Γράφει ο Κώστας Δαλακιουρίδης.
Όλo λέμε ότι θα ξεφύγουμε από αυτό το περιβάλλον της πολιτικής που μας υποτιμά σαν νοήμονα όντα και όλο εκεί κολλάμε. Κάναμε μια ενδοσκόπηση να δούμε τι είναι αυτό που μας τραβάει στη λάσπη. Οι δικαιολογίες του εαυτού μας ότι καταγγέλλουμε τη διαφθορά δεν μας έπεισαν. Αντί να καταγγέλλεις καλύτερα είναι να προτείνεις. Όμως ο τίτλος της στήλης τα λέει όλα.
Στο τέλος καταλάβαμε γιατί αυτή η ηδονή στην ενασχόληση με τους πολιτικούς. Είναι αυτό το άτιμο το «εγώ» που από την εποχή των μνημονίων δεν έπαψε να τρώει κατραπακιές. Έχουμε φτάσει στα έσχατα όρια της πιο χαμηλής αυτοεκτίμησης.
– Γιατί δηλαδή τόσο παρακατιανοί είμαστε κι έχουμε αυτούς τους πολιτικούς;
– Μα εμείς τους διαλέξαμε.
– Ανάμεσα σε ποιους; Ξέρεις, ένα παιγνίδι που παίζαμε μικροί;
– Τότε όλο παίζαμε ενώ τώρα μας παίζουν.
– Ρωτούσαμε: ποιος είναι ο καλύτερος: ο Τσίμπας ή ο Βάρας;
– Κανένας.
– Ναι αλλά διάλεγαν οι ίδιοι που ρωτούσαν όπως και σήμερα, και ιδού τα αποτελέσματα. Και μας τσιμπούν και μας βαρούν: «βαράνε δυό, βαράνε τρεις, βαράνε χίλιοι δεκατρείς». Μας τάραξαν στις καρπαζιές οι άρχοντες. Τώρα όμως πήραμε την εκδίκησή μας!
– Πώς δηλαδή;
– Με τα σκάνδαλα αδελφέ μου. Όσο πιο ψηλά στέκονται αυτοί που τους κρεμούν στα μανταλάκια τόσο αναγαλλιάζουμε: «φτου σας ρεμάλια» λέμε κι αμέσως ψηλώνουμε. Γιατί το εγώ για να τραφεί έχει δύο τρόπους. Ή να ανέβεις εσύ ή να κατέβουν οι άλλοι. Ποιο νομίζεις ότι είναι το πιο εύκολο.
– Τώρα μου θυμίζεις τις κυρίες που κουτσομπολεύουν τις γνωστές τους. Όσο κατεβαίνουν εκείνες ανεβαίνουν αυτές. Και μάλιστα χωρίς να κουραστούν καθόλου.
– Ναι αλλά και κείνες ανταποδίδουν τα ίσα και βρίσκονται πάλι στα ίδια. Έτσι και στην πολιτική. Αφού δεν μπορούν να κάνουν κάτι το αξιόλογο θάβουν τους άλλους για να φανούν αυτοί. Όποιος είναι καλύτερος στο φτυάρι κάνει κυβέρνηση. Αυτοί δεν είναι πολιτικοί. Είναι νεκροθάφτες! Μάλιστα προτιμούν να θάβουν ζωντανούς. Έχει μεγαλύτερο σασπένς η υπόθεση. Από τους πεθαμένους δεν βγάζεις τίποτε. Οι ζωντανοί κάτι μπορούν να αφήσουν. Έστω μερικές ψήφους.
– Είσαι ανατριχιαστικός.
Άκου και το παρακάτω. Υπάρχει ένα είδος σφήκας που δεν σκοτώνει την αράχνη που έχει για θήραμα. Την ναρκώνει και την τρώει σιγά-σιγά μαζί με τα παιδιά της. Την σκοτώνει όταν δεν έχει μείνει τίποτε άλλο από τα ζωτικά όργανα. Αυτό προσπαθεί να κάνει η κυβέρνηση. Το θέμα είναι αν δεχτούν οι άλλοι να παίξουν τον ρόλο της αράχνης.
– Εγώ βλέπω ότι με αυτά τα καμώματα μας ναρκώνουν. Μας έχουν βάλει σε ένα Κολοσσαίο κι έχουν αμολήσει τα λιοντάρια. Ίλιγγος! Κι έχουμε και τον Τούρκο να φοβερίζει. Όμως κι αυτός τρώει καρπαζιές από παντού. Έτσι βρήκε εμάς να βγάλει το άχτι του και το νταηλίκι του για να πάρει επάνω του το «εγώ» του.
Κι εμείς ως συνήθως φαγωνόμαστε. «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι» κι εμείς είμαστε χαμένοι εδώ και χρόνια…
Κώστας Δαλακιουρίδης.
