Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Έχει γίνει πλέον θεσμός σε κάθε εκδήλωση το ξέσπασμα των μπαχαλάκηδων, που εξαπλώνεται και σε επαρχιακές πόλεις. Η στρατολόγηση πανεύκολη. Ένα σωρό άνεργοι νέοι που βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό σπεύδουν να πυκνώσουν τις γραμμές. Στο μέλλον αν συνεχισθεί η ανεργία, τα πράγματα θα χειροτερέψουν. Ο νέος όταν βιώνει την κοινωνική αδικία γίνεται επαναστάτης και στρέφεται εναντίον της λεγομένης «καθεστηκυίας τάξεως» του λεγόμενου κατεστημένου δηλαδή, που δεν του δίνει το δικαίωμα της ένταξης στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Αν εξαιρέσουμε τους επαγγελματίες αντεξουσιαστές, τους πρακτορίσκους και τα παιδιά των μπαμπάδων που το μόνο που ζητούν είναι μια αφορμή να εκτονώσουν την καταστροφικότητά τους οι υπόλοιποι είναι τραγικά πρόσωπα. Πληρώνουν ξένες αμαρτίες και αποζητούν ικανοποίηση. Αυτή δεν παίρνεται στις αίθουσες των δικαστηρίων που ούτως ή άλλως καθυστερεί αλλά έξω σε δημόσιους χώρους. Άλλωστε δεν υπάρχει και κάποιος νόμος να τους δικαιώσει.
Το αίτημά τους είναι απλό. Δεν έχω εγώ, να μην έχεις κι εσύ. Δώσε μου την ευκαιρία να τα αποκτήσω να μην έχουμε ντράβαλα. Διαφορετικό τα κάνω όλα λαμπόγυαλο.
Πολλοί από αυτούς είναι αξιόλογα άτομα και πολύ καλά πληροφορημένοι, ιδίως για τον πλούτο που συσσωρεύουν οι διάφοροι «δήθεν» που τους κουνούν και το δάχτυλο. Όταν κάποιος δεν έχει να πάρει κουλούρι πώς θα είναι στην ίδια κοινωνία με τον «έχοντα και κατέχοντα»;
Μερικοί επαγγελματίες αριστεροί του Σύ.ρι.ζα πιστεύουν ότι αυτή η κατάσταση θα οδηγήσει την κοινωνία στα παιδικά τους οράματα και αν δεν υποθάλπουν ανέχονται τις καταστάσεις. Αυτοί ονειρεύονται να λαμπαδιάσουν πόλεις και χωριά στις φλόγες μιας επανάστασης για να κτιστεί ένα πιο δίκαιος και καλύτερος κόσμος. Αλλά δεν μας λεν που έγινε κάτι τέτοιο να το ασπαστούμε βρε παιδί μου.
Κι ενώ η κοινωνία είναι ανάστατη η βουλή είναι έτοιμη για νόμους πατ-κιουτ τουτέστιν εφαρμογή των υποσχημένων. Η Κυβέρνηση θα καυχηθεί ότι έρχονται καλύτερες μέρες, οι αντιπολίτευση ότι όλα είναι μαύρα κι άραχνα, θα εκτελέσουν το πατριωτικό τους καθήκον και θα εφησυχάσουν. Κι όσοι νέοι τους δουν και δεν ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους δεν θα μείνουν απλώς στο περιθώριο αλλά θα βγουν έξω κι από αυτό.
Μια λύση είναι να γεμίσουμε φαβέλες γεμάτες παρανομία που μπορούν να συμβιώσουν. Οι ανένταχτοι δεν το δέχονται κι όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Κι ας μην αυταπατώνται μερικοί ότι θα τους ελέγχουν. Ο θυμός είναι ανεξέλεγκτος. Μακάρι να διαψευσθούμε και να δούμε τους αρμόδιους (φέξε μου και γλίστρησα) να ασχοληθούν σοβαρά με το θέμα.
Κώστας Δαλακιουρίδης
