Του Γιάννη Κορομήλη
Πολλά ήταν – κατά την απαράμιλλη μυθολογία μας – τα παιδιά της Νυκτός (Νυξ- Νυκτός…) της Νύχτας. Ένα από αυτά κι η Νέμεσις. Η θέα Νέμεσις. Που τ’ όνομά της σημαίνει: η δίκαιη οργή. Που στρέφεται ενάντια σ’ εκείνους που παραβίασαν την τάξη. Προπάντων την τάξη της φύσης. Και πρόσβαλαν τους κανόνες της. Όταν περιφρονείται η Θέμις ( η πρώτη σύζυγος του Δία. Μια από τις κόρες της Γαίας και του Ουρανού που ενσάρκωνε τους νόμους της φύσης, τους κανόνες της συμβίωσης των δύο φύλων και γενικότερα των θεών και των ανθρώπων) έρχεται η Νέμεσις.
Η Νέμεσις είναι η αυστηρή μορφή της Δίκης (Δικαιοσύνη, ισονομία) μιας από τις τρεις αληθινές Ώρες, κόρες του Δία και της Θέμιδας. Θεές που δεν εξαπατούν και δίκαια ονομάζονται αληθινές. Οι άλλες δύο είναι η Ευνομία «η δύναμη του νόμου» και η Ειρήνη. Ο Ησίοδος προφήτευσε ότι Νέμεσις και Αιδώς στ’ άσπρα ντυμένες θα εγκατέλειπαν τους ανθρώπους στο τέλος της πονηρής εποχής μας, που την ακολουθούσε μια ακόμη χειρότερη εποχή. (Αξίζει να προβληματισθούμε πάνω σ’ αυτό και στα όσα συμβαίνουν στην σημερινή εποχή.)
Κάθε είδους περιφρόνηση της Θέμιδας θεωρείται ύβρις. Και η ύβρις οποθενδήποτε προερχόμενη προκαλεί τη Νέμεση. Την τιμωρία των «υβριστών».
Αλλά – θα πει εύλογα κανείς- προς τι η προσφυγή στην θαυμάσια όντως και πάρα πολύ πλούσια μυθολογία μας; Εχει κάποια σχέση με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα ή και στον κόσμο σήμερα; Ασφαλώς και έχει. Αποτελεί έναν αποδοτικό τρόπο προσέγγισης, ενδεχομένως και εξήγησης, των όσων, παράδοξων εκ πρώτης όψεως, σημαντικών αν όχι πρωτόγνωρων γεγονότων που λαμβάνουν χώρα στις μέρες μας.
Πάρτε για παράδειγμα την, απρόσμενη από τους πολλούς, των ειδικών μη εξαιρουμένων, εκλογή του Ντ. Τραμπ στο ύπατο αξίωμα του πλανητάρχη. Αναλογιστείτε ακόμη και τα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στη χώρα μας. Αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Τους δύο τελευταίους αιώνες πόσο οι άνθρωποι σεβάστηκαν το περιβάλλον, την τάξης της Φύσης; Ανεξάρτητα από ιδεολογίες και συνθήματα, όχι απλώς αδιαφόρησαν για το περιβάλλον αλλά το κατακρεούργησαν. Στο όνομα της … προόδου.
Δεξιοί, κεντρώοι, Αριστεροί. Κομμουνιστές, Σοσιαλδημοκράτες, Δεξιοί, όλων των αποχρώσεων. «Προοδευτικοί» αλλά εγκληματίες κατά της φύσης αλλά και της ανθρωπότητας. «Ύβρις» στο μέγιστο βαθμό.
Και όλα τα εγκλήματα αυτά με πραγματικό σκοπό και αποτέλεσμα να γίνονται «οι φτωχοί φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι».
Το 10% του πληθυσμού της γης έχει και κατέχει τον πλούτο που μοιράζονται το υπόλοιπο 90%! Αυτό κι αν είναι ύβρις.
Το 1990 ξεκίνησε ο κύκλος της παγκοσμιοποίησης. Μέσω αυτής, αφού οι ισχυροί πήραν από τους λαούς τον πλούτο μέχρι και τα μέσα επιβίωσης (κάθε τρία λεπτά, λεν έγκυρες έρευνες, πεθαίνει κι ένα παιδί από ασιτία!!!), του στερούν σταδιακά και την ταυτότητά του.
Στο όνομα της (ταλαίπωρης) προόδου αγωνίζονται – και το κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό- να ισοπεδώσουν τα πάντα: θρησκεία, φύλλο, αξίες, πολιτισμούς, έθνη. Ο εθνομηδενισμός και ο λαϊκισμός βασιλεύουν. Αλλά μπορεί να νοηθεί άνθρωπος… χωρίς την ταυτότητα που τον εκφράζει, του δίνει ένα νόημα στη ζωή του. Και μια ζωή χωρίς νόημα εξουθενώνει τον άνθρωπο, τον εκμηδενίζει, τον αφανίζει.
Κι αν αυτό δεν είναι ύβρις κατά της ανθρώπινης φύσης, κατά του Ανθρώπου τότε ποιο είναι;
Όλα αυτά και πολλά άλλα, που εξόφθαλμα προκαλούν την δίκαιη οργή και την απέχθεια όπως π.χ το οικονομικό μοντέλο της λιτότητας που εφαρμόζεται για την πλειοψηφία των λαών ή καλύτερα για όλους τους λαούς της γης στη συντριπτική πλειοψηφία του καθενός τους, εξαιρουμένων των ελαχίστων ισχυρών οικονομικά.
Η περιφρόνηση των ελίτ (της πολιτικής ανεξάρτητα κόμματος, των Μέσων Ενημέρωσης, της διανόησης, της οικονομίας) στα «ανθρωπάκια» που τους αναγκάζουν να κάνουν ότι τις συμφέρει κ.α. θα μας απασχολήσουν στη συνέχεια.
