αρκέστηκαν στη διασπορά του ελληνικού στρατεύματος στο σαντζάκι της Σμύρνης. Μονομερώς, ερήμην δηλαδή των «συμμάχων» τους Γάλλων, με τους οποίους είχαν ήδη μοιράσει τις χώρες που στάζουν πετρέλαιο και αίμα ακόμη και σήμερα, έδωσαν την προφορική εντολή στον Βενιζέλο να διατάξει την προώθηση των μονάδων του πέρα από τα αρχικώς όχι συμφωνηθέντα, αλλά διαταχθέντα. Αυτό αποσιωπάται, καθώς επίσης και το ότι η συνθήκη των Σεβρών, με την οποία σχηματίστηκε η μεγάλη Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών υπογράφηκε αρκετά αργότερα (Αύγουστο του 1920) όχι όμως και από την Τουρκία του Κεμάλ! Και όταν υπεγράφη βρισκόμασταν ήδη στην αρχή του τέλους.
Οι Άγγλοι «σύμμαχοί» μας έκαναν το πάν, ώστε το αντάρτικο του δυτικού Πόντου να αποδυναμώνεται καταντώντας οι άθλιοι να προδίδουν κινήσεις ανταρτών στους Τούρκους. Και ο υποτακτικός τους Βενιζέλος δεν είχε ουδεμία διάθεση να δώσει εντολή να επικοινωνήσει το εκστρατευτικό σώμα με τους αντάρτες, ώστε από κοινού να πλήξουν τον τουρκικό στρατό, τον οποίο ενίσχυαν οι επικρατήσαντες κατά τον εμφύλιο στη Ρωσία μπολσεβίκοι κομμουνιστές. Είχαν κατά της χώρας μας εκείνοι μένος, καθώς, δεν μας έφτανε το αίμα που χύθηκε κατά τους πολέμους για την απελευθέρωση της βόρειας Ελλάδας, έπρεπε να χύσουμε και άλλο για τα συμφέροντα των αστών συμμάχων μας στην Ουκρανία. Έτσι και αργότερα, αμέσως μετά τον εμφύλιο, στείλαμε εκστρατευτικό σώμα στην Κορέα για την «προάσπιση της ελευθερίας» του λαού της χώρας!
Οφείλουμε βέβαια να τονίσουμε ότι ο Βενιζέλος δεν ήταν ενθουσιασμένος με την εντολή των «συμμάχων» μας να σταλεί στράτευμα ελληνικό στην Ουκρανία, όπου διαβιούσε ανθηρή ελληνική παροικία. Υπέκυψε όμως στον ωμό εκβιασμό τους, καθώς σε περίπτωση άρνησης δεν θα γινόταν ποτέ ελληνική η Θράκη! Συνεπώς δεν πρέπει να συγχέονται απλά πράγματα: Ο Βενιζέλος υπήρξε αναμφισβήτητα σπουδαίος πολιτικός. Δεν είχε όμως το όραμα που του αποδίδεται, αλλά συνέπλεε με τα αγγλικά συμφέροντα, τα οποία, κατά περιόδους, συνέπιπταν με τα ελληνικά. Τα κέρδη από αυτή τη σύμπλευση δεν συνιστούν μεγαλοσύνη.
Οι τυφλωμένοι από το κομματικό μίσος βασιλόφρονες «υπερπατριώτες» επιχείρησαν να δολοφονήσουν τον Βενιζέλο μετά τη συνθήκη των Σεβρών. Γιατί; Επειδή ως τότε αυτός έδρεπε δάφνες, με συνέπεια να αργήσουν πολύ να επανέλθουν στην εξουσία; Μήπως το οπλισμένο χέρι εκτέλεσε εντολή που σκοπό είχε την αποσταθεροποίηση της χώρας μας; Και ακολούθησαν οι εκλογές (Νοέμβριος του 1920). Πού ακούστηκε να διενεργούνται εκλογές σε χώρα, της οποίας στράτευμα πολεμά χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορα με ανεπαρκή την επιμελητεία;
Τόσο μεγάλη ήταν η δημοκρατική ευαισθησία του Βενιζέλου ή τόσο μεγάλη ήταν η πίεση των τυφλωμένων βασιλικών; Γράφηκε ότι ο Βενιζέλος τις επεδίωξε, για να τις χάσει! Και τις έχασε. Καταρρέω στη σκέψη αυτή. Τι απόμεινε όρθιο, Ελλάδα μου; Ακολούθησε η αυτοεξορία του ηττημένου πολιτικού, ο δεύτερος γάμος του και ταξίδι εξαμήνου μέλιτος στις ΗΠΑ (Οκτώβριος 1921- Μάιος 1922). Και οι στρατιώτες μας πολεμούσαν στο μέτωπο, αρκετοί από τους οποίους είχαν συμπληρώσει οκταετή πολεμική θητεία! Αυτό συνιστά το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα του εθνάρχη!
