Του Γιάννη Κορομήλη
Η σοφία του λαού μας (των λαών γενικά) εκφράζεται και μέσα από τις παροιμίες και τους μύθους του. Μια από αυτές μας λέει: Όταν πέσεις, «μη κοιτάς που έπεσες, κοίτα που σκόνταψες». Εμείς είχαμε την ατυχία να μας βρει η κρίση του 2008 «ετοιμόρροπους». Και με το πρώτο κύμα της μας έριξε εύκολα. Πέσαμε σε μια πολυετή περίοδο εντεινόμενης φτώχειας, ανεργίας και φλερτάροντας με την άτακτη πτώχευση. Κάποια άλλα κράτη ( Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος) αργότερα από μας γνώρισαν την ίδια τύχη. Εκείνα όμως καίτοι μπήκαν αργότερα στα Μνημόνια βρήκαν πολύ νωρίτερα από μας. Γιατί άραγε; Είναι ένα ζήτημα που πρέπει να μας προβληματίσει. Αλλά προηγούνται ασφαλώς τα δικά μας. «Καθένας κλαίει το Γιάννη του», λέει ο λαός μας.
Στο σημείο αυτό πρέπει, νομίζω, να ξεκαθαρίσουμε το γεγονός ότι για τα μύρια όσα πάθαμε και παθαίνουμε ακόμα – δεν φταίνε τα Μνημόνια.
Πριν τα μνημόνια το πολιτικό μας σύστημα και η «λαϊκίστικη» δημοκρατία μας – που ζει και βασιλεύει ακόμα – κατέστησε τη χώρα «ετοιμόρροπη». Και όταν, ξαπλώθηκε η κρίση η χ ώρα μας κατέρρευσε. Αυτά ( η λαϊκίστικη δημοκρατία) και οι παθογένειες της αποδυνάμωσαν τη χώρα και η κρίση συνέβαλε στην κατάρρευσή της. Ύστερα ήρθαν τα Μνημόνια. Ως συνέπεια των προηγούμενων. Τα αίτια ήταν η λαϊκίστικη δημοκρατία μας και η κρίση . Αποτέλεσμα αυτών ήταν τα Μνημόνια.
Οι λαϊκιστές όμως της αριστεράς και τη δεξιάς, σε αγαστή συνεργασία, εκμεταλλεύτηκαν τους «Αγανακτισμένους» της Πλατείας Συντάγματος, στο πάνω τμήμα της οι μεν, στο κάτω οι δε, κραυγάζοντας συνθήματα κατά.. των μνημονίων και κατά του κοινοβουλίου! Ανακήρυξαν εαυτούς «αντιμνημονιακούς» και τους αντιπάλους τους «δοσίλογους Μνημονιακούς». Και με αιχμή του δόρατος το αντιμνημονιακό μένος κήρυξαν «πόλεμο» για την κατάληψη της εξουσίας. Στην ουσία «έφταιγε ο γάιδαρος χτυπούσαν το σαμάρι» αλλά αυτό ήταν για αυτούς μια μικρή λεπτομέρεια.
Τα κατάφεραν μετά λίγα χρόνια και έγιναν… «Μνημονιακοί» υπέγραψαν το τρίτο (και φαρμακερό) Μνημόνιο! Το πρώτο το είχε υπογράψει το Πα.σο.κ, η κεντροαριστερά, το δεύτερο η Κεντροδεξιά και κεντροαριστερά από κοινού και το τρίτο η ριζοσπαστική αριστερά με τη δεξιά της δεξιάς μαζί!
Από τα προηγηθέντα προκύπτει σαφώς ότι ως χώρα σκοντάψαμε στη Λαϊκίστικη δημοκρατία που επικρατεί στη χώρα μας από το 1981 μέχρι σήμερα.
Τώρα θα πείτε λαϊκίστικη και δημοκρατία συνάδουν, συνταιριάζουν μπορούν να πάνε μαζί, δεδομένου ότι ο λαϊκισμός είναι στη βάση του αντιδημοκρατικός; Δεν συνταιριάζουν ασφαλώς. Όμως αποτελούν γεγονός. Εξάλλου υπήρξαν και χειρότερα. Υπήρξαν οι δημοκρατίες» του πάλαι ποτέ «υπαρκτού σοσιαλισμού» της «δικτατορίας του προλεταριάτου». Η κραταιά κάποτε «ΕΣΣΔ» δηλαδή «Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών «. Η DDR δηλαδή η Λαϊκή Δημοκρατία της π. Ανατολικής Γερμανίας κ.λ.π. Για τους αριστερούς, είπαμε παραπάνω, αυτά είναι λεπτομέρειες. Εκτός αυτού έχουν τη δική τους άποψη – δικαίωμα τους – για τη δημοκρατία.
Για να βγούμε λοιπόν από την κρίση το πρώτο και σοβαρότερο καθήκον μας είναι να δώσουμε με την ψήφο μας – δεν έχουμε και άλλο δημοκρατικό «όπλο», κι η δημοκρατία σιχαίνεται τα όλα – τέλος σ’ αυτή τη «λαϊκίστικη δημοκρατία». Σ’ αυτή την αγριόπετρα σκοντάψαμε και πέσαμε, αυτήν πρέπει πρώτα – πρώτα να απομακρύνουμε από το δρόμο μας. Αυτή και όλα τα παρακολουθήματα. Στη συνέχεια θα πρέπει να δούμε και να δουν πρώτα οι δημοκράτες πολιτικοί αρχηγοί τα μεγάλα θέματα: της Παιδείας, της Ανάπτυξης, της επανανομιμοποίησης του θεσμικού μας πλαισίου, την πολιτική μας κουλτούρα κ.λ.π. Σ’ αυτά θα αναφερθούμε τις επόμενες μέρες.
