Του Γιάννη Κορομήλη
Ο λαός μας λέει: «Η ευκαιρία κάνει τον κλέφτη». Σωστά. Λέει επίσης «δούλευε να τρως και κλέψε να έχεις». Πολλοί λοιπόν ζώντας σε ανέχεια δεν ξεπέφτουν στην κλεψιά. Κάποιοι ωστόσο προτιμούν να έχουν περισσότερα. Άλλοι κλέβουν ένα καρβέλι ψωμί (όπως ο Γιάννης Αγιάννης των Αθλίων), άλλοι όμως κλέβουν εκατομμύρια ευρώ. Βέβαια τα εκατομμύρια δεν βρίσκονται παντού. Στα χαμόσπιτα ή στις φτωχογειτονιές. Βρίσκονται στα κρατικά ταμεία όπου συγκεντρώνονται σημαντικά ποσά για μεγάλα δημόσια έργα ή για δαπανηρούς εξοπλισμούς ή άλλες κρατικές προμήθειες (υγεία π.χ)
Στη σύγχρονη κοινωνία το χρήμα είναι σχεδόν παντοδύναμο. Από τότε μάλιστα που χάθηκε «το φιλότιμο», οι αξίες, ο ηθικός νόμος. Από τότε δηλαδή που ξεχάσθηκε από πολλούς ο Θεός, «τα πάντα επιτρέπονται» (όπως έλεγε ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι). Έτσι το χρήμα έγινε το κίνητρο, ο πρωταγωνιστής σε όλες σχεδόν τις υποθέσεις διαφθοράς και παραοικονομίας. Ένα δύσκολο πρόβλημα που ταλανίζει όχι μόνο τη χώρα μας, αλλά τις περισσότερες χώρες του κόσμου.
Παραδείγματα υπάρχουν πάμπολλα και παντού.
Για να προστατευτεί λοιπόν ο δημόσιος κορβανάς κυρίως – σ΄αυτόν βλέπεις συσσωρεύονται μεγάλα ποσά- αλλά και ο ιδιωτικός πλούτος, όπου υπάρχει, χρειάζονται κάποια αποτελεσματικά μέτρα. Μέτρα ελέγχου.Στον ιδιωτικό τομέα η ευθύνη βαρύνει τον έχοντα και κατέχοντα. Αυτός πρέπει να προστατεύσει τα χρήματα του. Για το Δημόσιο όμως που συγκεντρώνει με τους άμεσους και έμμεσους φόρους εισφορές κ.λ.π. τα χρήματα απ΄ όλους τους Έλληνες, την ευθύνη προστασίας τους έχουν οι αρμόδιες πολιτικές ηγεσίες. Η Πολιτεία, θα λέγαμε, γενικότερα.
Κι αυτή θα πρέπει, πέρα από τα αυτονόητα μέτρα προστασίας του, να δημιουργήσει μηχανισμούς ελέγχου και άλλους θεσμούς ώστε να αποκλείεται- παντελώς ει δυνατόν- η κλοπή, η διαφθορά, η υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος. Μηχανισμούς και θεσμούς που θα ελέγχουν ακόμα και τους καθ΄ύλην αρμόδιους υπουργούς, Γεν. Γραμματείς, Δ/ντες κ.λ.π. και τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
Οι θεσμοί αυτοί πρέπει να έχουν Συνταγματική κατοχύρωση, δεδομένου ότι το Σύνταγμα είναι ο καταστατικός χάρτης της Πολιτείας. Κι αν, στα τελευταία κείμενα της στήλης, ο τίτλος λέει «Νέο Σύνταγμα» το λέει για το λόγο ότι η χώρα μας για να βγει από τη κρίση χρειάζεται οπωσδήποτε ΝΕΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ. Και μάλιστα από το ΛΑΟ και με το ΛΑΟ. Γιατί αυτό θα πει Δημοκρατία.
Η Δημοκρατία είναι – με τις αδυναμίες της- το πολίτευμα με τους ανοιχτούς θεσμούς. Χρειάζεται όμως ανοιχτόμυαλους ανθρώπους. Χρειάζεται θεσμούς ελέγχου, τόσο κατά την επιλογή των υποψηφίων για τα αξιώματα του βουλευτή, του υπουργού, του πρωθυπουργού. Όπως χρειάζεται και απολύτως ανεξάρτητη, από την κορυφή μέχρι τη βάση ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Στην οποία τυχόν επέμβαση κάποιοι πρωθυπουργού ή υπουργού να τιμωρείται με έκπτωση από το αξίωμα, του όποιου παραβάτη, Συνταγματικά ενσωματωμένη.
Κι επειδή δεν είναι ρεαλιστικό να περιμένουμε από τα κόμματα να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, και να ψηφίσουν ή να διαμορφώσουν ένα νέο Σύνταγμα «από το λαό και για το λαό» (έχουν καλομάθει με το να μην ελέγχονται ούτε να μοιράζονται την εξουσία τους), αυτό που θα μπορούσε να γίνει είναι α) Να καταργηθούν τα κόμματα Αυτό όμως μάλλον είναι αδύνατον να γίνει δημοκρατικά και β) να υπάρχουν μεν αλλά να εισαχθούν νέοι θεσμοί όπως: Πέραν την Βουλής των 300, η οποία θα παραμείνει Βουλή των 200 (το επιτρέπει και το ισχύον Σύνταγμα) και να δημιουργηθεί Γερουσία με 100. Να θεσμοθετηθούν επίσης Συνταγματικό Δικαστήριο και άλλοι μηχανισμοί ελέγχου της Νομοθετικής και Εκτελεστικής λειτουργίας.
Συνεχίζεται…