Οι επανακάμψαντες στην εξουσία βασιλικοί δεν είχαν κανένα στήριγμα. Τυφλά υποταγμένοι στον εξόριστο φιλογερμανό, ως υποταγμένο στη γυναίκα του, παρασπονδίσαντα από την τυφλή προσήλωση στην αγγλική πολιτική γόνο της δυναστείας Γλύξμπουργκ, δεν ήταν δυνατόν να αναμένουν βοήθεια από την ηττημένη Γερμανία την άκρως τουρκόφιλη και ηθική αυτουργό της γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών της Μικρασίας, η οποία γενοκτονία είχε αρχίσει με την έναρξη του Α΄ μεγάλου πολέμου. Και στράφηκαν προς τους «συμμάχους» του Βενιζέλου εκλιπαρώντας για οικονομική βοήθεια. Αλλά γιατί ήλπιζαν ότι θα λάβουν;
Ήδη φαίνονταν ότι είχε αποφασιστεί ο αφανισμός τόσο του ελληνικού στρατεύματος, όσο και των Ελλήνων ή εξελληνισμένων, ήδη κατά τους ελληνιστικούς χρόνους, χριστιανών της Μικρασίας. Και αντί να διατάξουν την αναδίπλωση του στρατεύματος και να φροντίσουν, σε συνεννόηση με τον Κεμάλ, αν βέβαια αποδεχόταν εκείνος τον οποιοδήποτε όρο, να αποφύγουν την περαιτέρω αιματοχυσία τόσο στα πεδία των μαχών όσο και των αμάχων, θυμάτων των τσέτηδων, αυτοί συνέχισαν την επιθετική τακτική μες στόχο την κατάκτηση της Άγκυρας!
Πήγε για λίγο κοντά στο μέτωπο και ο επανελθών από την εξορία βασιλιάς, αλλά ενοχλήθηκε από τις επιθέσεις των ψειρών και επανέκαμψε εις το κλεινόν άστυ! Δεν τον έλεγαν Αλέξανδρο! Μάλιστα πολιτικός οπαδός του σε συνέντευξη προς δημοσιογράφους δυτικών μέσων κάλεσε αυτούς να πιούν στην Άγκυρα από κοινού καφέ! Εμείς αποκρύπτουμε επιμελώς το συμβάν και προβάλλουμε το ανάλογο του φανφαρόνου Μουσολίνι, που θα έπινε τάχιστα μετά την 28η Οκτωβρίου τον καφέ του στην Αθήνα!
Οι κομμουνιστές, τυφλοί και δουλόφρονες έναντι του «μεγάλου» Λένιν, που στήριζε με κάθε τρόπο τον Κεμάλ, καλούσαν το εκστρατευτικό σώμα σε απειθαρχία και λιποταξία, καθώς γι’ αυτούς ο πόλεμος ήταν ιμπεριαλιστικός στα πλαίσια της σύγκρουσης συμφερόντων των αστών. Τι θα απογίνονταν οι Ρωμηοί της Μικρασίας λίγο τους ενδιέφερε, όπως τους βενιζελικούς, μεταξύ των οποίων ο διαβόητος Στεργιάδης, και τους βασιλικούς.
Θα συνεχίσουμε με την κορύφωση του δράματος και τα μετέπειτα.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
